Замон иллатаст мари тамом шудан чизҳои табииро , ва чизҳои табиӣ бошандааст ба ҷунбиши табоиъ ,у табоиъ ҷанбндааст ба гардиши афлок ,у афлок гардонаст ба ҳаракати нафаси куллӣ аз ҳаракати шавқ ки онро ором нест магар ба тамом шудани нафас ва расӣдан ӯ ба мартабати ақли куллӣ .

Пас гўӣим ки замонро иллати ҷунбиш афлокаст ки ҷанбндааст ба шавқи нафаси куллӣ . Пас иллати замони шавқи нафас куллӣаст ,у замон ки бар нафас лозим ояд падед овардани бсбби берун овардан ӯ буд мари чизҳоро аз ҳади қӯт ба ҳади феъл .

Ва нафас донист ки ончии фурӯд азу бошад натавонади модтҳоӣ ӯро пазируфтани магар ба замон . Пас замон воҷиб омад мари Фрўдинонро аз нафас , ҳамчунонк рафтани қалам ба кор ояд мари падед овардани хатро аз зери қалам , ва ҳоҷат ояд фикрати мардумро ба олату қалам то беруни оради ҳикматҳоро аз ақл , ва ҳамчунин ҳамаи олатҳо ки бадв амал кунанд . Аз баҳри он фоидаҳо бояд ки фурӯд аз олат падед ояд на аз ба ҳикмати он амал каз нафаси беруни оранд , бар мисоли хат ки нафас ҳаме донад . Нбштн , пас қаламу ҳбри коғазу дасту ҷунбишу ҷойу рӯзгор бояд то он нбштни азу падед ояд ва он нбштн аз баҳри он ҳаме бояд то касе мронро бибинад казу фоида гирад , на аз баҳри он бояд то онч боист бар коғаз бинагорад . Пас дуруст шуд ки олати ҳама аз баҳри он фоидаро ки фурӯд аз амал бошад ,у замон олатӣаст мари амали оламро . Пас донистем ки замон аз баҳр пазирндагон боист ки зери амали олам андар буданд . Влкн чун нафаси куллӣ марин олати азими куллиро падед оварад ки замонаст чунон оварадаш аз боистагӣ ки авҳом андрў наметавонад расӣдани бабр гирифтани мрўро , ва ин аз тамомии ҳикмат буд ки олатӣ падед оварад бад-ӣни шарифӣу боистагии андар бояд ёфтан марин фаслро ки равшанаст ва бисёр бузургони андарин шабаҳатанд .