Рӯзи панҷшанбеи шашуми ҷамодии алохри санаи сабъ ва сулсину арбъмоӣаҳ ( ۴37 ) нимаи даии моҳи порсиёни сол бар чаҳорсаду чаҳордаҳи издҷрдии сар ва тан бишустам ва ба масҷид ҷомеъ шудам ва намоз кардаму ёрии хостам аз бории табораку таъолӣ ба гузордан ончӣ бар ман воҷибасту дасти бози доштан аз мнҳёту ношоист , чунон ки ҳақи субҳонау таъолӣ фармӯдааст .

Пас аз онҷо ба шбўрғон рафтам . Шаб ба дия борёб будам ва аз онҷо ба роҳи Самангону толиқон ба мрўолрўд шудам . Пас ба Марв рафтам ва аз он шуғл ки ба ӯҳдаи ман буд муъофи хостам ва гуфтам ки марои азми сафар қиблааст .

Пас ҳисобӣ ки буд ҷавоб гуфтам ва аз днёўии ончӣ буд тарк кардам магари андаки зарурӣ .