Роҳи сӯии машриқии ҷанӯбӣ буд . Чун ҳашт фарсанг бирафтам манзилӣ буд ки онро « зиқа » мегуфтанд ва он даррае буд бар саҳро ва бар ду ҷониб ӯ чун ду девор аз кӯҳу миёна ӯ миқдори сад араш кушодагӣ ва дар он кушодагии чоҳӣ кандаанд ки об бисёр баромадааст аммо на оби хуш , ва чун аз ин манзил бигузаранд панҷ рӯз бодияаст ки об набошад . Ҳар мардии хикии оби бардошт ва бирафтем ба манзилӣ ки онро ҳавзаш мегуфтанд . Кӯҳӣ буд сангин ва ду сӯрох дар он буд ки об берун меояд ва ҳамон ҷо дар гавдӣ май истади обии хуш ва чунон буд ки мардро дар он сӯрох мебоист шуд то аз ҷиҳати шутури об берун оваранд ,у ҳафтуми рӯз буд ки шутурон об нахурда буданд ва на алаф аз он ки ҳеҷ набӯд ва дар шубони рӯзии як бор фурӯд омадандӣ аз он гоҳ ки офтоб гарм шудӣ то намози дигару боқӣ май рафтанд ва ин манзили ҷоҳо ки фурӯд оянд ҳама маълум бошад чаҳ ба ҳар ҷой фурӯ натавонанд омад ки чизе набошад ки оташи брФрўзнд ва бидон ҷоҳо пшкл шутур ёбанд ки бисӯзанд ва чизе пазанд , ва он шутурон гӯйӣ медонистанд ки агар коҳилӣ кунанд аз тишнагӣ бимиранд ва чунон май рафтанд ки ҳеҷ ба рондани кас муҳтоҷ набӯд ва худ рӯй дар он биёбони ниҳода май рафтанд бо он ки ҳеҷ асари роҳу нишон падед набӯд . Рӯй фаро машриқ карда май рафтанд ва ҷое будӣ ки ба понздаҳи фарсанги об май буд андаку шӯр ва ҷое будӣ ки ба сӣ чиҳил фарсанги ҳеҷ об набӯдӣ .