Зон шаб ки ёр кард нигоҳӣ ба сӯии дил

Дигар ба сӯй хеш надидем рӯй дил

Соҳибдилӣ буд ки насибӣ ба мо диҳад

Гӯйӣ ба хок мо нараседаст буии дил

Онро ки рухи зи ойӣна дӯст тофтанд

Паҳлавӣ дил нишаста набинад адуии дил

Бар ман накард марҳаматии пер май фуруш

То бар сар хамаш нишкастам сабуии дил

Бар ҳақ гирифт хӯни дилу дидаи доманам

Аз айшҳои дида буридам гулӯии дил

Дастам ба чоки сина аз он боз карда анд

То ман ба об дида кунам шасту шӯии дил

Иғвои деву зиллати одам ба об рафт

Сар додаанд сайли муҳаббат ба ҷӯии дил

Ҳарчанд гӯям аз ғами дил бештар шавад

Холӣ намешавад дилам аз гуфтугӯии дил

Гуфтам шавам мулозими дили бинмти магар

Ҳарчанд бршдм нарасидам ба кӯии дил

Зон дам ки дил ба дасти ризоят супурда ам

Аз вай накардаам пас аз он ҷустуҷӯии дил

Ёрӣ ки дастгирӣ ёрӣ кунад куҷост ?

Аз ҳар ғамами ғам ту кунад ҷустуҷӯии дил

Биншин ки роҳатаст « назирӣ » вуҷӯди ишқ

Як орзӯ кунанд ҳазор орзӯии дил