Моро набӯд қоида ӣ ҷангу ҷидолӣ

Аммо буд умед ба сулҳӣу висолӣ

Бо ту натавонам ки ба рӯй ту броим

Гар бар миннат аз ваҷҳ итобаст хаёлӣ

Аммо ба шафоати зи сари аҷзи тавонам

Гуфтан ки бубахш ар ба қабуласт маҷолӣ

Ҳам бе бар ва борӣ набӯд оқибати аламр

Дар боғи ҷаҳон ҳар ки бар оварад ниҳолӣ

Моро бар ту гар набӯд бор аҷаб нест

Боз аз бар ту дар хур мо ҳаст маҳолӣ

Аз давр ба назора тавон кард нигоҳӣ

Ва зи тарафи ттқи ҷилва тавон дод ҷамолӣ

Дар соғари ихлос ба хилвати гуҳи ушшоқ

Моро бидиҳ аз кавсари хами хонаи зулолӣ

Аз рӯй хаёли ту ба сирӣ накунам майл

Ин бошад агар бошудам аз ғайри малолӣ

Аз ?дане ва аз оқибатам бо ту гурез аст

Ишқаст каз ӯ нест ба сар дар ҳамаи ҳоле

Дар мартаба ӣ ошиқу оқили зи нзорӣ

Карданд гуруҳеи зи сари дасти суолӣ

Гуфт ин мисли Хизр ва кулемаст муайян

Зин беш ба ин нуктаи ниФзўди мақолӣ