Ваа чаҳ ғам буд ки бахтам ба ту мансӯб накард

Сабр аз ин беш ки ман мекунам Айюб накард

Ин маломат ки ман аз ҳиҷри ту бо худ кардам

Дар фироқи писари гум шуда ёқӯб накард

Қалам аз ҷаври ту бар ҳарф ғамӣ наниҳодам

Кам хаёли ту сияҳ рӯй чу мактуб накард

Соғарӣ май ки ба ман дод ба ёди лаби ту

Ки зи баси гиряи канорам мемқлўб накард

Охир эй дидаи ҳиҷоб аз ман мискин чаҳ кунӣ

Дар мисли хуби нгўинд ки но хуб накард

Рӯй ман оина аз оҳани чинии пиндор

Рӯй зебо касе аз оина маҳҷӯб накард

Бо ки гӯям ки рақиби онкии марои душман буд

Кард бар дарди дилами раҳмат ва маҳбӯб накард

Ман бад-ӣни воқеаи хосам , на ки кас дар раҳи ишқ

Пой наниҳод ки сар дар сар матлӯб накард

Сари зи бедоди нзорӣ чаҳ кашии тан дар даҳ

Кӯи дилӣ каз ситами ишқи лагад кӯб накард