Аз сқот Марвӣаст ки мардум дар айёми собиқи саховатро писандида доштаанд ва касеро ки бад-ӣни халқ маърӯф бӯда шукр гуфтаанд ва бидон мафохират намӯда фарзандонро бад-ӣни хислат тҳриз кардаанд . Ин Қишмро чунон муътақид бӯдаанд ки агар Маслан шахсеи гуруснаеро сайр кардӣ ё бараҳнаеро пӯшоандӣ ё дармондаеро даст гирифтӣ аз он ор надоштӣ ва то ба ҳаддӣ дар ин боб муболиға кардандӣ ки агар касе ин сирати варзедии мардум ӯро сано гуфтандӣ , ва қатъан ӯро бад-ӣни сабаб айб накардандӣ . Уламо дар тхлиди зикр ӯ кутуби прдохтндӣу шуъарои мадҳ ӯ гуфтандӣ .

Истидлоли ин маънӣ аз оёти байнот метавон кард ки « ман ҷоءи болҳснаҳи фалаи ъушри амсолҳо , лни тнолўои албр ҳатто тнФқўои ммои тҳбўн » . Ва аз ҳазрати рисолат Марвӣаст ки : « алсхии лоидхли алнору луи кони Фосқо » .

Азизӣ дар ин боб гуфтааст :