Туро самоъ набошад ки сӯз ишқ набӯд

Гумон мабар ки барояд зи хоми ҳаргизи дӯд

Чу ҳар чаҳ мерасад аз даст ӯст фарқӣ нест

Миёни шарбати нӯшину теғи заҳролӯд

Насими боди сабои буии ёр ман дорад

Чу бод хоҳам аз ин пас ба буи ӯ паймӯд

Ҳамеи гузашт ва назар кардамаш ба гӯшаи чашм

Ки як назари брбоими марои зи ман брбўд

Ба сабри хостами аҳволи ишқи пӯшидан

Дигар ба гул натавонистам офтоб андӯд

Савори ақл ки бошад ки пушт нанамояд

Дар он мақом ки султони ишқ рӯй намӯд

Паёми мо ки расонад ба хизматаш ки ризо

Ризоӣ туаст гарми хастаи дорӣ ар хушнӯд

Шабӣ нарафт ки саъдӣ ба доғ ишқ нагуфт

Дигар шаб омад ва кӣ бе ту рӯз хоҳад буд