Дар ҷомеъи Баълбак вақте калимае ҳаме гуфтам ба тариқи ваъз бо ҷамоатии афсурда , дили мурда , раҳ аз олами сӯрат ба олам маънӣ набарда .

Дидам ки нафасам дар намегираду оташам дар ҳизумтар асар намекунад .

Дареғи омадами тарбияти сутурону оинаи дорӣ дар маҳалати кӯрон . Валикин дар маънии боз буду силсилаи сухани дароз .

Дар маъонии ин оят ки : «у нҳни ақрби илайҳи ман ҳабли алўрид » . Сухан ба ҷое расонида ки гуфтам :

Ман аз шароби ин сухани масту Фзолаҳи қадаҳ дар даст , ки равандае бар канори маҷлис гузар карду даври охир дар ӯ асар карду наъра Эй зад ки дигарон ба мувофиқат ӯ дар хурӯш омаданду хомони маҷлис ба ҷӯш .

Гуфтам : эй субҳони аллоҳ ! даврони бохабар дар ҳузуру наздикон бе басари давр !