Аз суҳбати ёрони димишқами млолтии падеди омада буд ; сар дар биёбони қудси ниҳодам ва бо ҳайвонот инс гирифтам .
То вақте ки асир фаранг шудам , дар хандақи Таробулус бо ҷҳўдонм ба кори гули бдоштнд .
Яке аз руасои ҳалаб ки собиқае миёни мо буд гузар кард ва бишнохт ва гуфт : эй фалон ! ин чаҳ ҳолатаст ? !
Гуфтам : чаҳ гӯям ? :
Ҳаме гурехтам аз мардумон ба кӯҳ ва ба дашт
Ки аз худоӣ набудам ба одамӣ пардохт
Қиёс кун ки чаҳ ҳолам буд дар ин соъат
Ки дар тавилаи номрдмм бибояд сохт
Пой дар занҷири пеши дӯстон
Ба ки бо бегонагон дар бӯстон
Бар ҳолати ман раҳмат оварад ва ба даҳ динор аз қайдам халос кард ва бо худ ба ҳалаби бараду духтарӣ ки дошт ба никоҳи ман дар оварад ба кобӣн , сад динор .
Муддатии баромад . Бдхўии ситеза рӯй нофармон буд ; забони дарозӣ кардан гирифту айши марои мнғси доштан .
Зани бад дар сарои марди накӯ
Ҳам дар ин оламаст дӯзах ӯ
Зинҳор аз қарини бад , зинҳор !
Ва қнои рбнои азоби алнор
Бории забони тънт дароз карда ҳаме гуфт : ту он нестӣ ки падари ман туро аз фаранги бози харид ? !
Гуфтам : балӣ ! ман онам ки ба даҳ динор аз қайди фарангами бозхаред ва ба сад динор ба дасти ту гирифтор кард .
Шунидам гўспндиро бузургӣ
Раҳонед аз даҳону дасти гиреҳгӣ
Шабонгаҳи корд дар ҳалқаши бимолид
Равони гўспнд аз вай бинолед :
Ки аз чанголи гургам дар рабӯдӣ
Чу дидам оқибат , худ гург будӣ