Соиби зи тӯл беш буд арзи роҳи ту

Аз мастии ин чунин ки ба ҳар сӯии моилӣ

Аз дарду доғи ишқ буд шӯр ҳар дилӣ

Бе рӯй оташин нашавад гарми маҳфилӣ

Дар айни ноз , наргиси худро надида Эй

Аз трктози лашкари бедоди ғофилӣ

Барқӣ каз ӯст синаи абри баҳори чок

Нисбат ба шухии ту буд пой дар гулӣ

Дар дидаи нзоргёни моҳпораҳ Эй аст

Аз офтоби ҳасани ту ҳар пораи дилӣ

Зон оташӣ ки аз рухи Лайлӣ баланд шуд

Ҳар барги лола Эйаст дарин дашти маҳмилӣ

Ҳар ҳалқаро з рӯй ту наалӣ дар оташ аст

Дар даври хат ба бурдани дили бас ки моилӣ

Ҳар чанд рӯй дили зи ту ҳаргиз надида ем

Бар ҳар тараф ки рӯй кунам дар муқобилӣ

Афтодагӣ гузин ки раҳи даври ишқ ро

Ғайр аз фитодагӣ натавон ёфт манзилӣ

Аз дил агар ғубори таъаллуқи фишонда Эй

Озодае , агар чаҳ асири слослӣ

Гар ташнаи висол муҳӣтаст оби ту

Дар ҷӯйбори ҷисм ба он баҳри восилӣ

Сайлоб май баради хасу хошокро ба баҳр

Домони ишқи гир агар зон ки коҳилӣ

Гавҳар агар ба гирд ятемӣ наме расед

Зини баҳр бикнор намеёфт соҳилӣ

Хуршед бадар кард маи нотамом ро

Бо ноқисон бисоз агар зон ки комилӣ

Зон май пурд ба нақш ванигор ҷаҳони дилат

Каз Нақшбанди олами эҷоди ғофилӣ

Дар чашми эътибори намак суданасту бас

Дар шӯраи зори олам агар ҳаст ҳосилӣ