То чанд кунем аз ту қаноат ба нигоҳӣ

Як умр қаноат натавон кард илоҳӣ

Дерӣаст ки чун ҳолаи ҳамаи даври ту гирдам

Чун бозшўм аз сарат эй ма ба нигоҳӣ

Моҳ аз пай дидан буд эй шӯху гузаштан

Аммо ки гузаштан натавон аз чу ту моҳӣ

Бар ҳар дарӣ эй шамъ чу парвонаи занами сар

Дар орзӯии он ки биёбам ба ту роҳӣ

Шабҳо ҳамаи дунболи рафиқи туам аммо

ӯ ҳам қадами моҳӣ ва ман ҳамдами оҳӣ

На рӯй сухани гуфтан ва на пои гузаштан

Саргаштаам эй моҳи ҳунарпешаи паноҳӣ

Ҳар шаби туу ёрони навозандаи валикин

Ишқи ту ба мо ҳам бирасад гоҳ ба гоҳе

Дар фикр кулоҳанд ҳарифони ҳамаи ҳушдор

Ҳаргиз ба сар моҳ нарафтааст кулоҳӣ

Гмраҳ машав эй моҳ ки аз шоҳиди гумроҳ

Дар ҳар қадамӣ роҳ занад чолау чоҳӣ

Бигурез дар оғӯши ман аз халқ ки гулҳо

Аз бод гурезанд дар оғӯши гиёҳӣ

Дар орзӯии ҷилваи маҳтоби ҷамолаш

ё раб гузаронадем чаҳ шабҳои сиёҳӣ

Як умр гунаҳ кардаму шарманда ки дар ҳашар

Шоёни гузашти ту маро нест гуноҳӣ