Тоҷи сиёҳу зулфи сиёҳу рух чу моҳ

Нашав ва намой бадар бибин дар шаби сиёҳ

Ҳар мқблӣ ки фикр нҳорӣ кунад пагоҳ

Оё буд ки бар ман мискин кунад нигоҳ

эй каллаи дасти гир ки вақт аноят аст

Каз ҷаври иштиҳо ба ту овардаам паноҳ

Оши трўши шаб ба чуғундар нишаста буд

Он тираи рӯзгор аз он гашти рӯи сиёҳ

Ҳар кас ба рӯз ва шаб нахурд даъвати балиғ

Умр шариф карда ба биҳослии табоҳ

Аз иштиёқи моҳии бирёну сайр ӯ

Оҳи дили шикастаи з моҳӣаст то ба моҳ

Он заҳматӣ ки дар ғами бирён ба ман расед

Саҳни биринҷи омадаи имрӯзи узри хоҳ

Сӯфии муҳаббат азалӣ дошт бо кабоб

Ҳастанд нону об ба даъвӣ ӯ гувоҳ