Рӯзи гузаштаи пурсиши рӯзгори гиромиро бидон фаррухи коху фархундаи кӯй фаро рафтам . Чаҳ кӯйу кадоми кох , давр аз дидори ҳумоюн , лонаи дарду шиканҷу кошонаи тимору ранҷ , чарх бехуршеду кох бенигор , тахт беҷамшеду шох бебаҳор , додам аз дил бархесту дӯд аз сар , обам аз дидаи рехту хӯн аз ҷигар , дил тапидан гирифту ранг паридан , хирад шидоӣӣ ангехту шикеби рсўоӣӣ , нолаи чархи паймои гашту ашки замини Фрсо , лаб хўшидн овараду хӯн ҷӯшидан , чандон намонад ки тани бадрӯди ҷони ораду равон аз пайкар бар карон пуед , ҷнодқаҳи занодақаро дӯст ё душмани бади сурӯдаму мағз то пӯстро дад ситудам . Агар ковуш эшон набӯду чолиши бидонадишон , чаро боист дар ин ҷунбиш ки ҳргомши обистан гомӣаст ва ҳар дасташи мояи хиромӣ , аз фари ҳамроҳии саркор давр бошам ва аз оҳанги он дару хокбўс ва он даргоҳ ки навой омурзишасту тўтёии биноӣии кару кӯр . Агар даст аз ҳамаи дршўиму марг яксар аз худо ҷӯям пажӯҳиш нишоед , диўрнгони риюи пешау дӯсти рӯйони душмани андешаи баҳри комами санг чоҳ омаданду баҳри паии андари хори роҳ .

Ин чиҳил сола дар бадарӣу ранҷи ҳаргизами ин мояи хӯни ҷгарӣу шиканҷи нхосту парешоне ва пушаймонӣ нараст , ҳам домони саркору остони бӯси он дароз даст шуд ва ҳам бо ҳамаи пўёӣӣу ҷўёӣӣ ки дар он кору ком ки донеи мурғи ҳавас дар дом науфтод , ин худ дардии дигар ки саркори ҳунар бо он хашму хуйу чашм ва рӯй ки тухмаи хрзҳраҳ ва бешасту дасти пухти новаку неш , чори асба ба рай фармуд ва бидон дасту дастур ки дидау донеи чопои чопи сози пархош вом дорад ва озурдан ин пери парокандаи рӯзро талх ва турш тоз пайк ва паём наёмизад , озашро бо гумораши ганҷи қорун сиррӣ несту умедашро бозӣаст рӯзгори заҳҳоки парӣ на , беҳуда ҳаме гуяд ва нобӯда ҳаме ҷӯяд .

Аҳмаду бародараш аз тарси ман ин дар ва он дар медавиданд ва ба чораи ин парешоне ки ба нодонӣу тани осоеи асмъилу иброҳӣми фаро пеш омад мегуфтанд ва мешуниданд , эшонро ҳам бар тимор хеш гумошт ва аз кори худ боздошти борӣ аз ҳар дар ба кори худ дармондаам , ва аз таҳтаи хок ва паранд гардуни зеру зибри срўоу сурӯди навмидии хонда , надонам ин поён ҳастӣ аз чархам чаҳ сарнавиштаст ва ин сар бесомону пайкари фарсӯдаи ҷонро бистару болин аз кадомин хоку хишт ? он дӯст ки аз ҳамагон дастёрам ӯст на чандон гирифтор хешаст ва он мояи бориш бар дӯшу кор дар пеш ки дардӣ аз дили кас ё гардӣ аз рухи мо ё рад пардохт . Аз ҳамаи роҳами ҷузи даргоҳи ташнаи Карбалоу куштаи нинаво ки ҷони писару падару модарами бархе хӯну хокаши бод , паноҳ ва гурезгоҳӣ нест . Дар хост аз саркори худовандӣ онаст ки ба ҷои ман ва барои худогоҳу бегоҳ дар остонаши роҳи ҷўӣӣ ва аз дар лоба чун додхоҳони розии ронӣ . Шояд ба меҳру бахшоиш нигоҳӣ кунаду чораи рӯз сиёҳӣ шавад . Зинҳори афтодагон бетоб ва туашро фаромӯш макун ва аз хоҳиш ба рӯзии хомӯши мзӣ ки кор аз ҳамаи роҳ табоҳаст ва ин рӯйдоду дӯдаи ман ҳамон достони дурахшу гиёҳ , рубоӣ :

Дилу дастӣ ки пешгоҳи минӯи фаргоҳи шоҳзодагони озодау дигари дӯстони саркорӣ ва худро ҷудогонаи нома ёрам пардохт нест . Забон шево гуфт гуҳари сифти султонӣ ки равшангари розҳои наонеаст , бандагиҳои бе газофи маро бо ҳама роз хоҳад гушӯду ончии дида ва донанд боз хоҳад намӯд .

Дорои сухани донои куҳани Қоониро бар рои мҳророи худовандии ниёзмандонаи ситоиш ва дурудаст ва бо пайванди волоу паймони дигарон аз ҳама дар андешаи баст ва гушӯд . Он дебочаи ним кора ки аз дар пайкари ганҷ говаст ва ба фари гавҳари зари со ва ин ду рӯзаи перояи анҷоми баста бар дасти писта чашм сипору гӯши гузор саркор хоҳад дошт . Озодаи расатони шоҳзодаи ростини фахрӣу бандагон ҳаким бошӣу дӯсти меҳрбони мирзои оқоҷони ҳаряк ба ҷои хешу сазои саркори базми ҳумоюну фаргоҳи фарруху остони волоро бародаронаи дӯстонаи чокаронаи розондиши дуруд ва ситоишанду дмсози орои ниёзу ниёйиш . Чун дарҳам ва парокандаам ва ба сад ҳазор тимору андӯҳи оканда , неруу тобӣ ки ин бирнги порсии оҳангро ба нигоришӣ ки тавон дид ё хонд боз пардозам набӯд . Ончии дили офариду дасти нигошт беонкӣ аз дар диду дониш бозгаштӣ равад ва бар он нигоҳ ва гузаштӣ уфтад , равонаи даргоҳи сипеҳр фаргоҳ оварадам . Жожу хомӣ ки бенанд бо дидаи чашми пӯшии парда гарӣ фармойанд на пардаи дарӣ . Ёрон диду шинохтро низ пӯзиши гузории намоянд зеро ки забони накӯҳиш бозасту дасти хурдагирӣ дароз .

Ростиро бо он паймони дурусту пайванди устувор аз арбоби сахту саркаш ранҷидаам ва ӯро ин рӯзҳо ба трозўӣии берун аз рӯзгори пешини санҷида , ба гуфта кошиҳо ки мрғўзк бар бахти шӯридаи рахту ахтари ворунаи тахт мо занад ки бо ҳар ки ин лолаи зори хасӣ ва аз як кайҳони мардум касе нест , ӯ ҳам набошад . Як меҳри гўзў ва барои ман фиристоду якбораи хомаи номанигорро не дар нохуни шикасту пайку паёми гоҳу бегоҳро низ даст бар тофту пой дар баст . Агар диранги саркорӣ дар он остони осмони фаргоҳ дар афтод огоҳӣ фирист ки дар хокбўсӣ анбоз оем ва ба фари дидорати сарафроз . Нмидонм дар кори ман бо мирзои ҳошим чаҳ гуфтаанд маро бар кадоми пой бояд тохт ва бар чаҳ паҳлу бояд хуфт , ончӣ дилат мехоҳад бигӯ ва банавис ки яксар мӯ аз он роҳу равишу хуйу маниш берун нахоҳам рафту кеши бандагӣу шеваи рафтор дигаргун нахоҳам кард . Камтарини бандаи хоксори Абулҳасани яғмо .