Фидоят шавам номаи ширини иборати дилро ба афви ҷароими мозӣ бишорат доду ҷонро ба ромиши ҷовид ишорат кард , байт :

Худо шоҳидасту ҷаҳониро машҳӯд ки мо ба ҷинояти хеши въноит ҳазрат мӯътарифем . Ҳамвора хато кардаему атои дидаи борҳо заҳмат овардаему раҳмати барда . Подоши бузургии иқтизои хурдии афв аз ту писанд ояду тақсир аз мо . Умед дорам аз ин пас поси тарбияти саркори моро аз сўорФи зиллат бар овараду мизоҷи ҳифзи алғибу бандагиро ба ҳаводиси пухтаи хорӣу хоми кории дасти Фрсўд иллат надорад . Фармӯдаанд марои ҷузи шумо писарӣ нест магари марои ҷузи ҷаноби шумо падарӣ ҳаст аз ҳама ҳастӣ ҳазрат бар мо бузург худовандасту озодагони афтодаи мо соҳибро камӣни фарзанд , байт :

Яғмо мегуяд ин фард аз қавли мухотаби қаброқтар буд воло тағйир менамӯд вале чун биҳамдиллоҳи таъолии ғубори муғоират муртафаъасту асбоби мўохзти муҷтамаъ , фарқӣ дар ақволи падар ва писар нест ва ба иқтизои мақоми таҳрири мисроъӣ аз ин муносибтар : худо ҳам дод ман аз он падари ҳам зон писар гирад .

Инак қиблаи моҳ то моҳии ҳакими илоҳӣу қнбрки бози оламу одами яғмо дар ямин ва ясорам нишастаанд , илқо аз эшонасту имло аз ман . Ончии қароин гувоҳӣ медиҳад ман муҳаррири ин номаи парешонаму асли мазмуну иборат аз эшон . Дар ин сӯрати аввалии онкии бақиятаи достонро ба таълиқоти ин ду як дил ҳўолт дошта чҳоли маҷлисро ба нағмаи чангу оҳанги ғами пардоз холӣ карда ҷои шуморо нафаси нафас холӣ кунам . Хадамотро муқарар ки шароити бандагӣ тақдим уфтад .