Одамӣ дар ҳар ҷойгоҳ ки борҷст ва роҳ ёфт хоҳи фарози тахти хоҳи болои дор . Хуштар онстӣ ки аз бен дандону миёни ҷони не рӯй дилу срзбони бори худоро сипос дор ояд ва бо нарми хўӣӣу кушодаи рўӣӣ бар нарму дурушту ширину талхи ҷаҳони рўзгзор . Розӣ агар дорад ҳам бадв гуяду чизе агар хоҳад ҳам аз ӯ ҷӯяд . Ҳамин моя ки аз банди тӯпхонаи воло рустаанд ва дар ошиёнаи дарвешонаи хеш аз газанди тӯбчиу осеби қаровул бо зану фарзанду хешу пайванди худ осӯда ва озод нишаста ҳамвора сипос дор оянду ситоиши бахшоиши поки яздону орому осоиши ҷону танро посгзор , то кӣ ва ба кадоми дастовези кори сардору дигари гирифторонро аз ин занҷиру зиндони растгории хезаду озодӣу ороми чораи банд ва гирифторӣ кунад . Офтоби шаҳриёронро ки тахташи пояндаи боду бахташи физоянда , ба хости худои меҳр омрзгорӣ хоҳад ҷанбеду ҳамагонро дайр ё зуди кор аз банди хории шумори арҷмандӣ ва комкорӣ хоҳад ёфт . Надонам саркори хони ин шабҳо ва рӯзҳо бо он табҳо ва сӯзҳо дар чаҳ кораст ва бар пасту баланди чархи бозигар ба чаҳ роҳу равиши рӯзшумор ? беҳтар онаст ки зишту зебои кайҳонро ба фари бурдборӣу сангу бозуии хештани дорӣу ҳонг , бар худ осону ҳамвори созанд ,у талху шӯришро ки ба хости худои дайр ё зуди ҷом бар сангасту санг бар ҷом дар коми ҷони ширин гўор фармойанд . Шомӣ нест ки бомаш дар пай набошад ва ҳеҷ боғӣ на ки пайвастаи кӯби озмои хазон ва дай поед , шеър :

Агар дамии ду фари дидори сари кории тиҳӣ аз ранҷу озори ёрони хона даст тавонад дод огоҳӣ фиристанд ки дарёфт он хуррами анҷуманро ба ҷон омодаем ва ба сари истода .