Борномаҳи саркории коми ҷонро чашмаи зиндагии кушоду ахтари бахтро фари рухшандагии бхшўд . Сари бахтиёрӣ бар осмони судаму чеҳри спосдорӣ бар остон . Навиди бозгашти хусравоне на чандон хиром ва хурсандӣ ангехт ки хомаро тоб нигориш бошаду номаро ганҷи гузориш . Агар донам раҳи анҷоми хуршеди стомро аз кадоми роҳ лагом хоҳанд дод , ба худои савганд бо ин пои гусастаи рафтори пай аз сари сохта то неруӣ тохтан ҳаст чаҳор асба аз дар дасти бӯсӣ пазира хоҳам гашт , ва аз хоки роҳат ки оташ ҷавонӣасту оби зиндагонии дидау танро сози ту тёу басӣҷ кимиёхоҳам сохт . Инки дар остони осмони фаргоҳи он фаррухи писару фархундаи падар ки падару модарами бархе хӯну хокашони боди пайваста ба ёдам доштаанду ҳаргиз фаромӯш нагузошта , кӯҳи кӯҳи ромишу дарёи дарёи сипос бар сипосу ромишҳои пешини афзуд .

Бори худои даст ва дилӣ диҳад ки худовандиҳои волоро ба бозуии бандагӣу неруии парастандагии подош тавонам доду никхўоаҳу бади андеши саркориро агар худ пардози дашном ва андоз дурудӣ бошад сози оштӣу пархошӣ тавонам кард . Бодомау болои пӯшӣ ки нишон фиристодаанд ва навид дода , он мояи шодкомии зод ва шармсорӣ раст , ки бо ҳафтод гуфтану навиштан роз наёрам сурӯд ва боз наёрам намӯд . Бори худои наво ва навохт воло дар ду кайҳони даҳ боло ба хуштар ойину оҳангӣ подош бахшад . Ин худ нахустин худовандӣу бандаи навозӣ саркор нест . Сол ҳоаст ҷомаи пӯш ва ҷомагӣ хорем ва дар сояи меҳрбонӣу мизбонии волои рӯзи гузору рӯзии гумор . Фармӯдаанд ману туро дар баргу сози зиндагии кеши бегонагӣ дар миёнасту шеваи бегонагии бркрон .

Бори худо гувоҳасту равони бузургони огоҳ , ки ман бандаи худро муштӣ хок донаму саркори волоро худованди пок . Ба фармӯдаи донои куҳани дорои сухани нишот , онкӣ ҳаст тўӣӣ ончӣ нест ман . Ҳар чаҳ дорам ва ҳар ки дорам ҳамаро барӣни фаргоҳ ки ситоишгоҳ деринасту намози ҷои пешин аз дилу ҷон ниёз медонам . Ба худои савганд агар дорои тахт Фаридун бошаму рахти қорун , яксарро бе буйаи сипос дар пои ту резам ва бо хоки роҳатомезам , ҳамчунон сипоси як ҳафта хону хӯришу парасторӣу парвариш саркорӣ нагуфта ва наҳуфта хоҳад монад . Умедворам бо паймону пайванди ту ба хок дар оем ва бо пайванду паймони ту аз хоки броим , ба ду кайҳони андарам рӯй чҳрсои он дар бошаду равони бархе он ҷону сар , чун ҳангоми бозгашти худовандӣ наздикасту шаб низ беш аз андозаи тирау торик , гулҳои дарди рӯзӣу тимори тнҳоӣӣу ранҷи рӯзгору дигари чизҳоро ба ҳангоми пои бӯс раҳо карда осеби густохӣу озори фузуни дроӣиро аз чашму гӯшу мағзу ҳуши воло боз пардохтам .