Асмъил , паймони бори худоро ҷаъфари нодуруст ба дурустии боз дар ҳам шикаст ва ба дуруштӣ бар ҳам рехти панди хиради писанди маро бо сахти рўӣӣу шӯхи чашмии пас гӯши афканд . Ва якбораи фаромӯши сохт . Чӯбу банди доғу газанди дорои яздаши андаки андак аз ёд шуду поси хомӯшӣ ки моя осӯдагӣаст бар бод дод . Зрпрстони тиҳии дастро ба дурӯғии рости намӯдани доғи даруни тозаи хосту достони кони бозӣу кӯтоҳи тозӣ ба дастоне ки дошт баланд овоза кард . Сарвари зудбовари мломҳмди алиро банди найрангаши дом гардан шуду хори риюу рангаши чанги домани волоу паст . Ҳар мояи колои пас афканд ва андӯхта дошт пок бар озари сӯхт ва пухтани савдои хомро диягии кушодаи шикам ва кашида боло бар кард . Ниҳон аз хешу бегонаи он дузди хонау дашту оташи бозору киштро ба меҳмон хонд ва ба густаришҳои нарму рангину хӯришҳои чарбу ширини ойини мизбонии сахт ба фарҷом ангехт , чиҳил рӯзаши кома беш ба хонаи хеши андари нигаҳдошту ҷузи сомони кӯрау дам беш ё кам суду сармоя ҳар чаҳ буд як косаи табаи сохт . Пас шбоҳнгом бо хомии ду дигари миёни ҷўёӣӣ танг оварад ва бар ҳанҷории боди оҳанги гоми пўёӣии фарохи афкандаи даррау кӯҳ паймудан гирифт ва ба буи судӣ нобӯда пойу пай фарсудан . Дар тамӯзии дӯзахи ҷӯшу офтобии дарёи хуш , гадори намаку гриўаҳи зарринро оғози бом то анҷоми шоми фарсангҳо тохт ва аз дар озмӯн бо чангу нохуни хок ҳо кунаду сангҳо сифт аз домон ҳар пуштау тели регҳо бар дили кӯфту хокҳо бар сари рехт , ва дар гардаи нигоҳ ҳар моҳўру ктли хораҳо бар сина ва хорҳо дар дидаи шикаст . Ҳама бар ҷои ганҷаши мори шиканҷи зод , ва дар роҳи комаши ранҷи ҷони афзуд . Нохунҳои хорои шикоф аз шухму шёри хорау хок судан ангехту пой дарра сипор аз пўии беҳуда фарсудан оварад . Машку анбон аз обу нон бебаҳра афтоду чорпоӣ аз бебаррагиҳои коҳу ҷӯу гиёҳи куҳнау нав чаро андеш бешу хрзҳраҳи гашт . Ҷаъфари нодуруст аз костии нону обу сустии туашу тобу бадгумонии анбозону биғораҳу дашноми охунди сахт парешон шуд , ва дар парда аз карда хуии бдФрмои худ неки пушаймон вале аз дар трФрўшӣу титоли ёронро бигуфт газофу навиди дурӯғи дили ҳамеи ҷусту сарҳамии баст . Аз он афсонау афсуну риюи рӯбоҳии ҳамаро хоб харгӯшӣ дод , ва бидон гурги оштӣ аз андешаи ковушҳои палангӣу ғуррашҳои ширии сози орому хомӯшӣ . Чндонкаҳ танҳо бар хок осўдн оварад ва сарҳо бар санги ғнўдн . Пои оҳӯи пайро пўӣии боди сангу болро парии кабӯтари оҳанги сохта , то охунди овора аз хоби марги бедору ёрони бечора аз мастии пиндор ҳушёр омаданд дарраҳоу ктлҳо суфта буд ва мо ҳўрҳоу телҳо рафта . Ҳар се пас аз бедории лухтии дайри анҷом бар хок нишастан гирифтанду санг бар синау сршкстн . Ҳар як аз роҳии чапу рост давидан овараду шикастаи болу гусастаи пари шебу боло паридан . Вижаи охунд ки реги ҳомӯн аз хӯни паии рашки гавҳари рахшони сохту санги шхҳои « заррин » аз пои шохи шохи озарми кӯҳи Бадахшон . Саранҷомаши пои шитоб аз пўиаҳ ланг афтод ва дар ҷустан ва ҷустан аз ҳамаи роҳаши пои саргардонӣу сар бесомонӣ ба санг омад . Рӯй дармондагӣ бар хок молидан гирифту сахт аз дили дардноку бахти сусти гавҳари бад-ӣни мӯя нолидан , шеър :

Хору хаста , зору шикаста , моя дар бохта , кӣсаи пардохта , дил дард олуд , дида хӯн полуд , ҳуш парида , гӯши бурӣда , олФтаҳи дидор , ошуфтаи дастор , бе туашу тоб , беҳушу хоб , пой аз пўиаҳи фитода , ҷон бар лаби ситода , хона бар пушт , хоя дар мушт , пуркандаи пароканда , пушаймони парешон , пой аз пеш , чашм аз пай , ланги лангони реги ҳомӯн ба паии суд ва чун рӯй хона надошт рой рай кард . Аз гирди роҳи доварӣ ба дарбори подшоҳии барад ва аз нолаи чархи овезу ашки замини паймои ларза дар моҳ то моҳии афканд , раҳеро аз ин роз огаҳӣ афтод , хонау хӯни он деви пешаи девонаи андешаро сар дар табоҳӣ дидаму ахтари зиндагонии он тираи рӯзро равшани равшани рӯ дар сиёҳӣ .

Пеш аз онкии нолаи додхоҳии гӯши дори саркор подшоҳӣ гардад ва фармон гирифту дижхими хӯни рез бар он дузди зани бмзди навиштау роҳӣ , бо сад ҳазор лобау лоғши фарози омадаму пӯзишҳои кини сӯзи мҳрсози оғози ниҳодам , хокаш аз рӯй рафтаму гирд аз мӯӣ , ки осӯдаи зӣ ва фарсӯда мапоӣ , ҳар мояи коло ки аз ту дарин савдоӣ бесуд зиён кард ва он дузди дағои пеша ба титол аз миёни барад ва бар карони тохт , ду боло хоҳам хост ва агар ҳеҷаш набошад зану фарзанди хешу пайвандашро бо ту ба ҷои барда ва лоло хоҳам фурухт .

Ва ҳамчунин ӯро ба сурху зард умедҳо додам ва аз сифеду сиёҳаши дарҳои боғи сабзи кушодам , то андаки андак аз рамидан ром омад ва ба паймону савганд аз ғавғоу ошӯб ором гирифт , як моҳа ба меҳмонии фаро пеш хондаму зибардасти хеши нишондам , бекостӣу газоф ончӣ пайдост чиҳил тӯмони банди бастаи вози банди ҷуста , фарзандии хони нойибро бидонча он пери ҷавони орзӯу аҳрӣмани одамии рӯ бо ин гӯли содаи дил ва кам дид бисёр ҳавас карда розгшоӣу бознмоӣ . Пас аз гуфтану шунидан ва донистан ва расӣдан бидон дор ва бар он гумор ки нахуст ба андарзу нармӣ на дуруштӣу гармӣ аз вай бихоҳад ва агар ҷаҳонӣ ба миён дорӣ хезанд пашизӣ накоҳад . Чунончӣ дар додани сози шағоли маргии сохту ранги рӯбоҳ бозӣ ангехт , равони парварону дсторбндони он марзу бумро аз ин дастон ки дар Ардакони сохтау охунди бенаворо бад-ӣни дмдмаҳу афсуни косау кӣсаи пардохтаи огоҳи созу гувоҳи гир .

Пас бо ресмони пои афроз ва чун нохуни пардози шиканҷӣ ки роҳи занонро шояд ва гирифтӣ ки хонаи кунонро бояд туу нойиб ҳар ду ёсои довариро кори банди оӣид , ва бар ҳанҷори сардори симнон на солори дабистон , тнхўоаҳро кори андеши доғу дирафшу кор ва газанд шавед , сим аз дили санг ба кунад ва кӯб барояд ва аз чанги сангдил ба банду чӯб . Пас аз онкии гардани он хираи сар аз доми вом пардохта шуду кори саркори охунд ба коми дили сохта , ниёзии дарвешона аз суду сармояи ман ончии доне ва туоне ба чиҳил тӯмон дар афзой , ва бо номаи пӯзиши овезу паёмии лобаомез бе сози сипосу умеди подошу буйаи бахшоиш ба худованд тнхўоаҳ фирист ва навишта раседу хурсандӣ ба хомау нигин вай дарёб . Бе онкии чшмдошти дайр ва дароз уфтад вдигри раҳ ба нигоришу чпри ниёзи хезад бо ман расон . Зинҳор дар анҷоми ин коркўтоҳӣ макун ки то ҷаъфари бад-ӣни вом олӯдааст . Ва охунд бидон дарди фарсӯдаи ман ба як чшмзди ором ва осӯда нахоҳам зист , ва нобӯда чу бӯда , бӯда чун нобӯда хоҳам ингошт .