Фарзандӣ мероз ҳасанро ранҷи афзои фирӯзи Фргоҳм ва бо пайкари шамшоди ҳанҷору дидори хуршеди рухсораши озоду осӯда аз сарву моҳ , пери роҳрави огоҳи шайхи ҳасан аз Кошон ба рай фармуду ёронро ба ромиши чеҳр ва гувориш гуфт бениёз аз бонги чангу мастӣ ме сохт , баргу сози анҷуманӣ аз дидори пери куҳани соли рӯзи ҷавонӣ тоза кард ва сурӯд равад навозон ки чун поёни мастии сар дар пастӣ дошт , дигари бори баланд овоза хост , саркори мирзо инак захми андеш созасту танги шукри хезиши намаки пареши ин оғоз , шеър :

На чандонат дар дили ману дидаи ёрони ҷой намоёнасту ҷойгоҳи равшану оён ки ман гуфтани тавонам ё хомаи навиштан . Достони нав , инки саркори шайх бо ҳамаи меҳру пайванду паймону савганд аз бачаҳо гузаштӣ карда ва фурӯ гузошт ин пешаро ки бидон бррстаҳ буд на барбаста бозгаштӣ оварда ки агар ман бандаро аз поки яздони фармон будӣу неруии кайфару подоши ин ва он духтарони минўчҳри биҳиштиро бо сиришти Фрштии гавҳари мардонаи пӯшу паймонаи нӯши ниёзи роҳу ороиши фаргоҳ вай мекардам .

Дар ин чиҳил солаи рўндгиҳоу давандагиҳоу хоҷагиҳоу бандагиҳо аз табоҳи корони сиёҳи номау гуноҳи варзони кабӯди ҷома ки сазои озар ва озоранд ва дар хури газанду тимор , бе сипоси рӯзау намозу поси ситоишу ниёз , ду омирзида растгор дидам : нахусти ҷаҳони мардумии мирзои ҳодии хони хуросонӣ ки ҳамвора гаҳвора то гӯри бодау сода фароҳам дошт ва ба фари омезиши ин ду анбози дмсоз , даст дар шери мурғу ҷони одами чунончӣ яғмо гуяд :

Дуюми ёри бачаи бору масти соғари гумори шайхи ҳасан ки бо ранҷи парешонеу шиканҷ бе сомонии рӯзӣ бебода назисту шабӣ бесода нахуфт . Куҳна ё нави ончӣ будаш ба ҷомии гарав буд ва ба буии бачаи бозии чоргомаҳи хмхонаҳи пўӣу гармобаи рӯ , шеър :

Бечораи мо ки бо ҳамаи нокомӣу бадномии ҳама бо ёди пўрҷўони зани пер дар бар дидему биҷои оби гулгуни хӯни дил дар соғар , то дар рустаи растохезами бозор бо чаҳ уфтаду кайфари кирдор чаҳ бошад . Ҳамшираи меҳрбони хоҳари муллоро бародарӣ нек хоҳаму мҳрондишии қнбрки паноҳ , фармоишро агар ҷони хоҳӣу сари ҷўӣӣ ба сар истодааму анҷои маро ба ҷони омода .