Шиўономаҳи зибонгор ки хомаи гавҳари бор саркораш бидон равиши нигошта ва ба фарҳанги дарии гуҳарҳои гаронбаҳо дар он анбошта буданд , анҷуман орой раседу равшании бахши дидаи умеди гашт . Муждаи тандурустии саркори афсурдаи равонро ромишӣ бекарон ангехту рахти андӯҳҳои карон аз сомони дилу равон боз пардохт . Офарин бар он дасту панҷа ки дарин равиши кохии баланди афканд . Ва бар ин маниши шохӣ барӯманд афрохт . На каманди хурдаи гиронро бар он дастӣ ва на аз бод гирифт сарди сароёни инро шикастӣ . Ҷовидони забони сахтаи санҷон баста монаду бозори пухтанигорон шикастанигорон зиҳӣ бешармӣ ки ин танги мояи пасти пояро бо ҳамаи тангдастии андешаи посухи гиребон гирасту золии харсаворро дар ин паҳна ки якка тозон сипар андохта ва асб андозон ба сар тохта тлўоси дору гир , шеър :

Вале чун дашти шӯхи чашмӣ фарохасту шбрнги хома дар такопуии ноҳанҷории густох , лагомӣ хоҳам дод ва ду се гомӣ хоҳам супурд , диранги саҳлони санги саркорӣ дар сомони сиёҳи кӯҳи сахт дароз афтоду фарсӯдаи ҷони ҷдомондгон бар гузаргоҳи чшмдошту дили нигаронии боандӯҳии гарон анбоз монад .

Дили давр аз он фаргоҳи мурғӣ гум карда ошёнасту тан дар тӯфони сиришки гусастаи лангари киштӣ бебодбон , раҳеро агар огаҳӣ буд ки ранҷи ҷдоӣӣу шиканҷи танҳои бад-ӣни даст коргарасту ҷони шукри чори асбаи пиёда аз паии тохтмӣ . Умед гоҳе оқои Сайиди ҷаъфари густохӣ май варзад ки хурмои ниёзиро бародари меҳрбони оқои ҳусайн бе каму кости бози супурди коми ҷони ширину сипос роҳ оварад саркорӣ анҷом ёфт . Панҷ абраи чодари кори ҷндқ ки ҳамроҳи бори хрмоӣӣ фиристодаанд , серо ман бардоштам ва ба ду ба эшон вогузор афтод . Шара бар онаш дошта ки яке се ҳазор аз ман як ло перҳан бастанду марои андешаи онкӣ бар ин устихонаши бози даҳуми неш ва агар ба дандонами пӯст бар тану ҷома бар андом пора кунад , ду ҳазор беш надаҳум . Аз ин раҳгузари миёнаи ман ва эшон разм ва ситезасту новирди Эрону ангриз , пас аз ин гирудорҳо ва гуфт ва гузорҳо паймон бар он рафт ки доварӣ ба сари кори орем ва аз он сарвари чораи кори ҷўӣим . Ҳар чаҳ аз он фаргоҳ фармон расад бе чун ва чанду кӯб ва кунад корбнди оӣиму сипоси андеши поки худованд .

Бории худ доне ки боми мо тоби лагади трктоз ва даст андоз надорад , аз чанги ин фузуни ҷӯии шараи бозами рҳоӣии бахш ва ба осӯдагии ошноӣии даҳ , ки ковуши пайвасту кӯшиши як дасташи корам ба ҷони бараду кордам ба устихон , дида дар роҳи номаи саркории боз ва аз чшмдошт сифедаст .

Камтарини бандаи хоксори яғмои баъд аз дурудӣ ниёзмандона мегуяд дар кори кишту дуруду гирдовариҳои гандуму ҷӯи хоҳи ҷндқи хоҳ « ҳад » хоҳи неки хоҳи бад ҳар чаҳ ҳаст нигарон бош ва ба дигарон бозммон . Хӯша то хирман , мушт то харвор беогоҳӣу фармони ту ндрўнд ва хирман накунанд ва гардун наронанду дона аз коҳ боз напардозанд ва ба тарозуу ҷӯи санги нпимоинду музди дурудгар ва деҳқон ндиҳанд ва ба хона набаранд . Ҳар чаҳ кунӣ худ куну кори худ нокардаро кори мадон , яксар ҷӯи ним пуркоҳи дастмузди барзигар то муштаи стонрои нигоҳи мадор , ҳар чаҳ монад ҳар ҷо доне бирез ва сиёҳа бурдору калидро ба даст доӣӣ сипору сифориши фармой ки чун соли гузашта аз шӯридаи кории коми ширини худ талху абрӯии Аҳмадро турш нахоҳад . Ончӣ навиштам ёдат нараваду бодаши набард ки анҷоми афсӯсу дареғ бояд хӯрд , дар ҳар шумории кеши дурусти корӣ гузидан хуштар аз пушти дасти сусти ҳанҷорӣ гузиданаст . Кас надидам ки гум шуд аз раҳи рост .