Чаҳоруми моҳи гузаштаи ду нома ки яке хати ҳасан буд аз ту бмн расед хастаи ҷонро муждаи тандурустиҳои ту тоб ва туоне тоза ангехту фарсӯдаи танро ромишу равонии дил осо оварад , шеър :

Гуё ба дастӣ ки дилхоҳи дӯстон буд , кори фарзандиро дар саркор воло нишастӣ нхост ,у равони пўиаҳи пурвирди дарони дастгоҳ ки сими ҳам санг хокасту гавҳари ҳам ранги рег , ганҷи комӣ андӯхта нагашт . Ҳамоно саркори воло ҳануз андеша дар кор марзбонӣ набастаанду сазои пояи хешу мояи кишвари хдоӣӣ бар дстўонаҳи басту кушоду ситад ва дод нанашаста дилтанг мабош ва бар ҳанҷор ва маниш ҳастӣ поси андеши диранги зӣ . Ин шохи барӯманд ки ҳумоюни дарахтӣ аз ҷӯйбор биҳиштасту сарсабзии афзои сад ҷаҳони боғу кишти дайр ё зуди сояҳои дароз доман хоҳад афканду шоиаҳҳои ширину ҷони гўор дар гиребони давр ва наздик хоҳад рехт .

Ин ду се бомдоди дигар ки ҳамчунон дидаи бахт ба хобаст ва бозор зист берангу об , бар нарму дурушт бурдборӣ кун ва ба талху ширини созгорӣ . Шшмоаҳи яксол аз дили пўиаҳи коми пардохтан ва дрбоӣ зист ва ҳастӣ ба воми сохтани чандон душвору равон озор нест . Борҳои худ озмудаи хоҳӣ буд ва дар борномаҳи бузургон низ дида ки анҷоми корҳо ба ҳангом хешаст . Хости поки яздони сари мўӣии пас ва пеш нагардаду чархи коми сӯз бар як ҳанҷору кеши пайванду дайр ё зуди ин хазонро баҳорӣ хоҳад раст ва ин дарёии шикеби аўборро поён ва канорӣ хоҳад зод .

Чораи хомӣ на бҷўшиднасту гумораши пухтаи орзӯ на бкўшидн , ҳамон моя ки накӯҳиши ҳамсояи ҷӯяндаро ба тани осонӣ ва бедардӣ забон заду ангушт газон дорад кӯшишу давандагӣ бояд , беш аз он ҳар чаҳ ҷӯшӣ ва кӯшӣу хиромӣу хурӯшии ҷузи пушаймонии судӣу ҷузи фарсойиши тану ҷон ва пардохт осоиши дилу равон беҳбӯдӣ нахоҳад дошт .

Афлотӯн ҳамвора шукуфта рӯйу хуррам буд на гирифтаи хуйу дарҳам , прсидндш чунаст то ҳаргизи грдондўаҳу тиморати гирди пок равон напуед ва агар осмону замин зирўзбр гардад ромишу оромати кӯби озмои костӣ ва зиён нашавад ? фармуд маро ба зишту зебоу пашм то дебои кайҳони он моя дилбастагӣ нест ки агар гусастагӣ зояд моя хастагӣ фазояд . Шуданӣ ҳо хоҳад шуд ва бӯданӣ ҳо хоҳад буд . Он хуштар ки ҳунарманди хиради пешаи кору кому нангу номи худро ба хости бори худои бозмонда , беш аз сарнавишт хеш нахоҳаду тану ҷонро ки ба кори дигар хостаанд ва аз охшиҷони дигари ороста ба бўку магару оз ва ҳавас накоҳад .

Мирзои Абулқосимро беш аз гуфтаҳои пеш дар поси равону анҷоми орзӯу шинохти давру наздик ва навохт тарку тозику дигари чизҳои шумо сифоришҳо рондааму нигоришҳо давонидаи чунончии худовандиҳои саркори волоу пҳлўдориҳои мирзо низ корӣ насохт ва борӣ напардохт , нёзномаҳҳо дар озодӣу бозгашти ту ба шоҳзодаи осмони остони оскўни остини гусаста ва пайваста хоҳам фиристод , ба хости поки яздони гирду дардӣ ки аз раҳгузори парешоне бар гӯнау дили дорӣ ва ба дастёрӣу поймардии мардии дигар пардохта хоҳад шуд . Родии посдору поси андеши сипосгузор ки дар поёни номаи номӣ аз ин бе нишони ронда буду розӣ аз рӯзгори хеши хонда , дурудии хуҷастаи сурӯд бар сарой ки дилхоҳи сари кори шумо низ дида ва донистам андешаи ҳардуон аз як ниҳодаст ва ҳар дуро збнди ин бастагӣ , бе онкии дилии ранҷади тлўоси рустагӣу кушоди гузориш ҳамонаст ки нигоштаам ва дар онҷои нигориш бе пардаи равшан ва пайдо дошта . Агар дар он саркор худоӣ нахоста гушоишӣ нахост ва дар омаду судро савдои бастагиҳои вай физоиш нараст огоҳӣ фиристад то дар дигар кӯбему чораи кор аз ҷои дигари ҷўӣим .