Худо гувоҳаст имрӯзи достонӣ ки гиребони ман аз дасти тимору чанги парокандагӣ боз тавонад кашид , ҷузи достони дашти таббату кишти чли замину дрхтстон « тавҳид » нест . Ҳазор борат нигоштааму пӯсти канда бар таҳта гузориш гузошта ки дарахти нишоне ва ҳаста фишонӣу дигар коштаниҳо саворау пиёдаи боровар ,у озодро гоҳи фарруху ҳангом пирӯз аспанд ва наврӯзаст . Бар ҷои онкии муждаи диҳӣ ки санги он навгир канда шуду хоки ин теппаи парокандау баландиҳои « ҷӯии яздони бахш » даввораш бардошта омаду пастиҳои « таҳтаи ҷуҳуд » ба буму болои Кретаҳои юнҷа ба хоки анбошта , дамид аз боғ рӯҳ кунадем ва дар заминҳои пушти кӯҳи зер ва боло парокандем . Рўноси зери мирзохонии сабз ва саршорасту юнҷаҳои куҳани кишт аз дар сабзии доғи бустону боғи баҳор . Ниҳолҳои пиромни толоби шохаҳои кшни дамида ва дамидҳои « таббат » болоӣии рост ва баланд кашида , юнҷаҳо таҳтаи таҳта аз нав коштаему даштҳо Кретаи Крета ба сабзиҳои хӯрокӣ фароҳам доштау ниҳолҳои дерин аз ранҷи сармо рустаанд ва ҳар шохи нўхизро ки ба марг аз зиндагии наздиктар буд , баргҳои шигарфи руста , чли заминро аз газҳо пазҳо косту пздонҳоро бар дасти хатар газҳо раст . Бар ҳар марзи соз афзоишӣаст ва ҳар бандро барги ороишӣ . Аз ҳар дар осӯда равон бош ,у ободии он роғ бе бару боғ бе дарро ба навидӣ ба аз инҳо нигарон , чизҳо май нигорӣу жожҳо май шуморӣ ки ҳазор пой гӯшасту мағзи гзои ҳуш , на аз он ду дар нома номӣаст ва на аз боғи ҳунар ва ҷоҳои дигари гузоришу паёмӣ , зиҳии шигифтӣу божгўнаҳи пўиӣ ки доне .

Ман бад-ӣнҳо хуррам ва шукуфтаам ва аз онҳо дарҳаму ошуфта , бози ҳамон « ло » ӣӣ ки ҷони коҳад на он оре ки дил хоҳад агар ин нигоришҳоро гушӯда ё дидам ва бар гузоришҳо гузашта ё шунидам лол ба хоки даройаму кӯр аз хоки броим аз он даста ки доне рустааму бад-ӣни руста ки худ яке аз бастагонии пайваста , сахттар зин махоҳ савгандӣ .

Ҳикоят : пешинагони бёбонки ҳамаи солаи пурвор май бастанд ва ба буии онкии рӯзӣ хӯриш гардад , чарби охур парвариш мерафт ,у моҳӣ ки ба ёсои он рӯсто дар банд онаст бкштндӣ ва бе онкии гурба аз хӯн хуоне ҷӯяд ё саг аз хона устихонӣ бӯед бо худ спрдндӣ ва бе худ бхўрдндӣ . Бечораи перии танги рӯзӣу тнки моя , гӯшт бар равзани баст ва аз паии сӯхту пухти хар ба барзан тофту ҳема бар кард ва ду асба бо сргшт . Абрии сахти овез бар раст ,у тагаргии марги овез дар рехт . Дар танагии пои хар аз ҷой дар шуд ва ба осеб сангӣ хӯрд дарҳами шикаст . Пери дилтанги лангӣ аз ҳизум ба гардани ҳашту ланги лангони роҳи хона супурдан гирифт . Ҷонварӣ аз роҳи равзан дар тофта диду мех аз гӯшти пардохта , теғ бар раг бсмл ёфт , ва ду ҷони гзои дрдоФзўн аз гнҷоиии дил бо хуй хашм олуду чашм хӯн полуд сари фаро гардун дошт ки « худоёи хари боркашро ки ҳамеи чанг бояд то бар санги нлғзди сами тарошӣ ,у ҷонварии дуздро ки сами зебад то ба девор бар наёрад шуд чанги бахше , наме доне ва намепресс , хоҳам ҳаргизи чунин худоӣ накунӣ , коши ту падар будӣ ва ман писар ё ту кори фармой ва ман коргар то бози намоями рости корӣу дурусти ҳанҷорӣ кадомасту чорасозӣу коми пардозиро чаҳ ном . »

Теппа « таббат » токунӯн фархундаи киштӣ буду тел « тавҳид » фаррухи биҳиштӣ , надонистан ва напурсидан на чандон накӯҳиш ва нангаст . Ва дорои ан ду насутӯда хуи сазовори чӯбу санг , пас аз суруданҳоу роҳи намӯданҳо ки гов Фаридун кунаду хари Флотўн , гӯш бастан ва ба шӯхи чашмии нишастан чаро ? беш аз ӣнҳам пурвой гуфт ва шунид ва дар кори онҷо бо чун ту гӯлии танги мояу гӣҷии сабки сояи чашм ба афтод ва умед намонад .