Пеш аз инат дар кӯии чароғи дӯдаи мардумии мирзоҳсни номанигор омадам ,у дастони чархи азрақи ҷомау хоки сиёҳи номаро ҳангомаи гузор , орандаро стодн фаромӯш афтод ва фиристодани имрӯзу фардор бар моҳу сол оғӯш гушӯд . Пӯзиши дайри монданро ниёзмандонаи розии сурӯдам ва бидон дар фузудам . Пас аз моҳии ду дар ҳамон мшкўии парвизӣ ки талхаши ширин хезасту заҳраши шукромези ромиши хусравии ҷустам . Нома бар ҷой дидам ва чун мурғи дилаши ришта бар пару банд бар пой , сими нома ки бози лоба лангасту пӯзиши диранг ба андаки физоиши перояи оғоз ва оҳанг ёфт . Дар рай зиндааму ёронро аз дар иктоӣии парастанда . Ду моҳ ё афзӯн шуд то ба дарди зонўӣии нирми неруу рустами бозуи гирифторам , ва ба ранҷи дармони бозӣ чораандишон рӯзи гузор , дардро пайваста физоишаст . Ва ҳар чаҳ карда ва кунем ҳамаи олоиш . Имрӯз бо поӣии гусастаи рагу пўӣии шикастаи паии сози базми ҳасани сохтам , ва аз ҳар андеша ва ҳар кас бо ту рози сухан , магари гувориши ин зебои чеҳрау гумораши он шево гуфт хастаи танро дармони дардии кандӯ аз домани шикастаи ҷони тӯфон гардӣ фишонд .

Инак бо ранги хуршедӣу оҳани ноҳидӣ дил мерибоед ва ҷон мефазояд , ҷои саркор на чандон намоёнаст ки ман гӯям ё ӯ ҷӯяд . Ҷони Фрштии дастгоҳат дар миёнасту чашми биҳиштии нигоҳати нигарон бе озори душмани ромиши неки бахтии байну давр аз ранҷ чашм дошт тамошои андеши дидор дӯст бош , байт :

Умедворами фари ин дармони яғмои ранҷро фармон ронад ,у фарсӯдаи ҷону костаи пайкар аз ковуши суди стоёни рӯзау парҳезу пурсиш зуд нишинон гарони хез бар карон поед . Рӯз ба анҷом рафту гӯнаи хуршед дар парда шом шуд чашм аз дид фурӯ монад ,у даст аз ҷунбиши бози истод . Бозмондаи достон ба хости худоӣ дар номаи дигар ронда хоҳад гашт , ва дар лаби он ҷӯй бо ҳар ки донеу хоҳӣ хонда хоҳад шуд , шеър :