Фарзонаи фарзанди ман поси бори худовандат аз газанди гардуни нигаҳбону чири дастиҳои ахтар бо ҷони хирадмандати афсонаи мушту санадони бод , бародарати ногзри корҳо ба ту боз хоҳад монаду хеш аз дар паснигарӣу пеши бинии роҳ симнон хоҳад супурд .
Поки яздонро ситоиши худои тарсӣу дурусти кор на худ парасту мардуми озор . Бар ҳамон роҳу равиши вхўии вмнш ки ойини дерину пеша пешинаст бо зану марди хонау гуруҳи хешу бегона рафтор кун ,у бузургу кучакро хирадманд ва девона гуфту гузори ангез . Дар ҳар кории вижаи кишту кору шухму шёр ва доду ситаду хариду фуруш , бе гуфту шунӯду кост ва фузуд саркори мӯбад ки марои бародар меҳрбонаст ва шуморо падарии кордон , пой дар зишт ва зебо манеҳ ,у даст бар нарму дурушти мсоӣ . Ҳар кас бо ту роҳ ростӣ пуеду сухан бекажӣу костии орад дар хӯрд доноӣӣу тўоноӣӣ бо ваии як рангу меҳрбони зӣ , ва аз ҳанҷори ноҳамвор ва кирдор наустувор дар чида домон бош аз шайдо то фарзона ҳар моя бад дидӣ ё сард шунидӣ ногуфтаи пиндору ншнФтаҳи ингор .
Дар поси пайванду паймони вондрзу фармони оқо агар теғ аз чархи борад ё пайкон аз хоки раведи пои фарои макашу сари бози мдзд , худдории гуноҳи дон ва ҳар чаҳ ҷузи фармони гузории табоҳ . Ҳамчунин бо хуишони ҷомаи сипед то номаи сиёҳи зери дастона зиндагонӣ бирав равони эшонро дар хӯрд пояу моя ба фари нарми дилӣу чарби забонӣ бо худ рому меҳрбони соз . Лаб аз гуфт хому хунаки бастаи дору пой аз пўӣ беҳангому сабки шикастаи дасту ком аз чарбу хушку ширину талхи душману дӯсти фурӯи шӯй ва агар бар хон сур ё сӯг ё дигари анҷуманҳо хўшбоши оранд , ба гуфтории хушу гуворои пӯзиши ангези шӯ , дар хоҳари хондагӣ ва роҳ омад ва шуд бар рухи давру наздик дар банди ҷузи модари ълёру зани Абдуллоҳро дар хона роҳ махоҳ .
Аз рӯстои бёбонку ҷндқ ё ҷои дигар ҳар ки фароз ояд , кушодаи абрӯ дараш боз куну шукуфтаи рӯи ин порчаи нони ҷӯин ки дода бор худост бандаи вораш бе тлўоси сипоси дории ниёзи ор . Бародарҳоро хрски бози кӯйу барзани ммон , ва ба хондану навиштани бораи пиромну пой дар домани каш . Тоҷу хоҳараш аз хурмоӣ « таббат » ва « тавҳид » ҳамаи солаи баҳра ва бахше доштанд , баҳмони сангу сози бадишони расон . Кории дайгарӣ низ ки аз худ сохтаи доне бе кӯтоҳии сазоу равои шинос .
Барзигарҳои « додкин » соли гузашта паймон доданд ва навишта супурданд ки санглохи поёни даштро пок ва ҳамвор кунанду шоёни кишту кор , гуё кӯтоҳӣ рафт ва бироҳӣ зад . Рӯзӣ ду бирав саркашӣ кун ва эшонро ба хушӣ бе ҳеҷ пӯзишу баҳона бакор андоз , панҷ тӯмони музд эшонаст чун сангҳо парешон ва пардохта шуду Кретаҳо ҳамвор ва ним сохта , пӯл ё ҷӯ ё хурмо ё ҳар се ҳар чаҳ хоҳанд беимрӯз ва фардо бидиҳ ва навишта расед дар хоҳ . Оғози шоми худу бародарону доӣӣ дар хонаи рафтаи шаби нишинӣ бо ҳамаи касу ҳамаи ҷои барчӣда ба ,у доман аз ин олӯдагӣ ки ҷузи пушаймонӣ судаш нест боз кашӣдан хуш . Дар базми худ ё миҳмон хост ва нишаст ва гуфту шунӯд бар ҳанҷори мардумӣ дар хур ва сазоворасту шоистау ҷони гўор . Беш аз ин гуфтани забон суданасту равон ба дарози бофӣ фарсудан . Ҳон эй ҷавон ки пери шӯии панд гӯш кун .