Хуршед беситораро имрӯз ба кӯрии баргаштаи ахтарон ки рӯзи мо чун шаби зулфаш тира хоҳанд , дидор кардам ,у андешаи меҳри пешаи равони саркориро бурун аз сохтагӣ гуфт ва гузор фармуд марои хона ва сомонӣ нест , ва ба давр бош шоҳонаи тёқи андешу дарбоне . Дар ин вайрона бар хирадманду девона бозаст ва бо дид покизау домони поки ромиши ошно ва бегона бисоз . Чаҳ хуштар аз он ки сипеҳри донишу ҳушу кайҳони чашму гӯши чароғи дӯдаи доноӣии фурӯғи дидаи биноӣӣ , калиди дарҳои баста , умеди дилҳои шикаста , доноӣ розҳои нагуфта , бинои хурдаҳои наҳуфта , гавҳари шиноси муму хоро , ойинаи дори зишту зебо , саркори аёшни ҳумоюни соя бар ин марз вайрон густарду калоғи кулбаи моро ки нишони ободӣ бар боли симурғ ва пар ҳумост тахтгоҳ шаҳриёрон созад . Кошами имрӯзи сарафрози сохта буду кулоҳи гӯшаи бахти баландам бар афсари меҳру моҳи афрохта , пас аз инаш агар дар сарафрозии мо кӯтоҳӣ хосту ниҳоди дӯсти навозишро дар анҷоми ин паймон ки марои ком деринаст ва ба коми андари бодаи талху оби ширин табоҳӣ раст , аз ту хоҳам дид ва донист , роҳ намӯдӣу тӯшаи надодӣ ба хеш хондӣ ва дар нгшодӣ .

Саркори иброҳӣми хон низ ҳар ҳангом аз андешаи хеш боз ояду хомаи зебои нигориши робўиаҳи чеҳраи пардозии фароз , инак рӯй кушода истодааму чашми полоӣӣу чеҳраи ороӣиро омода . Шунидам дар поёни перии устоди сухани озари бигдилиро фармони обишхуради рахт ба Ширози афканд . Ҷавонони сухани санҷиш аз дар пардаи дарии базмӣ аз бодаи масту бардагони сояи парасти броростнд ва беонкӣ аз ҳанҷори анҷуману андешаи рсўоӣӣ огоҳ бошад ба меҳмон хостанд . Яке аз занони ромишгар ба дастурӣу ангези мизбони пери порсоро срўдгўёни ҳамеи пиромни гашт ва ба андозӣ хост ки хоста ононаст . Гиребони кушода бар доман нишасту пелаи гарои даст дар гардани андохт ва ончӣ нишоед гуфт кардан гирифт . Саркори озараши гарми хезу нарми овези остин бар рӯй густарду дасти фаро мӯӣ кашид ва гуфт , байт :

Саркори иброҳӣми хон низ онгоҳ дар андеша мо рафт ки гули фарсӯда хорасту шингарфи олӯдаи зангор .