Дишаби иқболи аддавла бо ду ангриз ва се шоҳзода дар кӯии озодаи расатон меҳмон буданд ,у раҳе ба хоҳиши худу фармоиш худованд хону хона , эшонро мизбон , на шуморо сарафрозии ман дастрас шуд , на маро дарёфт дидори шумоу пардози паймони волӣ гом задой буйау ҳаваси гашт . Чунон пиндоштами ту танҳо рафтӣ ва дар базми биҳишт сураш дод хиром ва ромиш додӣ . Гирифториҳои раҳеро ба забонии хушу сурӯдии нағз лоба ронадӣ ва пӯзиш наҳодӣ . Имрӯз ба андешаи онкӣ агар низ паймони шумо дар пой рафту ҷони меҳр прўрдт дарёфт ин ноӣу нӯшро бо мо хост .
Имшаби чашми гардуни кӯру дидаи ахтари давр , ба буии онкӣ дар он фаррухи фаргоҳи ғанҷии сголим ва ба дасти афшону пои кӯби пай бар гардан ранҷӣ молем . Ҳангоми борони бадрӯд ёрон кардам ва то пои пилаи болохонаҳи пўиаҳи бод баҳорон гирифтам . Ҷомау ҷонтар омадаи зору навон бар омадам , Муҳамади ҳасан ҳар ҷо гумон дошт давидан гирифт ва аз ҳар каси нишон пурсидан , шуморо надиду суроғӣ низ нишнид . Фарсӯдаи гом ва но ёфта ком боз омад ва чун ман бо ранҷи длнгронии дмсози бозӣ . Чун бор худо нахоҳад аз хости мо ҷузи роҳи беҳуда паймудан чаҳ ком ояд ва бо чирдстиҳои сипеҳру ситораи ҷузи пои осӯда фарсудан чаҳ доми кушояд . Гирифтам омадӣ ва дар роҳи пўӣӣу коми ҷўӣии фаргоҳи волӣ ва он ромиши воло ҳамдостон шудӣ , бо ин абру борону хлобу хуляши роҳи гузарони пои гусастаи пайро неруии гули молии кӯчаҳои раии кӯ ва бо ранҷии чунон ҷонкоҳи ромиши дидори вайу пурвои гумораши хӯни дил ё ҷом май кадом ?
Он тозаи ҷавони куҳани паймон низ ки аз бастагони дастур рӯсасту чеҳри нигорину андоми бҳоринши шоёни ду кайҳони канору бӯс , ҳам имшаб аз сари кори шумо ва ман хоҳиш меҳмонӣ карда , ва аз ҳар моя хону хӯриши дрбои тани осоӣӣу парвариш фароҳам оварда лоба ҳо пардохтам , судӣ надошт . Саранҷоми паймон бар он рафт ки навбати шоми худ бо бародараш аз дар огоҳии фароз ва фурӯд оянд ва бо мо ҳамроҳии намоянд , кӯчаҳо анбоштаи об ва гуласту роҳ ва рафт агар худ Хизру Илёси поимрд ва дастёр ояд хори роҳу бори дил . ӯро кадоми пӯзиши орему лобаи ншФтн ва норафтанро бар кадоми шевау шумори бнўраҳ ва бунёд гузорем .
Ман инак аз бунгоҳи саркории сози хонау парвоз ошиёна гирифтам ,у хости поки яздони фардо то оғози бомдодон ба дидори саркори волои бадрӯди ҳамаи касу ҳама чиз гуфтам . Дар хост аз доду дониши устодӣ онаст ки ҳар ҳангоми худ ё фиристода ӯ фароз ояд дараш бргшоӣӣ ва ба меҳрбонӣу хуши забонии пӯзиши кӯтоҳӣу нофармонии бозронӣ то бубинами саранҷом ончӣ оварда сиришту нигошта сарнавишт аст чист ?
Саркори Муҳамади амини мирзоро низ ки ромиши мағз ва ҳушасту чеҳри длоро ва гуфт андӯҳи коҳиши фурӯғи афзои дидау перояи орои гӯш , тохт задау тороҷ шуда бозомад . Шунидам ҳам аз дид маниш розаст ва ҳам ба дидори ту ниёз . Ҳар ҳангомат андоз дидану меҳр пурсидани ваии хост огоҳӣ фирист , ки ман низ аз ҷону дил ҳамроҳӣ хоҳам кард ва ҷуз дарёфт дидораш агар худ фар подшоҳӣ бошаду фармони моҳ то моҳии зиён ва табоҳӣ хоҳам ингошт . Ин нигориши нои зебоу гузориши ношеворо ҷузи онкии порсӣ душворасту шбрнги хомаро дар санглохи фарҳанги дарии пои пўиаҳи суст ва наустувор , пӯзишҳои дили писанду суханҳои ҳуш пазир дорам . Бовар надорӣ бихоҳ то бпўим ва бипурс то бигӯям .