Фарзандии Аҳмади номаи сохту сози ҳусайнъалӣу тохт ва тоз балӯч , ҳангомикии ман бистарӣ будаму давр аз дид ва донист бозичаҳои гунбад шшдрӣ расед . Пеш аз онкӣ чашм сипор ман уфтад , дӯш аз дсторбндон « анорк » ки ҳамаи каси шиносу ҳамаи ҷои рӯу ҳамаи чиз гӯй буданд бекост ва фузуд бузургони кишвару сутургони лашкарро гӯш гузор овараданд . Имрӯз ки бистум моҳаст маро аз гузориши номау кирдори эшон огоҳии хост парешон шудам ки аз ҷоӣии дигар гувоҳӣ нарасида , ин рози афсона ҳар анҷумани гашту базми орой ҳар марду зан .
Гуфту шунӯди худро ҳар ҷо шояд ва бо ҳар ки бояд дар ин кор аз саркори худовандии аътмодолдўлаҳи хостам , зеро ки ваии ҳам ба фари сиришту фармони сарнавишти неки андеши шоҳи осмон тахтасту ромиши ҷӯии мардуми воруни бахт . Гуфт ореи ҳама ҷо гуфтанду ҳамагони шнФтнд , аз пешгоҳи сипеҳри харгоҳи шаҳриёрии коргузорони яздро ки нигаҳбони он дар ва даштанду бахтиёрӣу балӯчро аз чоҳ « ҳафтод дар » то поён « на гунбад » поси андеши орому гузашти фармону фиристода ба чопории тохту фурӯмондагонро фармоиши поймардӣ ва дастёрӣ рафт то ин ошӯбу осебро аз болоу шеби чора соз оянд ва ба ҷунбиши тӯбу типи ин тӯфони дарёи наҳифро ранҷи пардози хурсандии расатони ин фаррухи остон , ва ба афтод мардуми он сӯйу сомон . Инастӣ ки ҳар ҳангом аз тохт ва тоз балӯчи ошӯбии хезаду хасу хори газанди эшонро рафту рӯбӣ бояд , шайхи алии хонро чори асбаи пайк ва паём давонанд ва аз табоҳии бахту бадхоҳии чарху бироҳии душман огоҳӣ расонанд то мирзои ҳусайни хон ки кушандаи ин бораст вакунанда ин кор ба дастӣ ки паймон дод ва фармон ёфт он марзу бумро аз тоби чаповул боз раҳанд ва бар ҳар гузаргоҳу чашмау чоҳу гриўаҳу роҳ ки ёранд гузашти нигоҳбону қаровули бози нишонд . Аз ин таърих то ҳар ҳангом ки хони нойини поси андеши тороҷ балӯчасту риши сифедӣу фармони рўоӣии вай бо саркори сардор , ҳар гоҳ дар он паҳна беобу ободии тохту тозии раведу овез ва андозӣ зояд , коргузорони яздро нома ва паём фиристанд ва ба дастёрии эшон хона ва хону ҷомау ҷон « ҷндқ » то « анорк »ро осӯдагӣу ороми ҷӯянд . Ва агар ногузир аз ин раҳгузарҳо сомони райу тахтгоҳ киро низ хома тарошидан бояд гила ё сипосу ончӣ бар ин шумори тоса ва тлўосаст бо саркори сардор бояд нигошт . Зеро ки хони Ноин аз бастагони он дастгоҳаст ва ҳам бар он бузургвораши подошу кайфари некӯкорӣу гуноҳи гузоришу нигориш то ӣнҷои парвардаи рои саркор эътимодӣаст , на оварда хуйу хости ман . Бекост ва фузуд аз дар гуфтории гарму ҳанҷории нарм ки пешаи зер дастонаст на шева хеш прессатон ё бандагони марзбону дастури донишманди вай ки никхўоаҳи тавонгар ва дарвешанду поси андеши бегонау хеш бар сарой ва боз намой .
Пас аз канкоши марзбону дастури ту низ баҳр чаҳ дастурӣ диҳанд ва бо ҳар ки сазо донанд чигунагиро номанигор ойу рози шумор . Неи неи хуштар он байнам ки шумо бародарҳоро дар ин кору дигари шуморҳо ҳеҷ чиз ба ҳеҷ як аз он мардум набояд нигошт , пос хомӯшӣ ореду сози фаромӯшӣ , забон дар ком дореду сояи параст то порсоро бахуд боз гузоред . Зеро ки бо посдории яздону тёқи гузории подшоҳу кордонии хон ва тимор дошт дастур ва дид мардуми он сомони ниёзӣ ба дониш ва дид ва гуфт ва шунид мо нест .
Равон парварон гуфтаанд хомӯширо ҳафт фар ва физоишаст не ки ҳафтод орому осоиш : бори худоро парастишӣаст беранҷ ҷӯшидану шиканҷи кўшидн , гавҳар ҳастиро ороишӣаст бе сипоси озину зевар , рӯйу ройро шикваӣаст бениёз аз дастгоҳи подшоҳӣу пойгоҳи тахту кулоҳ , хуйу ниҳодро пӯшишӣаст аз ҳар мояи оку оҳӯ , тану ҷонро осӯда паноҳӣаст бе коҳиши ҷону дилу тимори хишту гул , бенёзӣӣаст зафту зебо аз пӯзиши хоми дроӣӣу лобаи срдсроӣӣ , деву фириштаро осоишӣаст аз нигориши жожи носазоу ёваи нораво . Ҳамон фармоиши саркори худовандии эътимоди аддавларо якбор безеру боло ва бо бандагони мирзо дар миён на , ӯ худ мояи дону поя шиносаст . Кӯтоҳӣ кардан ё огоҳӣ додани ончӣ бояд ва шояд хоҳад фармуд , ту дар андешаи кори табоҳу рӯзи сиёҳ худ бош .