Ки борномаҳи номӣ ки ба хурдаи хомии хома бар дасти пухти тешаи озару корномаи калак Монӣ ронадӣ , кулбау кӯии дӯстонро ки аз дар танагӣу нанагии кричаҳи дарду ранҷ буду даричаи тимору шиканҷ ба тоб рӯй нигорину оби чеҳри баҳорин , назм :

Рӯзи ҷдоӣиро розии гилаи анбоз сохта омаду разми тнҳоӣиро ғаривии шикеб ӯ бори пардохта . Оре бар ин гуфта гирифт нишоед . Ва озмудаи мардумро шигифт наёяд . Баҳами омӯхтагонро ҳам чораи ҳам омехтанаст на аз ҳам гусехтан . Танҳо на ту олӯдаи ин тираи гардӣу фарсӯдаи ин хираи дард , доми андеши ин танги зиндонӣу мушти озмои ин сахти санадон . Агар на онстӣ ки дар ёсои ман савгандгароён дурӯғи дроённду гувоҳии туроашони газофи сароён , поки равони бузургонро гувоҳи оўрдмӣ ки аз он ҳангом ки устодии боди шитоби бадрӯд рай кард ва бо дирангии саҳлони санги ҷой дар ромишгоҳи ҷаии ҷуст , гоҳе бидон хуррами харгоҳу фаррухи фаргоҳ ки турои пайваста бор нишаст буду марои гоҳу бегоҳи сози гузашт , солу моҳии роҳи нҷстму бози нншстм :

Омехту пайваст ва хост ва нишастро агар як аз ин шаш суд нараведу ҷӯёии пайванду омезиши бурдан аз ин андеша пуед , зиндагонӣу ҳангоми ваии сўдоӣии саросар зиён хоҳад буд ва ҳазор бораи гусехтан ва гурехтани беҳтар аз онаст . Андӯхт симу зар ё омухти донишу ҳунар , фузуд устуворӣу устихон ё чораи вайронӣу зиён , аз дар меҳру ёрӣ ё аз сари биму ночорӣ , чун маро аз дар ёрӣ дар ту ройу рўӣӣ буду туро низ бо нигоришҳои порсии пайкари хосту хўӣӣ , ногзр аз ду сӯй омад ва рафтӣ мехост ва гуфт ва шунӯдӣ мерафт . Аз он навбат ки риштаомезро гусастан расту паймони пайвастагиро шикастан , хома аз срўоу сурӯди дарии дроӣии соз хомӯшӣ гирифт ,у дили афсонау афсуни паҳлавиро хома фаромӯшӣ ронад . Агар ҳам бегоҳ ва гоҳе ё солу моҳӣ ба дар хоҳи кас ё здлхўоаҳи худ номае бар дасти орму хома дар шаст , беонкӣ аз дар бозгашти нигоҳии гумораму зангии зодагони бараҳнаи хўшўқтро ки рахти зибоӣӣу бахт пазириш нест кафшу кулоҳии гузорам , ин ва он ба ҳавас мебаранд ва аз пас ва пеш медаранду бомдодони дигари пораи пора бар сари кӯйу барзани бодбрки кӯдакони бозӣ гӯшаст , ё куҳнаи коғази перони доруи фуруш . Агарчӣ ҳар мояи сарду хому ёвау жож ки калаки сиёҳи номаи ман дарҳам сириштау барҳами навиштаи ҷузи лата дорўФрўшон набояд ва ҳамон бодбрки лоғи созони бозии гӯш шояд .

Вале чун гуруҳеи мардум аз дар длҷўӣӣ ман хосторанд ва ба меҳраш аз обу оташи посдор , агар жожӣ аз нав нигор уфтад ё аз он куҳнаи нигоришҳои дар пои рафтаи чизе ба даст ояд , бадастӯри деринаш аз дар шӯридаи кории пароканда наме монаму коми ноком ба яке аз эшон май расонам .

Пеши пўии хосторону пеши ҷӯии посдорони ёри деринаи ҳоҷии Муҳамади асмъили тҳронӣ аз сари меҳрбонӣу дили сӯзӣ на пардаи дарӣу кинтузӣ , чаҳор соли афзӯн ҳаме шуд ки аз ҳафтод ман коғази наскӣ пардохтаасту санҷида ва наснҷида оварда ману парвардаи дигаронро ёвау шиўономаҳи жарфи сохта ва ҳамчунин бар номи ман ҳар чаҳ дар ҳар ҷо бинад ва аз ҳар кас ҳарчӣ ниўшд беонкӣ аз дар дид нигоҳӣ гуморд ва бар рост ё дурӯғи он гувоҳии гузорад ба зару зорӣ ва зӯр мерибоед ва бар гирд кардаҳои чаҳор сола дар мефазояд .

Борҳои пайдоу пинҳони сози лоба ҳо додаам ва аз сими сирау зари Сорои ниёзҳо фиристодаи магари он рӯзномаи рсўоӣиро бозстонм ва бар оташи сӯхтаи худро дар зисту марг аз нафрину дашном ҳар пухтау хом боз Раҳонам . Ҳамаи гӯш аз шнФтн гарон дораду ҳуш аз пазируфтан бар карон . Бории кома беш яксад ва сӣ номаи навиштаҳои порсии пайкарро бар нигоштаасту анбози нигоришҳои пешин дошта , агар шуморо аз ин гиёҳ беобу ранги ноз ва нанагӣ нест ва ба дастури дерини дилу дасти дониши дӯстро ба нигоштан ва доштан андоз ва оҳангӣ ҳаст , аз эшон бихоҳанд марои дилу дастӣ ки чизеи тавонам нигошт нест . Фарзандии иброҳӣми ҳам аз хондану навиштан ҳангомӣ надорад агар на ин буд худ бе сипоси тарошӣу хоҳиши подошӣ бандагӣ мекардам . Зиндагӣ ки на дар роҳ дӯстонаст марг аз он хуштар , дуруду ситойишии пок аз олоиши титолу ороиштар фурӯшӣ ба саркори гиромии сарвари меҳрбони мискини баста ба меҳрбонӣ шумоасту нағзу зебои гуфтан бар гардани кордонии шумо .