Аҳмади номаи дилхоҳ ки навиштаи фарзандии ҳунарро ҳамроҳ буд , тамошогоҳи дидау тиморгоҳ дил афтод . Забонро ситоиши сурӯду равонро санг осоиш гирифт . Рӯзӣ ки хост бе нишаст хусрави ғозии хоки хорӣ бар сари авранги ҷамшеду афсар кӣ рехт , токунӯн ки нишаст бе хост шоҳи ҷавони бахти сипеҳри тахти марзи райро парвини пояу хуршеди паии сохт , ҳашт нома нигоштаам ва фиристоданро ба сари кори фарзандии хон боз гузошта , ӯ нафиристод ё орандаи надод , маро гуноҳӣ нест ва бар ростӣ ин гуфт чун бори худо ки пайдоу ниҳонро огоҳаст гувоҳӣ ҳаст . Чунин ҳангом бо чунон ҳангома кӣ дил андоз фаромӯшӣ кунад ё хомаи дмсоз хомӯшӣ гардад , хариди хона ваандӯд бен то остонаи ҳумоюни боди вбдшгўниро ҳазор солаи рахти бахт аз коху крёсши берун , фард :

Он ду се танги хонау нанги лона ки аз дар кӯй то лаби ҷӯии дарҳам бастаанд ва бо девори мо пайваста , агар осони донеу арзони туоне пои умед дар нау дасти хридФробр . Ҳар чаҳ фурушанд бустон ва ҳар чаҳ бошад дар кӯб , ба шухму шёрии деҳқони писанд бар кови вдиўории баланду хадангаши пиромни каш , ва ба ҳангоми худ гулҳои рангину бехҳои барӯманду шохҳои шукуфаи зо дар нишон ,у дарии нағзи вглмихи оҷин аз сӯии берӯнӣ ки ҳануз вайронаст бар на . Агар погоҳу бҳорбндӣ бояд низ аз ин сари наздики беруни хонаи заминӣ бекажӣу кост ҷудо кун . Девору сутуни охуру ахиаҳи чндонкаҳ сазовораст сахту стўор ба дид ва донист коршиносон бо сангу оҷуру хишту гули бнўраҳу бунёди афкан , ва ба ҷойгоҳи худ хубу озод дар пӯш , ва дар ошкўби дуюми толори болои хона ва монанди он дар хӯрд гнҷоӣӣ ва дар боист бар афроз . Пилау роҳрав аз крёс ва дару панҷара рӯй дар боғи бргшоӣ . То турои меҳмон сроӣӣ бисоз бошаду миҳмонро низ тамошогоҳ ва чашм андоз , корӣаст карданӣу бории бурданӣ .

Агар аз навиштаи саркори ҳоҷии тнхўоҳӣ дар тҳрон бо ман расонӣу зудам аз шиканҷи парешонеи бози раҳоне , ҳар пӯлаши ганҷ бод оварадӣ буд ва ҳар пашизаши чораи ранҷӣу дармони дардӣ . Азҳмгони пеш ва беш будам , ва бар пӯсти тахти дарвешонаи подшоҳи бахти хеш , дар кори ҷоҷеми волои корбнди ковуш ва кӯш хуштар аз ин бош агар пеш аз бозгашти он дар куштаи ниёзи ореу бози сипории ҳам ту ба кӯтоҳӣ ангушт намой мард ва зан нашӯй , ва ҳам ман ба бироҳии забони суди дӯст ва душман нигарадам . Нахустин корӣаст хираду андак аз мо хостау борҳои нигоришҳо пардохтау сифоришҳо ороста ҳар чаҳ зуд анҷом гирад дайраст . Он ду мард ки надонам чаҳ бозӣ бохтаанд ва ба кадоми андеша аз он дар гашта ба симнон тохта , ки май ҷӯянд ва чаҳ мегӯйанд ? зинҳор бар ҳонгу ҳанҷории пинҳону пухта ки дӯсти роҳи набарду душман огоҳ нашавад , худу фарзандии оқои Муҳамади поӣӣ пеш наеду гӯшии зарангона кеш гиред . Магари он пӯшидаҳо пайдо гардад ва розҳои наҳуфтаи ҳувайдо , донистау дурусти дарёфтаи зудам огоҳ созед то маро низ дар анҷоми коми эшон анбозӣ уфтад , ё агар андеша дигаргунасту кор аз чанбари дилхоҳи мо беруни моро низ дигаргуни бозии хезад .

Номаи умед гоҳе оқоу фарзандии асмъилро посух нигорӣ кардаму рози шуморӣ , бозгашти ту хатарро агар ҳамчунон дирангасту бораи паии сипари ланг , зуди равонаи соз ва худ низ аз паии прўпўӣ аз боли кабӯтару пои оҳўстон то ҳар чаҳор бародари якҷо фароҳам нашавед ва аз дар иктоӣӣ бо ҳам набошед , ҷон дар тан ва дар синаи дил ором нагирад . Шоҳзодаи расатони озодаи ростини саркори фулонӣ ба дурудии шоҳонаи ту хатарро сарафроз мефармойанд , ва ҳамчунин гиромии сарвари меҳрбони ситойишӣ дӯстона мегуяду пӯзиши андеши ҷудогонаи нигориш низ ҳаст . Мирзои Наҷафи дурудии дарди пардозу ситойишии меҳр оғоз месаройанд .