Аҳмад , ончии бародари меҳрбонами оқои алии ҳоҷии ҳусайн дар созу сомони боғи болои вонгаҳи сохт ва пардохт ҷӯй миён хоҳад бидиҳ , ва навишта расед бустон , таваҳҳум дар анҷоми ин кори дастёри авбош ки бедиранг оғоз кунад ва ба анҷоми баради он моя ки ин боғ сероб гардад об аз нав бояд харид , се ҷӯй ва як ҷӯй надонам . Бояд то расед ман ки ба хости худои ду се моҳ афзӯн нахоҳад буд , пой то срокндаҳ дамид ва он хоки сиёҳ аз анбӯҳи ниҳолҳои болидаи сарсабзу оқои алӣ рӯсафед бошад .

Зуд аз анҷоми ин кори огаҳии бахш ки дида дар роҳасту ангушти шумори андеши ҳафтаи вмоаҳ , шаш дарахти пистаи чаҳор дар чаҳор гӯша ва ду дар миёни ин канор агар сабз кунӣ то нахоҳӣ хушнӯдӣ хоҳам дошт . Азин гузаштаи ҷузи дарахти хурмо дар ин боғи шохӣ бе бар ва ҳар баргаш ба ҷои ҳафтод сар хар хоҳад буд . Фаромӯшӣ хомасту нофармонии хунак , агар кӯтоҳии хезад аз ҳар ду дар ҳам хоҳам шуд , дуюми моҳи рӯза дар рай нигориш ёфт санаи 1262 .