Рӯзӣ ки хотир ба хаёлии пароканда буду дил аз синаи ноком ба хӯни оканда , дастхати шарифи ъзи вусӯли бхшўд . Шукронаи ин давлати дирёбро рӯй дил аз ҳар хатарау хаёлии тофта , фараҳу гушоишӣ дар зиёрат он ёфтам . Таловати кавсари ҳаловаташи мояи пардози мара малолат шуд ,у қироати ороми иродаташи змти ҷонро аз доми душвори адои андӯҳ бароъат ангехт . Баҳмони остон ки қибла расатонаст аз дар сӯрату маънии он мояи зебоу шевои нигоришу гузориши рафта , ки макунат Фсҳои арабу аҷаму мақдӯри удабои тарк ва Дайлам нест , бо ҳамаи нафрату тброи ман аз мақомоти раёсату мқосоти сиёсат ба завқи онкии туами роқими ахбору муншии асрори оӣӣ , дар ин поёни перии деги аморат май пазаму савдои иёлат . Агар ндмои сӯрати байну зурафои мазмуни боз , ҳамли титол ва тамаллуқ намекарданд , сармашқи авлоди хешро чун таълиқоти устодони тасма ҳошия мекардаму мавкиби ҷалолашро аз мтрслоти мирзои ҳасану манишоти муътамади ҷнибт ва ғошия мепардохтам . Бо он гавҳари мустаъиду илтизоми ҳузури худовандии шеърӣу астсъоди он ҳумоюни даргоҳи осмони фаргоҳ , ва он ангези таҳсилу татаббуъ ки поки яздон дар самти пок ҳазрат сиришта , ин мояи ороишу физоиши ҳамон қиссаи қатра қнторасту достони мушту харвор . Бории аҳволӣ ки имлои тарҳаш тараб зояд ,у иншои шарҳаши крб коҳад нест , азмон дарди зонуу иброми дигари ранҷ ҳо зояд алвасфам афсурда дораду зиёда бар ҳади баёни длмрдаҳ , суҷуди он дарди истифои шуҳуди масъӯди шеърӣу ҳазрат қавӣаст вале ин заъифи таманноро ҷузи ақўои дуоӣ бе риби махдуми бор ба манзилу сафина ба соҳил нарасонад , мисра : урӯҷ бар фалаки сарварӣ ба душворӣаст .

Пеш аз ин штрии авзоъи дарвеши ростину мухтори расатони оқои боқир дар таии ду сатрӣ мърўз афтод , соли гузашта аз ҷаври анбӯҳии аҷомраҳи доварӣ ба дарбор аъло кашид . Мавриди илтифотӣ мулӯкона шуд . Ҳукми танбеҳи алвоту ахзи дяту тахфифи манофеи даҳ панҷ ҳоҷии тақӣ ки ба ҳилаи шаръӣу пелаи урфии тарошида ,у манъи уламои қшриаҳ аз интизоъу тасарруфи боғу дигари чизҳо ки мӯҷиб ислоҳаст содир ,у понздаҳи тӯмони мустамаррӣ низ ки бо маноли шурби боғот мусовот дошт , аз садри аълои фармони гузашт , бо ъзии фарау сипосии фаровон боз фармуд . Вале бо он қарзи манофеи зойу фиқдони дахли муайяну ихроҷоти муқарару аёли фаровону бахти воруни тахт ва он истиғнои ақиму Фқди дираму фарти карам , пайдост бе фазли хоссаи бори хдоӣӣу базл бе знти қазо , бқўли мардум , пули он тараф обаст ,у дуои ману омини ту ғайри мустаҷоб . Сомони ман сипосу ситоиши бори худоро аз мадохили амлоку риъи қалили муомила ба тақсиру иқтисод рўброаҳаст , ва ба фари мноъту қаноати фориғ аз тавваҷуҳи дарвешу тафаққуди шоҳ . Агар ба дуои ин зиндагониро бақо , балки физоиш хоҳанд , албата бахшиш ва бахшоиш хоҳад раст , ва ин чиҳил тани аёлро ба фузуд ҷомау ҷӣраи физоишу осоиш нав хоҳад зод . Поси ҳишмату ҳифзи хизмати наввоби сайфи аддавларо ба дастии пойдор ва ба поӣии срнаҳ ки шарманда шавад ва ҳар ҳангоми аҳди андеши иёлат Исфаҳон ояд аз парешонеи туу пушаймонии худ пароканда , хадамотро дар таии мФоўзоти фармоиш ки дар анҷомаш беиҷроӣ миннат вомед талофӣу таманнои савоби базл осоиш хоҳам кард .