Фарзанди саодатманди мирзои Аҳмади сФоӣӣ , васии шаръӣу амини ҳаёту мамоти ман : яке аз васоёии ман бтў инаст ки бегаму Марями ду духтари ман ончӣ аз дастранҷи хеши андӯхтау ончии ту аз моли ман барои ҳар ду асбобу ҷҳозу рахвату ғайра фароҳам кардае яъне аз моли ман , барои ҳар як то маблағи понздаҳи тӯмони роиҷи хазона ки сӣ тӯмон бошад аз ҷониби ман мозўнӣу мухтор . Ҳосили коргарии худашон ва ин сӣ тӯмони моли худ эшонаст , ҳечяк аз авлоду вурросро дар он ҳақӣ нест . Ту ё ҳар як тахаллуфи намоянди мардӯд ва малъун хоҳанд буд ,у дрҳзўри арвоҳи анбиёу авлиёъ рӯй дар рӯй хоҳам кард .

Ва дар ҳошияи нома :

Маблағи понздаҳи тӯмони ивази ҷҳоз ки ба ин ду хоҳар додам дар саҳмӣ ки барои хоҳари бузургат мушаххас карда , худ шоҳидам ки понздаҳи тӯмонро афзудӣ то ҳар се мусовӣ бошанд ва ӯ низ мағбун набошад . Ҳрраҳи яғмои бторихи мстўри матни санаи 1260 .