Аҳмад , Муҳамади алии истифои хокбўси худованд Тӯс фармуд . Зуҳри бист ва якумаст . Ранҷ ҷисмонӣ нест . Аз ғарраи шавол то панҷуми моҳи андешаи уфт ва андоз бозгашти додем , то хости поки яздон чаҳ бошад . Қабзи тирёк , ибси рӯза , хушкӣҳои савдо , афсурдагиҳои перӣ , зиёни ҳарорати зотӣ , ва тиморҳои кӯрӣу карӣу нодонӣу гӣҷӣ , даст баҳам карда поки дарҳам хўшидаҳам . Хоки вуҷӯдами гўӣии як қитъа сангаст .

Бории ғифлат аз мбдоءу моб ,у дирангу шитоб ,у тўорди ин хатароти гӯногӯн корӣ карда ки як чашм зад аз тафриқа фароғат надорем . Хушо ҳоли онон ки ба хаёлии хотири худро хуш карда ором ва истиқоматӣ доранд . Бисёр дилам мехоҳад то вуруди ман модарат дар симнон бошад . Парастор надорам ва кор зист шикаст . Дар ин хаёл бош ки ӯро ба симнон барисоне ё корӣ кунӣ ки ба неруии дуоу ҳусӯли итмӣнон аз шари хсмои давру наздики рафта , дар кунҷи мазраъа « додкин » бо сангу чӯб маҳшур бошам .

Сардӣу сирии маро аз суҳбати хешу бегона , ба эътизоли он кунҷи кӯҳ ризо кард . Яке аз ин дуро ҳиммат бигумор . Марҳӯми ҳоҷии Сайиди Муҳамади тақии қазвӣнии иҷозаи хатми ҳрзи ямониро ба ман додааст , ман ҳам ба ту додам . Аз худои дасти унфи бидонадяшро аз срўқти рӯзгори мо кӯтоҳи хоҳ . Мағриб то машриқи ҳазор сол зинда бошанд , ҳамин қадар ки бе ҷиҳати моро азият накунанд , аз эшон мамнӯни хоҳем буд .

Чаҳ бигӯям ва аз ки бигӯям , ҳамаи гуноҳ аз сафоҳату хуши боварӣу ҳасани занни худ ман бар ман воридаст . Албата хатми ямониро аз салби истилои бидонадяш кӯтоҳӣ макун . Нўрчшмии млобошии ҳам ҳатман ба ҳамин қасд бихонад , ба қасди дигар розӣ нестам . Заволу марг касеро намехоҳам . Салби қудрату азияти душмани уқалоу шръо ҷоизаст . Ҳарф ҳаминаст , хабари қабули млобошӣ бояд бмн бирасад . Ҳрраҳи яғмо .