Дастур гуфт : овардаанд ки ду Кебек аз миёни абноءи ҷинс ба сабаби тафовуту ноҳамвории суҳбату тағайюру носозгории улфат , масорифат карданд ва аз ватанӣ ба ватанӣ ва аз музиъӣ ба музиъии дигари рафтанду ёрону дӯстон нав гузиданду мақом дар кӯҳӣ сохтанд ки хзиз ӯ ба нузҳату рифъат бар гули зори ахтарону сабзаи зори осмон роҷҳ омадӣ ва ошиёна сохтанд бар шқии росиху шуъабии расӣ ки ҳавоӣ ӯ муътадилу хушу марғзор ӯ назиҳу дилкаш буд . Анвоъи ашҷор бар атрофу акноф ӯ рустау аҷносу ҳавшу туюр дар ҳазизу биқоъ ӯ қарори гирифта . Обҳои софӣ аз чашмаҳои ӯ равону насими шимол дар саҳроӣ ӯ бузон . Фазои ҳавоӣ ӯ аз уфӯнати холӣу мҳобту мсоъд ӯ аз хавфи сайёдон бе раҳми муназзаҳ . Дар фасли рабиъ , кулолаи лола аз қлоли ҷиболу биқоъи тлол ӯ чун қандили ақиқин аз сўомъи рҳобин , тобон .

Ва обҳои манобеу мшоръ , чун оби чашми ошиқон . Гуфтӣ срҳ ммрдаст ё ҷавшани мзрд . Конаи срҳи ммрди ман қўорир

Ва ин ду Кебек бо якдигари айшии муҳайёу висолӣ мҳно доштанд чашми шӯхи айём аз эшон ғофилу табъ бе вафои рӯзгор аз эшон бехабар дар фазои кӯҳсор парвоз мекарданд ва дар арсаи мурод эҳтизоз менамуданд ҳасану ҷамоли мода ҳар рӯз беандозатару ишқу меҳри нар ҳар замони тозатар .

Дар риёзу ғёзи он кӯҳ чаро мекарданд ва аз анҳору ҳёз ӯ шаробҳои софӣ тҷръ менамуданд рӯзи мзҷъу маскан бар гули мурғи зору шаби мбиту мқил бар сунбули кӯҳсори вуҳуши он мавзе , ҳарифу алиФи эшон шудау туюри он ҳавоу фазо , ҷлису анис эшон гашта асбобии муҳайёу айшии мҳно .

Иттифоқро он сол , борон наомаду барфу нами хушки боистоди инобиъро юбусат зоҳир шуду мробиъро хушкӣ ғолиб омад .

Бар олам , қаҳту ҷдб истило оварад ва бар ҷаҳон , нҳўсу бӯс муставле шуд ҳубубу лбўби нзҷ ва намо наёфту анвоъи иртифоъот дар маротеъу мазореъи бахсу нуқсони пазируфти Кебеки нар бо мода гуфт : шарти оқилу фарзонаи он буд ки мояҳтоҷи авқоти зимистон дар айёми тобистон муҳайё кунад ва дар ҳангоми рифоҳату роҳати соъоти ҳол , аз шиддати авқоти мстқбл андеша дораду тадбир адхор кунад .

Ва ин калимаро муътабари шиносад ки : хзи ман иўмки лғдк то чун мизоҷи рӯзгору аҳвол ӯ тағайюру тбдли пазираду шаби обистан , мавлуди ҳол бар хилофи мурод аз арҳоми адвор дар канори қобилаи саранҷом наад , дилу хотир дар мхолби уқоби ҳайрату мҳобту мзоиқи ҳасрату зҷрт , мутаҳайир ва мадҳуш намонад . Тадбири он буд ки сафарӣ кунаму бизоъатӣ бо худ ҳамроҳи гардонам ва мегӯйанд дар фалони шаҳри нархи таом касодӣ дорад , бираваму захираи зимистон бо худ биорам , пеш аз онкии тухмҳо дар ҳиҷоби хоки мутаворӣ ва дар ниқоби анбор мастур гардад . Пас бад-ӣни азимат рӯй бидон самт оварад ва чун матлабу мақсади даври даст буд , муддатии муҳлат дар миён омад то он замон ки зимистон бар ҷаҳон тохтан овараду лашкари сармо бар хайли ашҷору асмор шабихун кард . Қлоли кӯҳсору атрофи марғзор аз баргу бори орӣ ва отил шуду ҷузи ъамома бар фарқи санавбару қабо дар қад сарв намонад . Ҳалаи хзро аз акнофи ашҷори фурӯи рехту хурдаи кофур ба мнхли саҳоб бар амвоти олами Фрўбихт .

Неъмату алҳони булбули шикастау аўтори мўсиқори слсли гусаста . Кебеки нар аз сафар боз омад . Модаро ҳиأту сӯрат мутағаййир дид , шикам бар омадау чашмҳо фурӯ шуда , осори ҳамлу оморати ҳабл бар сӯрату симо падед гашта . Дар ваии бад-ӣни сабаб бадгумон шуд ва гуфт : ман ба иффату исмати ту эътимодии тамоми доштам ва ба ҳасани аҳду мувофиқати ту аътзодӣ бар камол . Мавоҷиби мусоҳибату лавозими мувофиқати он будӣ ки дар ғайбати ман пой дар зайли ифофу салоҳоварӣу риояти ҷониби мроФқту мўослти қадим ки миёни мо мؤкдаст , мръӣ ва мшкўр доштӣ . Ту худ дар айёми ғайбати ман ҳамаи сурати ҳазлу лаҳви хондаеу оёти фисқу фуҷур такрор кардаеу қадам дар арсаи муроду шаҳват ва наҳиммат задаеу хлиъи алъзорўори афсор аз нафаси аммораи баргирифтаеу истиқболи мақдами марои захирае ноМаҳмӯду шарбатии ногувор муҳайё карда ва гуфта :

Ба розиқӣ ки бачаи ғробро бар вкри ашҷор , вазифаи лайл ва наҳор , риояти ҷӯад ӯ медиҳад ва ба холиқӣ ки фараҷи уқобро бар қлоли ҷиболи ротбаҳи рӯзу шаб , ҳимояти карам ӯ май расонад ки ин соъат , търики ин ҷинояту тأдиби ин бехештанӣ дар боби ту тақдим кунам , чунонкии ноҳФозонро феҳристи ибрату унвон эътибор гардад . Кебек мода гуфт : ба сонеъӣ ки машғалаи хурӯс дар асҳор , тасбеҳи ҷалолу тақдис камол ӯст ва ба мубдиъӣ ки ҷилваи товус дар марғзор , таъзим навол ӯст ки дар замони ғайбати ту маро бо ҳеҷ номаҳрамӣ маҷоласту мхолтт набӯдааст ва бар хилофи ризои ту қадамӣ наниҳодаам . Кебек нар гуфт : дар равшании офтоб ба нури чароғ ҳоҷат наёяд . «у лӣси алхбри колъён » . Ба иртикоби ҷиноят , кифоят намекунӣу тарки амонату диёнати раво май дорӣ ва ба савганди хилоф , парда бар чеҳраи инсоф май пӯшӣ ва аз сари ғазабу анФту истинкофу ҳамият , модаро задан гирифт . Ҳар чанд мода мегуфт :

Мазан ки пушаймони шӯии азин таъҷилу локин вақте ки мрбҳ ва нофеъ набошад .

ӯ ҳамчунон мезад то мода аз олами ҳаёт ба олами мамот нақл кард ва бо ҳамаи рафтагон баробар шуд . Чун аёли мувофиқу рафиқи мроФқи куштаи гашту Фўрти хашми таскини пазируфт , Кебеки нар таъаммулӣ кард ва бо худ гуфт : дариғо рафиқи шафиқу надими қадиму ёри мусоиду ҳарифи муъозид бо чандон ҳуқуқи мръӣу ахлоқи маразӣу ҳсоФти ройу хираду кифоят , бе тӯҳматии зоҳир , ба мӯҷиби шбҳтӣ кушта шуд ва надонам ки дар тақдими ин ройу имзои ин азимат , мсибм ё мсоб , соибм ё мхтӣ . Ҷамоатӣ аз туюр ки дар акнофу атрофи он мавзе буданд ба таҳнияти қудум ӯ ба зиёрат ҳозир омаданд ва чун Кебеки модаро куштаи диданд , аз мӯҷиби ҳодиса баҳс карданд . Кебеки нари сӯрати ҳол эълом доду шарҳи ончӣ рӯй намӯда буд , боз гуфт : ҳар кас аз мурғон , забони маломату тъиир дар вай дароз карданд ва гуфтанд : бе мушовирати мؤтмнӣ бар чунин ақтҳоми шигарф , иқдом намӯдае ва бе руятии соқиб , иртикобии бад-ӣни азимӣ раво доштае . Бидон ки дарин навоҳӣ , аёлони моро ба мисоли ин ориза бисёр ҳодис шавад ва чунон гумон уфтад ки зани ҳомила шудааст ва чун се моҳ бар он бугзарад , мо фалон бех биорему бидиҳем то баъд аз нзҷи Модат , иҷобати табиат ҳосил ояду беморӣ зоил гардад . Хато кардӣ ва дар имзои ин рои мхтӣ будӣ ва агар бо мо дарин боб мФоўзтӣ рафтӣ , пеш аз нФози тадбир , бад-ӣни тшўиру тақсир махӯз нагаштӣ ва дар маломати оҷилу уқубат оҷл науфтодӣ . Чун ҳиҷоби шабаҳат аз рӯй кор бардошта шуд ва ба яқин бидонаст ки хато кардаасту ҷуфти шоистаро бемӯҷибӣ ба даст талаф дода , дар вай менагирист ва ба навҳа ва зорӣ мегирист ва мегуфт :

Ин афсона аз баҳр он гуфтам то подшоҳ ба таъҷил корӣ нафармоед ва дар сиёсат , шароити эҳтиёту маросими иҷтиҳоди биҷои орад ва дар ҳаводиси рӯзгори тааннӣу тадаббуру таъаммулу тафаккури шиору дсори аҳвол худ созад ва ба қавли занон илтифот нафармоед ки занони муаллифи макру хдоъу мусаннифи узр ва каззоб бошанду табиати эшон вкри макру ҷабалати эшон маъдани зарқу хтл буд . Ҳарки ба меҳнату азияти эшон мубтало гардад , наботи умр ӯро нашаву намоу равнақ ва тароват намонаду маишат ӯ аз лиззату ҳаловати давр буд .

Хавотири эшон , кимиёӣ ҳиялатасту змоири эшон , аносири хдиът . Ва . Агар подшоҳ дастурӣ фармоед , достонӣ аз дастон занон бигӯям то ҳақиқати ин ҳол мубарҳан шаваду асрори ин даъвӣ мубин гардад . Подшоҳ гуфт : чигунааст он достон ? бигӯ то бишинавам .