Дастур гуфт : чунин шунидаам аз сқоти рӯот ки дар мўозии айём , деҳқонӣ бӯдааст соину мутадаййину муттақеу мтўръ . Занӣ дошт бар одати абноءи рӯзгор дар мтобъти шаҳват ва наҳиммат гоми фарох тар наҳодӣу асттбоъи лаъибу лаҳв аз лавозими рӯзгори худ шимурдӣ . Рӯзии он деҳқон , ӯро қуроза Эй дод то грнҷи хирад . Зан ба бозор ва зар рафт ба баққол дод ва оғоз кард ба ғамза ва киришма нигаристан ва бо ғанҷу нози сухани гуфтан ки марои бад-ӣни зар , грнҷи фуруш . Баққол ба ҳаракоту саканот ӯ биҷой оварад ки аз кадом полезаст ва ба шаклу шамоил ӯ бидонаст ки чаҳ мизоҷ дораду тинат ӯ бар чаҳ кори мҷбўл ва матбӯъаст . Грнҷ баркашид ва дар гӯшаи чодар ӯ кард ва гуфт : эй хотун , марои бастаи банди латофату хастаи тири малоҳат худ кардӣ . Дар ой то шукри даҳуми туро . Чаҳ грнҷ бешукр , таоми нои тамом буду ғизои но муътадил бошад . Зан гуфт : баҳои шукр надорам . Баққол гуфт :

Ва ҳар ки лаби шукри бори турои бмзд ба шукронаи ҳазор ҷон фидо кунад . Лаҳзае хафифу лмҳаҳ эй латиф ба дукон дар ой то айши талхи ман ба муҳоварати лаби ширини ту , ширин шаваду ҷони ман аз нӯши лабаот , захираи умр ҷовдон баргирад .

Зан гуфт : бо чандини шукр ки ту дорӣ , лаби ман чаҳ хоҳӣ кард ? баққол гуфт :

Зани қадам дар гузорад . Баққол қадре шукр бадв дод . Зани грнҷу шукр дар гӯшаи чодари баст ва бо баққол ба хилват бинишаст ва рост гуфтаанд :

Мисли : алдри ҳам мзили илоҳами волдинори мифтоҳи алоўтор

Баққолро шогирдӣ буд ба ғояти ноҷавонмард ва бебок . Чун дид ки баққолу зан ҳар ду ба ъушрат машғӯл шуданду зан аз чодар ғофил монад , гӯша чодар бикшоду грнҷ ва шукр барграфту порае хок дар чодари баст . Чун кор ба анҷом раседу шуғли хилват ба итмоми анҷомӣд , зан ба таъҷил аз дукон берун омаду роҳ хона барграфту чодар ҳамчунон барбаста пеши деҳқони ниҳод . Деҳқони гӯша чодар бикшод ва нигоҳ кард , қадре хок дид . Гуфт : эй зан , ҳоли ин хок чист ? зан чун он хок бидид , бетаҳайюру тафаккур бар бдиҳаҳ дар хона рафту ғарбол берун овараду хокҳоро дар ваии ниҳод ва оғоз кард хок бехтанро . Мард гуфт : ин чаҳ ҳоласт ? зан ҷавоб дод : эй марди садақаҳо бар ман ва ту воҷибаст ки балоеи азиму нозилае ҷсими ин соъат ба баракати ту аз ман мадфуъ шудааст . Дар аснои онкӣ ба бозор мерафтам то грнҷи хуррам , уштурии ҷустау маҳори гусаста бар ман гузашту лагадии муҳкам бар пушт ман зад ва ман аз пой дар афтодам ва он қуроза аз дасти биФкндм , дар миён хок афтод . Ҳар чанд биҷустам , боз наёфтам ки мақари хилоиқу ммри алойиқ буд . Хоки он мавзе ҷамъ кардам ва бо худ оварадам то ба ғарбол кунам бошад ки зар боз ёбам ва аз баҳри ту грнҷи хуррам . Мард чун ин калимот бишунид , об дар дидаи бгрдонид ва гуфт : лаънат бар он қадари зари бод . Қурозае дигари бустону грнҷи хару хок берун андоз .

Ин ҳикоят аз баҳр он гуфтам то рои олии шоҳ бар макру ғдри занон воқиф шавад ва бар хотири отир ӯ ки марҷаъ дод ва дайнаст муқарар гардад ки ҳиялату макри занонро ғоят ва ниҳоят нест . Шоҳ чун ин достон бишунид , мисол дод то шоҳзодаро ба ҳабс баранду сиёсатро дар таъхир ва таваққуф ниҳанд .