Чун муддати ин ҳодиса ба рӯз чаҳорум кашид ва се рӯзи мутавотир , вузарои подшоҳ ки акобри давлату амосл ҳазрат буданд ба латоифи ҳукму наводири мавоъиз дар ибқои мҳҷти шоҳзода чанд пиёда аз достони дастони занон бар нтъи самъи шоҳи ронданд , канизак ҳар фарзини банд ки донист мекард ва ҳар мансӯба ки шинохт ме сохт то шоҳзодаро шҳмот кунад . Аммо вузарои мамлакат ки ҳар як фарзинии фарзонау соҳиби кифоятӣ ягона буданд , ба анвори масобиҳи илму ақл , зломи он зулм дафъ мекарданду шарари оташи хашми шоҳро ба оби рои савоб аз сӯхтани хирмани масолеҳи дайну давлат итфо медоданду сафрои ҳодисаро ки ба ирқони ибтоли шахси шоҳзодаи мутаъаддӣ буд ба скнгбини ҳикмат таскин мекарданд .

Канизаки рӯзи чаҳоруми қадаҳӣ заҳр барграфту пеши тахт шоҳ рафт ва гуфт : чун рои ҷаҳони орой , мушкили гушой , адли фармои шоҳро ба калимоти солеҳоти банда илтифотӣ несту зулмиро ки дар айёми ҳумоюн ӯ барин хидматкор рафт аз манбаи адлу мнҳли фазл ӯ ваҷҳи муҷозот ва мукофот нахоҳад буд , ба зарурати марг бар зиндагонӣ ихтиёр кунам ва ба изтирори заҳри қотил ки бурид ънои оҷлу талиъаи фаноӣ оҷиласт тҷръи намояму ҳукми ин зулмро ба мавқифи ърсоти маҳшару маҷмаъи меоди явми алФзъи алокбри афканам то ҳокими фаслу қозии адл , инсофи ман аз фарзанди ноҳифозу дастурони золими шоҳ талаб кунад ки онҷои майлу муҳобоу аноят ва мудоро набӯду мақосиду ағроз вузаро онаст ки чаҳор болаши мамлакат ба фарзанди нохалаф шоҳ диҳанд ва аз босу сиёсат шоҳ барраанду малику давлатро қавоиду асос нав ниҳанд . Онгоҳ дар арсаи мамлакат ҳар як бар вифқи муроди худ ба истибдоди рой тасарруф кунанд ва дар тағйири қавонини сиёсату табдили русуми он , чандон ки имкон дорад тақдими намоянду воқеаи бандау вузарои шоҳ баробараст бо ҳодисаи хирс ки тамаъи анҷӣр хӯрдан кард ва ба ҷаҳдҳои бисёру машаққатҳои бешумор бар дарахт анҷӣр рафт ва худро ба ҳазор ҳиялату меҳнати туъмае мстхлс кард . Охири аламр ба шавамӣ зулм , нигунсор дар афтоду ҷон таслим кард . Шоҳ пурсед : чигуна буд он ? бозгуӣ