Канизак гуфт : дар рӯзгори мозӣу ъҳўди гузашта , бўзнаҳ эй аз дунё эъроз кард ва аз асҳобу ёрон тахаллуф гузиду тҷнб ихтиёр карду ватани молўФу маскани маъҳуди бгзошту дил аз аҳлу фарзандони бардошт ва гуфт :

Ёрону пайвастагонро видоъ кард ва аз онҷо ба ҷазира Эй рафт ки дар ваии амну рифоҳяту хсбу фароғати ҳосил буд . Холӣ аз мазоҳмону фориғ аз қосидон , вараъу тақво пеш гирифт ва рӯй ба манзили уқбои ниҳод . Даст дар ҳабли матин тоъат заду пои қаноат ба рӯй шаҳват ва наҳиммат ниҳод . Кам озорӣ ихтиёр карду тақвоу прҳизкории шиор ва дсор гирифт . Чун дар малики қаноат истиқрорӣ ёфту лиззат он бидид , гуфт :

Ва дар он ҷазира , анҷӣр бисёр буд ки тобистону зимистон батару хушки он рӯзгор гузоштӣ . Чун муддатӣ бар он бигузашт , иттифоқро ибтидоӣ фасл хазоне даромаду офтоби диноргўн аз марҳалаи сунбула дар каффаи мизон истиқомат ёфту зари рӯз бо санги шаби тасовии пазируфту забон айём гуфт :

Ҳангоми дъту осоишу рӯзгори зхирт ва ғаниматаст . Фурсатро азизи дор ва аз баҳри айёми мстқбли адхории воҷиби шимур . Анҷӣри тамом расидаасту нзҷ бар камол ёфта ва чун рутаб бар шохи нахлу асал дар кандӯии наҳл , ҳаловату дсўмт дар ваии мизоҷи пазируфта ва чун атиқу басаду лаълу забарҷад , рангу гӯнаи гирифта .

Бўзнаҳи гирди анҷӣри ситон май гашт ва як якро мутолиа мекард . Баъзе ба кор май барад ва баъзе барои захираи айёми мстқбл хушк мекард то чун ҳарифи хриФи арбада оғоз кунаду дасти зимистон аз камоли осмони тири зи мҳрир кушодан гираду осмон аз камони қавс , пунба задан созаду табиати олам аз оби ҳавзҳо , ҷавшани зумуррадин сохтан гираду авроқи ашҷор ки аз ҳадати захми неши ақраб дар таби ғб афтода бошанд ва дар буҳрони ирқони ғмўм ба хафақони сумуми расидау зардӣ бар ашҷору ларза бар шохсори падеди омада , аз осеби сарсари зимистон рехтан гиранду саҳроу марғзор аз баргу бори холӣ ва отил монад , мазаллати мҷоът ки қосми зуҳӯри шерону шиканандаи дил далеронаст , «у алҷўъи ирзии алосўди болҷиФ » ӯро забун ва мағбун нигараданд ва « коди алФқри ани икўни кФро » бар нахонд .

Ин калимоти ақли муршид дар самъ ӯ такрор мекард ва « атиби мо ёкли алрҷли ман касаба » тақрир медод . Дар аснои ин аҳвол , хирсӣ аз захми тири сайёд ба ҳазимат биҷуст ва аз тарс дар ин ҷазира афтод . Чун ҷазирае пар неъмат дид , дил бар тўтни ниҳод . Ба анҷирстон даромад ва як як дарахт мушоҳида мекард . Чун шарафоти шохи ашҷор аз смор холӣ дид , аҷаб дошт ки чандини анҷӣр ки хӯрдааст ва ин нъму Фўокаҳ , ки дар қабз ва тасарруф овардааст ? дар миёни ин фикрату ҳайрат бар дарахтӣ анҷӣр нагирист , анҷӣр дид пухтау бўзнаҳ бар ваии рафта , баъзе мехӯрд ва баъзе ҷамъ мекард . Хирс чун он тнъму рифоҳяту хсбу рғд айш бидиду ҳусӯли кафофи ризқи бўзнаҳу камоли ифоф ӯ муъоина кард , ҳасаду ҳурад бар ваии муставлеи гашту ҳақаду ғазабӣ дар ботини дил ӯ зоҳир шуду шарари оташи кӣна дар дилаши шуъла задан гирифт .

Овоз дод ки эй бародар , музиъӣ бғоит назиҳу хурраму мтнзҳӣ беранҷ ва ғам ёфтае . Ҳавоӣ ӯ дилро мувофиқу ғизоӣ ӯ бенятро мулоиму лоиқ . Давлатии софӣу мамлакатии мстхлс . Аз омад ва шуд мазоҳмони фориғ ва аз ихтилофи содиру вориди муназзаҳ . Қадари ин нъми ҷсиму арҷи ин мавоҳиби азим май донеу сидқоту салоат ба даравишон май расонӣ ? ва донам ки ъушру хумси ин ғаллот ва назулу риъи ин мустағаллот ба дўоўини салотин наме диҳӣ . Охири закоти ин самарот ба масокин бирасон ки « сари анноси ман акли вҳдаҳ » ва бузургон гуфтаанд :

Акнӯн ки ҳаводиси ғурбату дўоъии ҳиҷрати марои бад-ӣн турбат оварад , аз латоифи ин неъмати марои насибии даҳ ки :

Ва бар ту муҳаққиқ бошад ки одати кироми айём , икром азёФасту забони набуввати чунин иборат кардааст ки : « алзиФ азо назул назул брзқаҳу азои артҳли артҳли бзнўби қавма »у риояти ҳуқуқи ғрбо аз маросими аҳли диёнату худовандон футувватаст .

Бўзнаҳ чун ин калимоти манзуму мансур самоъ кард , бо худ гуфт : агар чанд миёни ману хирси мбоинтии табиӣу мбоъдтӣ сниъӣаст ки ба шаклу ҳайату сирату сӯрат , мухолиф якдигарем аммо агар дар муқобилаи ин муқаддамоту мақомот ки ӯ дар баён забон оварад ва ба мурооти ҷинону масофоти забон арз дод , такаллуфӣ накунаму тлтФӣ воҷиб надорам , самти бухлро иртикоб намӯда бошаму соҳати рӯзгори худро ба всмти бухлу лавси шҳ , мулавваси гардонидау наси танзилро ки бад-ӣни маънӣ нозиласт , хилоф раво дошта ки « ва аммо алсоӣли Флои тнҳр ва аммо бнъмаҳи рбки Фҳдс » . Бўзнаҳ ҳшоштӣ намӯду бшоштӣ зоҳир карду хирсро ба Лутфӣ ҷавоб дод ва гуфт : « марҳабоу аҳлоу ноқау рҳло » . Биншин ва биёсоӣу Фрўдоӣу пой афзор бигушоӣ .

Пас қадре анҷӣр аз дарахти фурӯи афканд ва аз барои зиёдати муроот , шоха ҳо биафшонад . Хирси роҳии дарози паймӯда буду ҳозимаи меъдааш дар тиби омада , анҷӣр ба Аштҳои қавӣу шараи тамом хӯрдан гирифт . Чун лиззати ҳаловати анҷӣр ки таъми асалу завқ шукр дошт ба мазоқ ӯ расед , шрҳши зиёдати гашту шаҳваташ дар кор омад . Алҳоҳ пеш гирифт ва гуфт : эй бародари завқамро ҳануз шрҳӣ ва шавқӣ ҳаст ва ин анҷӣр , силсилаи шаҳвати меъдаи марои дрҷнбонид . Такаллуфӣ куну тлтФии фармой ки аз моидаҳи киром бе зулаи ишбоъ бар натавон хост чаҳ ҳар зиёфатӣ ки атъима ӯ кӯтоҳи маза буд , он зиёфати саросару болу буз буд . Бўзнаҳи дигари бори латофатӣ биҷой овараду шохаҳо дроФшонду хирс ба кор май барад то ҳеҷ намонаду завоёии меъдау хбоёии синааш ҳануз холӣу хоўӣ буд . Хирси дигари бора овоз дод ки моидаҳи мулӯк , моидаҳ шарафаст на моидаҳи алаф аммо моидаҳи дӯстон ки аз барои дӯстон ниҳанд , моидаҳи алафу оида талаф бошаду алсолси хайр . Якбори дигари нзили манзили худро нзлии даҳ ва ин ғариқи анъоми хешро нақулӣ . Бўзнаҳ донист ки хирси ҳромзодаҳу кор афтодааст . Фасоҳат бо вақоҳати бромихтаҳу чрбзбониро сармояи луқмаҳои чарби гардонида . Ҷавоб дод ки эй хирс , он қадар ки қӯти ду се рӯзаи ман буд , эсор кардаму мақдами туро ба аҳтрозу астбшори талаққӣ ва истиқбол намудем « виўсрўни алии анФсҳму луи кони баҳами хсосаҳ » вирди ин ҳол гардонидам аммо ту худ меҳмони шӯх рӯйу вқҳи афтодае . Агар ман ҷумлаи арзоқу асмор бар ту нисор кунам , ту сирнгрдӣу ихтилолу тавҳин дар асбоби маоши ман падед ояду ваҳну Фтўр дар иктисобу адхори ман зоҳир гардад ва ин анҷирстон ҳар соли як бори бори орад ки « тӯтии аклҳои кули ҳайни бозни рабҳо »у марои сол то сол , қавоми маишату низом кор бадваст . Хирс чун ин калимот бишунид , гуфт : ин анҷирстон ба ресмон модар нахаридае ва ҳануз таҳтаи вақфи ҳеҷ кас бар сақф гетӣ надӯхтаанд ва агар ту бад-ӣни мавзеи истилои дорӣ , чун ман ӣнҷои расидам , тамаллуку истилои ту ботил шуд . Муддатии дарин заръу зръ , тФкаҳ ва тнзаҳ намӯдӣу рӯзгори дарози дарин нишебу фароз парвоз кардӣ . Акнӯн ба ҳеҷ ҳол , туро бо қӯту шавкату ъдту аҳбти ман имкону қӯти муқобила ва муқовима набошад . Бўзнаҳ гуфт : агар ту ба қӯти ҳиссӣу шавкати ҷисмӣ бар ман таҳаввурӣ кунӣу змимии ронӣ , ман ба даргоҳи подшоҳ подшоҳон бинолам то дод ман аз ту талаб кунаду инсофи ман аз нав бастанд . «у аллоҳи ғолиби алии амра » . Ҷаббори бҳқиқту қаҳҳор бешабаҳат ӯст . Золимонро дасти қаҳр ӯ ба ҳабси мазаллат май бараду ҷоиронро ҷабарут ӯ дар чоҳ меҳнат меандозад . Хирс аз истимоъи ин муқаддамот дар хашм шуд . Чун бод ҳамла оварад ва чун оташ бар болои дарахти давид . Чун бар сар дарахт расед , шох бишикасту хирси нигунсори дргшту муҳраи гарданаш хирад бишикаст ва ба дӯзах рафт .

Ин мисли аз баҳр он гуфтам то рои соибу азми соқиби шоҳро равшан шавад ки ҳақ - ҷли ҷалола – зулм напасандад ва ҳеҷ мазлӯмро маҳрӯм нагузорад . Дастури чаҳорум чун бидонаст ки шоҳ , фарзандро сиёсат фармуд , ҷаллодро гуфт : сиёсат дар таваққуфи дор то ман ба ҳазрати шоҳи рӯму зарари таъҷилу манфиати тоҷили бози намоям то фармон бар чаҳ ҷумла берун ояд .