Дастури равшани рои мушкил гушой гуфт : зиндагонии подшоҳ рӯй замину хусрави чину Мочӣн дар сояи рои матину анвори ақли мубину асби Комронӣ дар зери зину басити замини зери нигин , дар тамомии шҳўру синӣни дарози боду бории таъолии Носиру муайян . Чунин овардаанд аз сқоти рӯоту удӯли кафот ки дар ҳудӯди кобул дар навоҳии омул , деҳқонӣ буд мутадаййину муслеҳу мтъФФу мФлҳ . Баёзи рӯз ба иктисоб маишат гузоштӣу саводи шаб ба таҳсили тоъат зинда доштӣ . Барзигарӣ кардӣ ва аз ҳросту зироат нон хӯрдӣ ва ӯро занӣ буд ба ваъдаи рӯбаҳи бозӣ , ба ишваи шери шикорӣ . Рӯй чун рӯзи некӯкорону зулф чун шаби гуноҳкорон ва ӯро маъшӯқӣ буд азин сарви болоӣ , каши хиромӣ , зебои рӯе . Рӯзии деҳқон аз хонаи ғоиб буд , ошиқи гирди ҳарими хона ӯ чун ҳуҷҷоҷ тавоф мекард ва ба каъбаи висол ӯ паноҳ май ҷуст то тқбили ҳаҷари алосўду таъзими масҷидулҳаром тақдим кунад . Маъшуқа бар боми кохи истода буд , чун чашм бар ошиқи афканд , сари бҷнбониду даст бар гардан вау гӯшу синаи бимолид ва аз бом ба зер омад . Мард бо он ҳаракот вуқуфӣ наёфт , бо таҳайюру тафаккур ба хона омад ва бо гандаи пер ӣ ки гирди Осиёи ҳаводиси айём бар сараш нишаста буду дасти мшъбди рӯзгор , рухсор ӯ ба он заъфарони шаста , ин маънӣ шарҳ дод ва аз рой ӯ истисвобу астълоҷии ҷуст . Ганда пер гуфт : туро чунин гуфтааст ки канизакии расида , ва бару пистони баромадаи наздик ман фирист . Мард , канизакӣ ҳамчунин наздик ӯ фиристод ва бар забон ӯ пайғом ва салом фиристод ва гуфт :

Охири дарди фироқро дармонӣу шаби ҳиҷронро поёнӣ бояд . Канизак чун пайғом ва салом бирасонед , зани хештанро дар хашм карду канизакро дашном дод ва рӯй ӯ сиёҳ кард ва аз оброҳаи руз берун фиристод ва гуфт : « сазои он ки сухани но андешӣда гуяд , ин буд . » канизак боз омаду шарҳ ҳол бигуфт . Мард бо гандаи пер тадбир кард . Гуфт : ӯ туро чунин гуфтааст : чун рӯй рӯзи олами афрӯз , тирау чашми офтоб аз злом хира шавад , аз роҳи об , наздики ман ой . Мард бар қзити ин тадбир , намоз хуфтан берун омад ва аз роҳи оброҳаи руз дар кох маъшуқа рафт . Зан берун омад ва бар лаби об , ҷома хоб бияфканад ва ҳар ду ба якҷоӣ бихуфтанд . Падари шӯии зан аз ҷиҳати ҳаросати ҳрсу зироат , гирди руз тавоф мекард , чун бидон мавзе расед , зани писарро дид бо марди бегонаи хуфта . Оҳиста фароз омаду пои брнҷн аз пои зани писар берун кард ва бирафт . Зан бедор шуд ва он ҳол маълум кард , дар вақти маъшӯқро боз фиристоду наздик шӯй рафт ва чун замонӣ бихуфт , гуфт : эй мард ! маро тоса мекунад . Мард гуфт : турои гарм шудааст , биё то ба саҳро рӯем . Ҳар ду берун омаданд ва бар ҳамон мавзе бихуфтанд . Чун замонии ббўд , шӯйро бедор кард ва гуфт : ин соъати падар ту биёмаду пои брнҷни ман бдздид ва ман донистам , аммо шарми доштами чизеи гуфтан . Мард бо падар дар хашм шуд . Чун бомдоди падар шӯй даромаду пой брнҷн бинмуду ончии дида буд бозгуфт : писар гуфт : рост гуфтаанд ки душмании хусраву зани писар чун душмании мӯш ва гурбааст ки ба ҳеҷ вақт аз якдигар эмин натавонанд буд . Дӯш ман будам бидон мавзе бо зани хеши хуфта . Ту ғалати дидае . Хусрав хаҷал шуд ва аз пеши писар , ранҷур берун омад ва аз зани узри хост ва гуфт :

Ин достон аз дастони занон аз баҳр он гуфтам то бар фикрати муниру хотири хатири шоҳ равшан шавад ки занон , бедиёнат ва амонат бошанд ва аз хотири маъкӯсу зеҳни мнкўс , тхриҷот ва таснифот кунанд ва бар мӯҷиби ҳавоу муроди худ раванд ва ба омад хеш хоҳанд . Шоҳ чун ин ҳикоят бишунид , мисол дод то сиёсат дар таъхир доранду шоҳзодаро ҳабс кунанд .