Сандбод гуфт : овардаанд ки дар навоҳии кобули ҳудҳудӣ буд , доҳӣу кофӣу равшани ройу мушкили гушой . Дар умӯри муморасат ва тҷрбт ёфта ва дар ҳаводиси муҷарраб ва муҳаззаб гашта ва бо порсои мардӣ дӯстӣ дошту авқоту соъот ба мўослту мусоҳибат ӯ мегузошт . Рӯзии порсои мард ба саҳро берун шуд , ҳудҳудро дид бар болоӣ нишаста , пару бол ба об зулол мезад ва нишот мекард ва дар пеш ӯ кӯдакон Фх мениҳоданд ва дом мегустарданд . Порсо мард гуфт : эй бародар , ин на мақом роҳатаст ва на манзили истироҳат , аз барои ту Фх мениҳанд ва ту ғофили вори рӯзгор май барӣ . Ҳудҳуд гуфт : кўз пуда мешикананду рух беҳуда мебаранд ва худро ранҷа медоранду рӯзгор дар тазйиъ мениҳанд . Порсо мард бирафт ва гуфт :

Аз қазои осмонии чунон иттифоқ афтод ки кӯдакони нои умеди гаштанду сайдиро қайд натавонистанд кард , бархестанд ва бирафтанд ва домҳо бо худ ббрднд . Ба нишотии тамоми ҳудҳуд аз болои девор ба нишеб замин омаду густохи вор аз пеши домгоҳ кӯдакон парид , бар умеди онкии донае ки азишон фӯт шуда бошад , барчинаду сад рамақӣ созад ки гуруснагии нек бар вай ғолиб гашта буд . Қазои осмону ҳукми яздони чунон буд ки кӯдакии ҳалқаи дом ба саҳв дар хок хомӯш карда буд . Ҳудҳудро ногоҳ ба тамаъи дона , ҳалқ дар ҳалқаи дом сахт шуд , хост ки бар пурд , хештанро дар қайд дид . Май тпид ва меғалтид , суд намедошт . Оқибати тан андар дод ва ба қазо розӣ шуд . Он порсои мард ки дӯсти ҳудҳуд буд , ба вақт бозгаштан аз шуғлӣ ки дошт , гузар бар он мавзе кард то ҳудҳудро видоъ кунад . Бар болои девори назари афканд , он мавзе аз вай холӣ ёфт . Аз ямин ва ясор менагирист , ногоҳ назараш бар домгоҳ кӯдакон афтод , ҳудҳудро дид ки дар доми балои афтода , бишитофту ҳалқа дом бибаред , ҳудҳудро дид биҳуш гашта , баъд аз тааммулӣу тадаббурии ҳуш ба вай боз омад . Порсо мард гуфт : насиҳати дӯстон хор доштӣ ва ба гуфтори ман илтифот нанамудӣ .

Ҳудҳуд мӯътариф шуд ва ба гуноҳ иқрор дод ва гуфт : « азои ҷоءи алқзоءи ъмии албср » . Ндонӣ ки бо қазои осмонӣ қизоват натавон кард ва аз тақдири ҳазар суд надорад ?у мисоли ман чун он занбӯраст ки дар саҳрои мӯрча Эй дид ки ба ҳазор ҳилаи донае сӯии хона май барад . Гуфт : эй бародар , ин чаҳ машаққатаст ки ту ихтиёр кардае ва ин чаҳ ъзобист ки ту баргузӣдае ? биё то мтъму машраби ман бинӣ ки то аз ман боз намонад ба подшоҳон нарасад . Худ паридан сохту мӯр аз пас ӯ давидан гирифт . Чун ба дукон қассоб расед , бар гӯшт нишаст , қассоби кордии бузаду занбӯрро бадв нима кард ва бар замини андохт . Мӯр чун он ҳол бидид , дар давиду пой занбӯр гирифт ва мекашид ва мегуфт : « ман кони ҳозои мартаъаи кони ҳозои мисраа » . Чун қазо бирасад , фазо танг ояду кифояту дониш суд накунад , мурғи зирак ба ҳалқ овезанд . Шоҳ бар сандбод сано кард ва фармуд ки ман ҳамеша бар хираду ҳикмати ту воқиф будам ва ба ҳунармандӣу шаҳомати ту восиқу эътимоди биФрўзд ки фарзанди маро ба ҳиллӣаи ҳикмату перояи дониш , мстзҳр ва музайян гардонидӣ ва ба мансаби камоли расонидӣу номи неки маро ки мҳиии номи баланди хонадони хеш буд , зинда кардӣ . Ҳақи таъолии марои ҳақи шинос ту гардонод ва бар подоши ҳуқуқи ту тавфиқи дҳод . Пас аз писар пурсед ки дарин муддати қалил , ин дониши ҷалил чигуна таҳсил кардӣ ? гуфт : асли ҳамаи донишҳо ақласту Модати ақл аз файзи осмонӣ ва ҳар ки мрзўқи алҳзу масъӯд алҷд бошаду фари яздонеу Сауди осмонӣ бар ваии нозир ва нозил гардад , умӯри саъб бар вай саҳл гардаду мътзр осон шаваду айёми маъдӯд мунтаҳӣ гардад , он мушкили саҳл ва муяссар шавад ва дар ҳад имкон ояду ҳамаи донишҳо азин калимот мунтаҷаст ки бар девори кохи аФридўн набиштааст . Шоҳ пурсед ки чигунааст он калимот ? бигӯӣ