Аҷаб он набӯд ки ошиқ аз камоли ишқи ҳомил ба бор маъшӯқ шавад аҷаби он буд ки маъшӯқ аз камоли шавқ ки вонои илайҳамашад шўқои ҳомили айн ошиқ шавад ки вҳмлноҳми фии албри волбҳр .

Зўолнўн мисрӣ гуфт дар бодияи ошиқиро дидам бо як пои сар дар биёбон бо оҳӯони ниҳода буд ва хуш мерафт . Гуфтам « то куҷо ? » гуфт « то хонаи дӯст ? » гуфтам « бе олати сафари масофати баъӣди қатъ кардан чун муяссар шавад ? » гуфт « виҳк ё золнўн аммо қрأти фии китоба ; вҳмлноҳми фии албри волбҳр » , зўолнўн гуфт чун ба каъба расидам дидам ӯро ки тавоф мекард , чун маро бидид хуш бихандед ва маро гуфт « анати ҳомили аломрўонои мҳмўл ба » турои доъияи таклиф дар кор овардаасту марои ҷозиба ӯ ба ин диёр :

Шогирди нўкорро устод чун хоҳад ки дар кори оради ҳарфии бинависади пас ангушт ӯ бигирад ва бар сари он ҳарф наад . Агарчӣ аз роҳи маънии котиб , устоди мактаб буд аммо дар олами сӯрати ангушти шогирд бар ҳарф буд . эй бародар ҳар касу нокаси ангушт бар ҳарфи ошиқи кори афтодаи дил ба бод дода наад дар олами сӯрат , аммо чун ба олам маънӣ расад бидонад ки он ҳарф ба маъшӯқ музоф бӯдаасту ошиқ дар миёнаи баҳона ва бар новаки маломати нишона :

Давр набошад ки шогирд устод шавад ва ба ёфт муроди шод .