Аз шаҷараи рӯҳи самараи ишқ падед омад шаҷара дар кор самара шуд ҳамоно рӯҳи муштоқи он ошиқи содиқ дар фазоӣ олам ҳастӣ назара шаҷара дид самара ӯ оташ « инси ман ҷониби алтўр норо » омад номӯси Акбар ки ҷосуси ин маънӣаст аз вилояти худ тафаҳҳус он мекард ба дида мулкӣ бидид ки он шаҷара рӯҳ ӯст ва он самараи ишқ . Он оташ ки самара май намояди ҳам аз дарахти рӯҳ ӯ сар бар задааст аз онаст ки на ӯро май сӯзад ва на бо ӯ месозад ва ончӣ гуфтаанд ки « аз мива дарахт омад аммо миваи боз бар дарахт наомад » барои ин маънӣ гуфтаанд . Яъне агар ин оташ , шаҷараи рӯҳро бисӯзад ишқ тавонад ки аз назари раҳмати маъшӯқ дар фазои қазои шаҷари ҳ эй дигари нишонд аммо агар шаҷараи рӯҳи мари самараро гум кунад зуд бошад ки сарсари ғайрат , он дарахтро аз бехи برارد чун бесамара буд давоми вуҷӯдаш ба таҷаддуд мисли ӯ муяссар нашавад зеро ки шаҷараро самара бибояд то бавосита ӯ баъди адам ӯ мисли ӯ падед ояд ва ин маънӣ булъаҷабаст . эй бародар агар он шаҷараи рӯҳ ӯ набӯдӣ ва он самара ишқ набӯдӣ хитоби аннии анооллаҳ кӣ дуруст омадӣ ? зеро ки ишқи раво буд ки аз дарахти ҷони ошиқи мари ошиқро ба худ хонд ва ин Нидои ҳам азуи бадви расонад ки аннии анооллаҳ .