Бидон эй азизи бузургвор ки аввали чизе аз марди толиб ва муҳимтарин мақсӯдӣ аз мурӣди содиқ , талабасту иродат яъне талаби ҳақу ҳақиқат ; пайваста дар роҳи талаб май ​бошд то талаб рӯй бадви намояд ки чун талаб , ниқоби иззат аз рӯй ҷамол худ баргираду бурқаъ талъат бигушоед ҳамагии мардро чунон бғортд ки аз марди толиб чандон бинмоанд ки тамиз кунад ки ӯ толибаст ё на . Матлӯб ӯро қабул кунад . « ман талаби ваҷди ваҷд » ин ҳолат бошад .

эй азиз , толибон аз рӯй сӯрат бар ду қисм омаданд : толибону матлӯбон . Толиб он бошад ки ҳақиқат ҷӯяд то биёбад . Матлӯб он бошад ки ҳақиқати вайро ҷӯяд то бидон أнс ёбад . Анбиё - алайҳими ассалом - бо ҷамоатӣ аз соликони толиб худо буданд . Сари эшон иброҳӣми халил ва Мӯсо кулем буданд - салавоти аллоҳи ъалиҳумо - наъташон бишинав : « влмои ҷоءи Мӯсои лмиқотно » омад ба мо Мӯсо ; ин , талаб бошад . « вотхзоллаҳи иброҳӣми хлило » иброҳӣмро дӯст гирифт ; дар асли дӯст набӯда бошад онкас ки дӯсташ гиранд чунон набошад ки худ дар асл дӯст бӯда бошад . Ин талабро фақр хонанд , аввалаш « алФқри фахрӣ » бошад . Ба истилоҳии дигар фано хонанд , интиҳои ӯ он бошад ки « إзои теми алФқри Фҳўи аллоҳ » нақд вақт шавад .

Аммо гуруҳи матлӯбони сари эшон Мустафо омад - алайҳи ассалом -у уммат ӯ бтбъити вай ки « иҳбҳму иҳбўнаҳ » . Муҳамади асли вуҷӯди эшон буд ва дигарон табаъ . Мӯсоро гуфтанд : « ҷоء » омад ; Мустафоро гуфтанд : « асрӣ » ӯро биоварадем . Омада чун оварда набошад анбиё ба номҳоу сифотҳои худо савганд хӯрданд , аммо худо ба ҷону сару мӯӣ ва рӯй ӯ савганд ёд карда « лъмрки волзҳӣу аллили إзои сҷӣ » . Мӯсоро гуфтанд : « анзри إлии алҷбл » ба кӯҳи нигар ; Мустафоро гуфтанд : мо ба ту нигаронем , ту низ ҳамагии нигарони мо шӯ « ?иламтар إлии рбки Киеви мади алзл » . Ҷамоатаматон ӯро баён кард ки « ман тақарруби إлии шброи тақаррубати إлиаҳи зроъо , вмни тақарруби إлии зроъои тақаррубати إлиаҳи боъо , вмни أтонии имшии атитаҳи ҳрўлаҳ » , то агар як равиши толибро буд , ду кашиши матлӯбро буд . Аммо аз онҷо ки ҳақиқатаст , толиби худ матлӯбаст ки агар нҷўиндш наҷуед ва агар огоҳяш накунанд огоҳ нашавад .

Бо тайифа ӣ матлӯбон ҳар лаҳзаи хитоб инаст « алأтоли шавқи алأброри илои лқоӣии вإнии илои лқоӣҳми лأшди шўқо » ! шавқ аз ҳузур ва руят бошад на аз ғайбату ҳиҷрон « вошўқои илои лқоءи ихвонӣ » гувоҳ инаст . « أнии лأҷди нафаси арраҳмони ман қабл алимн » ҷавоби даҳ ин ҳама шудааст . Ба истилоҳии дигари ин мақомро бақо хонанду масканат . « аллоҳами аҳинии мскиноу амтнии мскинои воҳшрнии фии зумраи алмсокин » илми ин сухан омадааст ; ва аз ин тайифа ба иборатии дигар хабар дод ки « ани ллҳъбодои иҳииҳми фии ъоФиаҳу имитҳми фии ъоФиаҳу иҳшрҳми явми алқёмаҳи фии алъоФиҳўи идхлҳми алҷнаҳи фии ъоФиаҳ » . Доне ки ин кадом офиятаст ? он офиятаст ки шаби қадари хостӣ дар дуо « аллоҳами ании асأлки алъФўу алъоФиаҳ » .

Аммо эй азизи шартҳои толиб бисёраст дар роҳи худо ки ҷумла ӣ муҳаққиқони худ муҷмал гуфта ​онд . Аммо яке муфассал ки ҷумла ӣ мазоҳиби ҳафтод ва се гуруҳ ки маърӯфанд , аввал дар роҳи солик дар дида ӣ ӯ , яке буд ва яке намояд ; ва агар фарқ донад ва ё фарқ кунад , Форқу фарқ кунанда бошад на толиб . Ин фарқ ҳануз толибро ҳиҷоби роҳ буд ки мақсӯди толиб аз мазҳаб онаст ки бошад ки он мазҳаб ки ихтиёр кунад ӯро ба мақсади расонад . Ва ҳеҷ мазҳаб ба ибтидои ҳолати беҳтар аз тарк одат надонад чунонкӣ аз ҷумла ӣ эшон яке гуфтааст :

Чун ба охир талаб расад худ ҳеҷ мазҳаби ҷузи мазҳаб матлӯб надорад . Ҳусайни Мансурро пурседанд ки ту бар кадоми мазҳабӣ ? гуфт : « أнои алии мазҳаби рабӣ » гуфт : ман бар мазҳаби хдоом зеро ки ҳар ки бар мазҳабӣ буд ки он мазҳаб на пайравӣ буд , мухталит бошад ;у бузургони тариқатро пери худ худои таъолӣ буд ; пас бар мазҳаб худо бошанд ва мухлис бошанд на мухталит . Ихтилот таваққуфасту ихлоси тараққӣу ихлос дар толиби худ шартаст « ман ахлси ллаҳи أрбъини сбоҳои зуҳрати инобиъи алҳкмаҳи ман қалбаи алии лисона » . ӯ аз мазҳабҳо давраст , эшон низ давр бошанд гувоҳаст барин « тхлқўои бأхлоқи аллоҳ » . Магар нашунида ​ои ин ду байт :

Агар мазҳабии мардро ба худо май ​рсонди он мазҳаб исломаст ва агар ҳеҷ огоҳии надиҳади толибро , ба назд худои таъолии он мазҳаб аз куфр бтар бошад . Ислом назд рўндгон онаст ки мардро ба худои расонаду куфр он бошад ки толибро манъӣ ё тақсирӣ дар ояд ки аз матлӯби бозмонд . Толибро бо ниҳанда ӣ мазҳаб кораст на бо мазҳаб . Байт :

Ту чаҳ доне ки чаҳ ми​ гӯям ? ми​ гӯям толиб бояд ки худоро дар ҷинат ва дар дунё ва дар охирати нтлбд , ва дар ҳарчӣ донад ва бинад наҷуед . Роҳи толиби худ дар андарун ӯст , роҳ бояд ки дар худ кунад « вФии анФскми أФлои тбсрўн » . Ҳамаи мавҷӯдот , толиби дил равандааст ки ҳеҷ роҳ ба худо нест беҳтар аз роҳи дил « алқлби байти аллоҳ » ҳамин маънӣ дорад . байт

Довӯди пайғамбар - алайҳи ассалом - гуфт : илоҳии турои куҷо талаб кунам , ва ту куҷо бошӣ ? ҷавоб дод ки « أно ъанд алмнксраҳи қлўбҳми лأҷлӣ » аз баҳри онкии ҳаркии чизе дӯст дорад зикри он бисёр кунад « ман أҳби шёи أксри зикра » « أнои ҷлисмни зкрнӣ » ҳамин маънӣ дорад . « лоисънии أрзӣу лосмоӣӣу всънии қалби абдии алмؤмн » . Осмон бо ӯ чаҳ маърифат дорад ки ҳомил ӯ бошад ?у замин бо ӯ чаҳ қурбат дорад ки мавзе ӯ буд ? ! қалби муъмини ҳам мӯнис ӯст ва ҳам муҳиб ӯст ва ҳам мавзе асрор ӯст « қалби алмؤмни арши аллоҳ » . Ҳар ки тавоф қалб кунад мақсӯд ёфт , ва ҳар ки роҳи дили ғалат ва гум кунад чунон давр афтод ки ҳаргизи худро бознёбд ! шабӣ дар ибтидои ҳолат Абуязид гуфт : илоҳии роҳ ба ту чигунааст ? ҷавоб омад : « إрФъи нФски ман алтриқи Фқди васлат » гуфт ту аз роҳ бархез ки раседӣ ; чун ба матлӯб раседӣ талаб низ ҳиҷоби роҳ буд , таркиш воҷиб бошад .

Бош то аз худ бдроиии бадоне ки роҳ кардан чаҳ буд « влўأродўолхрўҷи лأъдўои ?лаи идда » . Зинҳор то напиндорӣ ки қозӣ ми​ гуяд ки куфр некасту ислом чунон нест . Ҳошо ва куллан ! мадҳ куфр намегӯям ё мадҳи ислом . эй азиз ҳарчӣ мардро ба худои расонад исломаст , ва ҳарчӣ мардро аз роҳ худо боздорад куфраст ; ва ҳақиқат онаст ки марди солики худ ҳаргиз на куфри боз пас гузорад ва на ислом ки куфру ислом ду ҳоласт ки аз он лобудаст модом ки бо худ бошӣ ; аммо чун аз худ халос ёфтӣ , куфру имон агар низ турои ҷӯянди дрнёбнд . байт

То аз худпарастӣ фориғ нашӯй худопараст натавонӣ бӯдан ; то банда нашӯй озодӣ наёбӣ ; то пушт бар ҳар ду олам накунӣ ба одам ва одамият нарисӣ ; ва то аз худ бнгризӣ ба худ дрнрсӣ ; ва агар худро дар роҳ худо набозӣ ва фидо накунӣ мақбул ҳазрат нашӯй ; ва то пой бар ҳама назанӣу пушт бар ҳама накунӣ ҳама нашӯй ва ба ҷумла роҳ наёбӣ ; ва то фақир нашӯй ғанӣ набошӣ ; ва то фонӣ нашӯй боқӣ набошӣ .

эй азизи ошнои дарунро асбобасту пухтагӣ ӯро авқотасту пухтагии миваро асбобаст ; куллӣ онаст ки ошнои даруни чунон падед ояд ба рӯзгор ки пухтагӣ дар мивау сипедӣ дар мӯии сиёҳу тӯлу арз дар одамӣ ки ба рӯзгор зиёдат мешавад ва қавӣ мегардад , аммо афзӯнӣу зёдтӣ ки ба ҳиси бсрўи чашми сари онро идрок натавон кард ало ба ҳиси андарунӣ ва ба чашми дил ; ва ин зёдтии хФӣ алтдриҷ бошад , дар ҳар нафасӣ тараққӣ бошад чун сифедӣ дар мӯии сиёҳу пухтагӣ дар мивау ширинӣ дар ангур ; аммо ба як соъат пайдо нашавад балки ҳар соъатии ту афзӯнӣу зёдтии пазирад . Аммо пухтагӣ ки дар мива падед ояд онро асбобаст : хок бибояду об бибояду ҳаво бибояду тобиши офтобу моҳтоб бибояд « вохтлоФи аллилу алнҳор » бибояд ; ин асбоб зоҳирасту асбобии дигар бибояд чун Зуҳалу муштарӣу ситорагони собит бибояд ва ҳафт осмон ва баъзе аз олами малакӯт бибояд чун Фариштагони Маслан : малики алриҳи Фриштаҳ бо ду Фриштаҳи замину Фриштаҳи борону Фриштаҳи осмон ;у маъбуди ин ҳамаи яке сет ки агар на ӯ будӣ , худ вуҷӯди ҳамаи маҳв будӣу ҷумлаи маъдӯмот ба тақдири мавҷӯд будӣу ҷумлаи мавҷӯдот ба тақдир , адам будӣ .

Ҳамчинонкии пухтагии миваро асбобаст , баъзе мулкӣ ва баъзе малакӯтӣ ; ҳамчунин ошнои дарунро асбобаст , ҳам мулкӣ ва ҳам малакӯтӣ . Ҳарчӣ ба зоҳиру қолаб таъаллуқ дорад , мулкӣ буд чун намозу рӯзау зкоаҳу ҳаҷу хондани қуръону тасбеҳу азкору ончии афъоли қолаб буд ки савоби дон ҳосил шавад ва ҳарчӣ ба ботин таъаллуқ дорад баъзе малакӯтӣ бошад чун ҳузуру хушўъу муҳаббату шавқу нияти содиқ ; ҳамчунин дили одамии брўзгор ошно гардад ва ин асбоби чунонкӣ бояд дасти фароҳами надиҳади ало дар суҳбати перии пухта « вмни лошихи ?лаи лодини ?ла » ки перонро сифат « иҳдии ман ишоء » бошад , ва аз сифат « изли ман ишоء » давр бошанд . «у ммни хлқнои ИМАи иҳдўни болҳқ » тарбияту одоб эшонаст . « أсҳобии колнҷўми бأиҳми ақтдитми аҳтдитм » аҳволи пер ва мурӣдаст .

Дариғо ин байтҳо ҷамоли хеши вохлқ ( ? бо халқ ) намудандӣ то халқи ҳама аз ҳақиқати худ огоҳ шудандӣ . байт

Ту чаҳ доне эй азиз ки ин шоҳид кадомаст ?у зулф шоҳид чист ?у хаду холи кадом мақомаст ? марди равандаро мақомҳоу маъонӣ ҳоаст ки чун онро дар олами сӯрату ҷисмонӣат арз кунӣ ва бидон хаёли инсгирӣ ва ёдгор кунӣ ҷуз дар кисвати ҳуруфу ибороти шоҳиду хаду холу зулфи нми​ тавон гуфт ва намӯд . Магари ин байтҳо нашунида ​оӣ ?

Дариғо чаҳ май шинавии холи сиёҳи меҳри Муҳамади расӯли аллоҳи ми​и дон ки бар чеҳра ӣ « лоолаҳи алои аллоҳ » хатму зинатӣ шудааст . Хади шоҳиди ҳаргиз бехол камолӣ надорад . Хади ҷамол « лои илоҳи алои аллоҳ » бе холи Муҳамади расӯли аллоҳи ҳаргиз камол надоштӣ ва худ мутасаввир набӯдӣ ва сад ҳазор ҷони ошиқон дар сари ин холи шоҳид шудааст . Миёни марду миёни лқоءоллаҳи як ҳиҷоби дигар монда бошад , чун азин ҳиҷоби даргузаради ҷузи ҷамоли лқоءоллаҳ дигар набошад ; ва он як ҳиҷоб кадомаст ? мисроъ : беруни зи сари ду зулфи шоҳид раҳ нест ин мақомаст .

Дариғо чаҳ доне ки шоҳ ҳабаш кадомаст ? пардаи дор « алооллаҳ »аст ки ту ӯро Иблис май хуоне ки иғвои пеша гирифтааст ,у лаънати ғизои вай омадааст ки « Фбъзтки лأғўинҳми أҷмъин » . Чаҳ гӯйии шоҳид безулф зебоӣ дорад ? ! агар шоҳид бехаду холу зулф , сӯрати бандад раванда бидон мақом расад ки ду ҳолат буд ва ду нур Фропиш ояд ки иборат аз он яке холаст ва яке зулф , ва яке нур Мустафоасту дигари нури Иблис ; ва то абад бо ин ду мақоми соликро кораст .

эй дӯсти ӣнҷои туро маълум шавад ки нишони пери роҳи рафта он бошад ки ҷумлаи афъолу ақволи мурӣд аз ибтидо то интиҳо донаду маълум вай бошад зеро ки пер ки ҳануз булӯғ наёфта бошад ва тамом нарасида бошад , ӯ низ худ мурӣд ва толиб бошад , периро нишоед . Мурӣдии ҷони пер дидан бошад , чаҳ пери ойӣна ӣ мурӣдаст ки дар ваии худоро бибинад ,у мурӣди ойӣна пераст ки дар ҷон ӯ худро бибинад ; ҳамаи перонро таманнои иродат мурӣдонаст . Дариғо ҳар ки бар роҳу тариқ пер равад мурӣд бошад мари перро . Ва ҳарки бар тариқи иродати худу мурод худ равад мурӣди мурод худ бошад . Мурӣдӣ , пирпрстӣ бошаду роҳи иродати худ зуннори доштан дар роҳи худоу расӯл ӯ . Аввали мурӣдро дар роҳи иродат ин бошад ки гуфта шуд .

Ам амредро адбҳост : яке адаб он бошад ки аз пер , Маъсӯмӣ ва тоъат наҷуед чунонкӣ донистӣ ;у дигари онкӣ ӯро ба сӯрату иборат талаб накунад , ва ӯро ба чашм сар набинад ки онгоҳи қолаб муҷаррад бинад аз гӯшту пӯст , балки ҳақиқату мағзи илму маърифат вай бибинад ба чашми дил . Чаҳ гӯйии Абуҷаҳлу Абулаҳабу Утбау шеба , Мустафоро зоҳир май ​диднд ба чашми сар , ҳамчинонкии Абубакру умру Усмону алии ми​и диданд ! аммо дида дил надоштанд то қуръони баён нодидан эшон кард ки « втроҳми инзрўни إлики ваҳми лоибсрўн » ончии ҳақиқати Мустафо буд натавонистанд дидан , мақсӯд онаст ки пери ҳақиқату маънӣ бояд талабидан ва ҷустан , ва на қолабу сӯрат ; зеро ки мурӣд бошад ки дар мушоҳида ӣ пери садҳазор фоида ёбад .

Адаб дигар онаст ки аҳволи худ ҷумла бо пер бигӯед ки пер ӯро рӯз ба рӯзу соъат ба соъати тарбият май ​кнд ва ӯро аз хатарҳоу равишҳои мухталифи огоҳ ми​ кунад . « нҳни нақси алейк أҳсни алқсс » азин калима нишон дорад ки пер аз баҳр роҳаст ба худоу ончии бад-ӣни пер таъаллуқ дорад он бошад ки роҳи намояду ончӣ ба мурӣд таъаллуқ дорад он бошад ки ҷузи пер ба кас роз нагӯяду зиёдат ва нуқсон нагузорад . Воқеаи Юсуфи садиқ « إзи қоли Юсуфи лأбиаҳ ё أбти إнии раъйати أҳди ъушри кўкбо » воқеаи гуфтани мридонст бо перон . Пас ёқӯб гуфт : « ёбнии лотқсси рؤёки алии إхўтк » . Аввали васият ки пери мурӣдро кунад онаст ки гуяд : воқеаи худро ба касе магӯ . Пас ҳарчӣ Фропиш мурӣд ояд бояд ки онро эҳтимол кунад ва онро худ аз маслиҳат дар роҳи пер ниҳода бошад то мурӣдро аҷабӣ наёяд . Пас чун мурӣди азин ҳама фориғ гардад , перро нишон бо мурӣд он бошад ки « вкзлки иҷтбики рбки виълмки ман таъвили алأҳодис » ,у роҳу мақсӯди мурӣд бо ваии намояд то вайро низ устодии дромўзд ки « виълмкми молами ткўнўои тълмўн » . Чун тхлқўои бأхлоқи ашшайх ҳосил ояд кор ба ҷое расад ки « врФъи أбўиаҳи алии алършу хрўолаҳи сҷдо » .

Адаб дигар онаст ки мурӣди мубтадии ҳузуру ғайбати пер нигоҳ дорад ва дар ҳузури сӯрат мؤдб бошад ва ба ғайбати сӯрат муроқиб бошаду перро ҳамчунон ба сӯрат ҳозир донад аммо мурӣди мунтаҳиро ҳузуру ғайбати худ яксон бошад . Он ншнидҳ​ эй ки он рӯз ки ҷони Мустафоро ваъда дар расед ки пеши худоӣ таъолӣ баранд ; Абдуллоҳи зайди Ансориро фарзандӣ буд ба наздик ӯ рафт , ва аз бурун рафтани Мустафои азин ҷаҳони падарро хабар кард ; падар гуфт : нахоҳам ки пас аз Мустафои ин дида ӣ ман касро бинад , ва дуо кард ва гуфт : « аллоҳами аъами Айнӣ » худовандо чашми ман кӯри гардон . Ҳақи таъолии дуои вай иҷобат кард « Фъмит айнана » дар соъат кӯр шуд . Маълумаст ки ишқи Абубакру умру Усмону алӣ - разии аллоҳи анҳуам - бо Мустафои ҳазор чандону бештар буд . Чаро ин маънӣ бар хотири эшон гузар накард ? эй азизи Абдуллоҳи зайди қӯт аз зоҳиру сӯрати Мустафо ми​ хӯрд ва ми​ чашид ки чун ғайбат сӯрат омад , мӯати чашм ҳосил омад ;у қӯту ғизои Абубакр аз дилу ҷони Мустафо буд ва он дигари саҳоба ки « мосби аллоҳи фии садрии шиӣои إлоу сббтаҳи фии садри абии бикр » . Абубакрро - разии аллоҳи анҳу - ҳамчунон ғизои ҷон май ​доднд . Дариғо Мустафо - алайҳи ассалом - он рӯз ки аз дунёи берун хост рафт ишоратӣ латиф кард дар ин маънии вагуфт : « أлиўми тсди кули фараҷаи إлои أбии бикр » гуфт ҳамаи равзанҳо баста гардад алои равзани абии бикру Абубакри сафатон ки ҳамчунон паҳн кушода бошад .

Увайси қарнӣ - разии аллоҳи анҳу - чунки Мустафоро май ​дид ба ҳақиқати қасди сӯратро ба сӯрат нанамуд зеро ки мақсӯд аз дидани сӯрати маънӣ буд , чун дидани маънӣ ҳосил шуд , сӯрат ҳиҷоб омад . Олимони норасидаи рӯзгори узри модар дар пеш ниҳанд ; модар буд аммо «ам أслӣ » ки « въндаҳам алкитоб » . Модари аслиро чигуна гузоштӣ ва кӣ омадӣ ки ӯ худ модари аслӣ буд ки чун модарро медид сӯрат ки фарзанд ӯ бошад ки Муҳамадаст ҳам табаъ он бошад ? магар ки он нашунида ​оӣ ки маҷнӯнро гуфтанд ки Лайлӣ омад . Гуфт : ман худ лили​аму сар ба гиребони фурӯи барад , яъне Лайлӣ бо манаст ва ман бо Лайлӣ .

эй дӯсти бдонкаҳи ҳркорӣ ки пер , мурӣдро фармоед хлътӣ бошад илоҳӣ ки бадв диҳанд , ва ҳарҷо ки мурӣд бошад дар ҳимояти он халъат бошад ки фармони пери фармон худо бошад , « ман итъ алрасул Фқди أтоъи аллоҳ » ҳамин тавон буд . « вҷълнои мнкми أӣмаҳи иҳдўни бأмрно » баёни ин ҳама шудааст .

Ин шефтаро муддатии ҳолатӣ ва вақте рӯй намӯдӣ ки андари солӣ чанд авқоти номи худоӣ - таъолӣ - бар забони нтўонстмӣ рондан то ҷамол « Ни волқлму моистрўн » ин бечораро бнўохт , ва қабул кард ва гуфт : бигӯ « қул ҳўоллаҳи أҳд » . Чаҳ туоне донистан ки ин дар кадом мақом бошад ва дар кадоми ҳолат шояд гуфтан ? ! хондани ҳақиқӣ он бошад ки худоро ба худои хуоне ;у қадимро ба забони муҳаддису офарӣдаи хондан ҳақиқӣ набӯд . Аз он бузург нашунида ​оӣ ки гуфт « ман урфи аллоҳи лоиқўли аллоҳи вмни қоли аллоҳи лоиърФи аллоҳ » . Гӯши дор то бадоне ки чаҳ май ​гўид : гуфт : ҳаркии худоро шиносад ҳаргиз нагӯяд ки « аллоҳ »у ҳарки « аллоҳ »ро бигуфт худоро нашнохт ва нашносад . Чаҳ доне ки худоро ба худо чигуна туоне хондан ! то нқтҳ​и а ӣ нашӯй « аллоҳ » гуфта набошӣ .

Аз ҷумлаи онкии пер , мурӣдро фармоед дар аврод ; яке инаст ки гуяд : пайвастаи ми​и гӯй « лои إлаҳи إлои аллоҳ » . Чун азин мақом даргузарад гуяд бигӯ : « аллоҳ » . Нафйу фанои ҷумла дар « ло » бигузораду рахт дар хайма « إлооллаҳ » занад . Чун нуқтаи ҳарф « ҳў » шавад ду мақом ки дар миёни ду лоамаст вопас гузорад ки ин ду мақом ва ин ду вилоят ки маскану маъоди ҷумлаи соликон роҳ худост вопас гузошта бошад , чун мурӣди бад-ӣн мақом расед пер ӯро фармоед то пайваста гуяд : « ҳўҳўҳў » , дар миёни ин ду мақом « аллоҳ » фармоед гуфтан , чун эъроз аз ҳама бошад ҷуз « ҳў » ҳеҷ дигар нишоед гуфтан . « қул ҳўоллаҳи أҳд » пас азин тавҳид бошад . Хондан бояд ки дар он тавҳид ва ягонагӣ бошад .

Дариғо гӯйӣ ки мустамеъи ин рамзҳоу мадраки ин суханҳо ки хоҳад буд ва ки фарогирад ? !у завқи ин киро чашонанд ?у халъати ин фаҳм дар кадоми қолаби қалби мутолиа кунанда пӯшонанд ? ! аммо фарогири ин вирдҳо ; ки ин заъифи бечора , бисёре футуҳи рӯҳӣ дидааст азин вирдҳо . Агарчӣ азкор ва вирдҳои худои худ ҳамаи мартабатӣ баланд дорад аммо ин азкори хусусиятӣ дигар дорад . Ибтидо карда шуд « бисмии аллоҳи арраҳмони арраҳими أлҳмдллаҳи раби Алъоламин »у алслўаҳу ассаломи алии Муҳамаду ?алаи أҷмъин . Ва дар ҳамаи авқоти ин дуо муҷаррабасту мрўист аз аъиммаи кбор « аллоҳами أнии أдъўки босмки алмкнўни алмхзўн ; ассаломи алмнзли алқудси алмуқаддаси алтҳри алтоҳр , ё даҳри ёдиҳўр ё диҳор , ё أзли ёмни лами изл , ё أбди ёмни лами ялади велами иўлд , ё ҳўи ёҳу ё ҳў ё ман лои илоҳи алои ҳў , ё ман лоиълми моҳўолоҳў , ё ман лоиълми أини ҳўолоҳў , ёкоӣн ё кинони ёрўҳ , ё коӣно қабл кули куну ёкоӣнои баъди кули кун , ё мкўнои лкли кун , ё аҳёи шроҳёи озўнии асбоўс , <ёқҳор ёрб алъскри алҷрор> ё муҷаллои ъзоӣми алأмўр , сбҳонки алии ҳлмки баъди ълмки сбҳонки алии ъФўки баъди қдртк « Фإни тўлўои Фқли ҳасбии аллоҳи лоолаҳи алои ҳўи алайҳи таваккулату ҳўи раби алърши алъзим . Лӣси кмслаҳи шийъу ҳўи алсмиъи албсир » . أллҳми сли алии Муҳамаду алии оли Муҳамади баъдади кули шийъи комаи слити алии иброҳӣму алии оли иброҳӣму боруки алии Муҳамаду оли Муҳамади комаи боркти алии иброҳӣму алии оли иброҳӣми إнки ҳамиди Маҷид .

Дариғо надонам эй азиз ки қадари ин дуои донистаи ​оӣ ё на ? дарёб ки ин дуо бар садри лавҳи маҳфӯз навиштааст ,у қории ин дуои ҷузи Муҳамад - алайҳи ассалом - нест ва дигарон туфайлӣ бошанд . Худоӣ - таъолӣ - моро аз савоби ин дуои маҳрӯми мгрдонод ва ба лутфу карами хеши бмнаҳу лутфа .