Қавлаи таъолӣ : Флмои أҳс исо манеҳам алкФри қоли ман أнсории إлии аллоҳ ? бузургасту бузургвор , ҷалиласту ҷаббор , худованди ҷаҳонёну дорандаи офаридагон ,у додситон аз гарданкашон ,у кини хоҳ аз баргаштагон , бози дорандаи адли худ аз дӯстони боздоранда шар бидон аз некон , нигаҳи дорандаи обрӯии дӯстони хеш дар офаридагон .

Бингар ки чаҳ фазл кард ва чаҳ карам намӯд бо исои бандау раҳеи хеш ! ва чаҳ сохт аз соз наоне бар он душманон ! оре , дӯстони хеши бдшмнони намояд , аммо боишон надиҳаду нспорд агар исоро бдшмнӣ май бгзоштӣ дар бдоити вуҷӯд дар ҳоли туфулияти шайтонро фарои пеш вай гузоштӣ , чнонстӣ ки исо ( ъ ) гуяд : ман он рӯз донистам ки дар пардаи анояти аҳадят ва дар паноҳи исмат рубубиятам ки дар ҳоли туфулияту заъфи кӯдакии меҳтари шаётин аз ман боздошт ,у маро дар ҳифзу исмати худ нигаҳ дошт . Гӯйанд ки : он рӯзи Иблис фарёд баровард ва гуфт : бори худоё агар гирд исо натавонам гашт ки гуфтае : إни ибодии лӣси лаки алайҳими султони бъзти ту худовандо ки боз нигарадам то ҳар ки бадв нигараст зуннорӣ бар на бандад ,у снб харӣ напарастад , рашку ғайрати онкии исоро бнўохтӣу ршинос ва муқарраб кардӣ ! вази ҳазрати иззат фармон меояд ки : أҷлби алайҳими бхилку рҷлк агар дар эшон хайрӣ буд ё саодатӣ дар роҳи эшон будӣ , аз ту ҳам чун исо ( ъ ) маъсӯм будандӣ . Локини ҳукми мо эшонро дар азал ба бегонагӣ рафт ,у савлати қаҳри мо эшонро аз даргоҳ мо баранд ,у доғи навмидӣ бар ҷони эшон ниҳод . Эшонро бар фитроки хеши банд ки эшон сазоӣ тавонад ва ту сазои эшон .

Ва мкрўоу макри аллоҳи ибн аббос гуфт : макри аллоҳи он буд ки чун эшон бкФру гуноҳи биФзўднд , дар неъмати биФзўд то эшонро бикборгӣ дар неъмат бтр гирифт .

Куфр нҳмор овараданд , ва дар туғёну залолати сар дар ниҳоданд , он гуҳи эшонро фаро гирифт пораи пора аз онҷо ки надонистанд .

Дар осори биоранд : ки яке абӯи алдрдоءро рнҷонид . Абӯ алдрдоء гуфт : бори худоёи тани дурусту умри дарозу мол бисёр вайро арзонӣ бидор ! оқил ки дарин сухан тааммул кунад донад ки : бадтарӣни дъоҳост , ки ҳар киро ин доданд бтру ғифлати вайро аз кори охират ғофил гирданд то ҳалок шавад .

إзи қоли аллоҳ ё исои إнии мтўФики алоиаҳ . . . Бӯи бикр воситӣ гуфт : « мтўФики ани шҳўотку ҳзўзи нФск » аллоҳ гуфт : ё исои ман туро аз шаҳавоту лаззоту ҳзўзи нафаси хеш фаро хоҳам гирифт , то низ ҳзўзи худ нтлбӣ ,у муроди нафасро нкўшӣ .

Раби Алъоламин ин бигуфт ва чунон кард , ӯро ба осмони бараду бмнзли Фриштгон фурӯд оварад , ва ӯро бсФти эшон бар оварад акнӯн исо ( ъ ) босмонаст . Ва Мустафо ( с ) гуфт : шаби миъроҷи исоро босмон дувум дидам . Ва бохри аҳди ин уммати бмҳроби байти алмуқаддас фурӯд ояд ,у даҷолро ҳалок кунаду салиби бишиканаду хнзири бикашад ,у нусрати дайн Муҳамад кунад ,у баёни ин қисса дар он хабараст ки : абӯи эмомаи боҳиллӣ ривоят кард аз Мустафо ( с ) : « қоли анаи лами ткни фитнаи фии аларзи мнзи зрأи аллоҳи зуррияи одами аъзами ман фитнаи алдҷол ,у ани аллоҳи лам ибъс набиё алои қади ҳазари умматаи алдҷол ,у анои охири алонбёءу антми охири аломму ҳўи хориҷи Фикми лои маҳола » .

Гуфт : аз рӯзгори одам то бқёмти ҳеҷ фитнае саъбтару азимтар аз фитна даҷол несту пайғомбарон ки буданд ҳама он буданд ки уммати худро аз фитнаи даҷол бим доданд ,у бтрсониднд .

Ва ман пайғомбари охир алзмонам ва шумо уммати охир алзмон , ва дар рӯзгори ин уммати лои маҳола берун ояд . Он гуҳи Мустафо ( с ) гуфт : агар ман зинда бошам шуғл ӯ кифоят кунам шуморо , ва агар баъд аз ман берун ояд , Фоллаҳи хлиФтии алии кули мусаллам .

Он гуҳ баён кард ки аз куҷо берун ояд ? гуфт : аз миёни шому Ироқ падед ояд , ва чунон ки меравад дар сӯии росту сӯии чап , табоҳ корӣ мекунад дар замин . Ва аввали сухан ки гуяд онаст : ки « анои набӣ » даъвӣ пайғомбарӣ кунад ! Мустафо ( с ) гуфт : «у лои набии баъдӣ »

Яъне : бидонед ки пас аз ман ҳеҷ пайғомбарӣ набошад . Нигар то бдрўғи вай фирефта нашавед ! он гуҳи пои бартар нааду сухан бартар гуяд ,у даъвӣ худоӣ кунад : ано рбкм гуяд ! Мустафо ( с ) гуфт : «у лни тероаи рбкм ҳатто тмўтўо »

Ва шумо то намиред худоиро на байнед !

«у анаи аъўру аллоҳи рбкми лӣси боъўр »

Гуфт :у нишон вай онаст ки аъўр буд ,у худои шумо аъўр нест ,у миёни ду чашми даҷоли номи кофари навишта чунонк дабир ва нодабир мехонд . Ва бо вай биҳиштӣасту дӯзахӣ . Мустафо ( с ) гуфт : он дӯзахи вай биҳиштаст ва он биҳишти дӯзах . Касе ки бо он дӯзаху оташи вай гирифтор шавад , бояд абтдоءи сӯраи алкҳФи даргирад ва мехонд , то худои таъолии он оташ бар вай сард кунад .

Чунон ки бар иброҳӣм ( ъ ) сард кард . Он гуҳи аъробиро гуяд : чаҳ бинӣ , агар ман падару модарат зинда кунам , гувоҳии диҳӣ ки ман худои туам ? аъробӣ гуяд чунин кунам ! пас ду шайтон бар сӯрати модару падари ваии биёянд ва гӯйанд : « ё банӣ атбъаҳи ?фонаи рбк »

Гуфто : ва аз фитнаи даҷол яке онаст ки : ӯро мусаллат кунанд бар шахсе то вайро бикашаду пораи пораи бикунад . Он гуҳ гуяд : « анзрўои илои абдии ҳозои Фоннии абъсаҳи алон , сами изъми ани ?лаи рибо ғайриӣ »

Гуяд : нигаред бойени бандаи ман ки ҳам акнӯн ӯро зинда кунам , ва гуяд : ки марои худоӣ дигараст на ту , пас раби Алъоламин он бандаро зинда кунад то даҷоли вайро пурсад ки : « ман рбк ? »

Банда гуяд : « рабии аллоҳу анати адуи аллоҳи анати алдҷол ,у аллоҳи мо канти қташад басираи Фики манӣ алон . »

Ва аз фитна вай онаст ки : осмонро фармоед то борони баборад ,у заминро фармоед то наботи برارد ,у чрндгону мўошӣ дар аҳёءи араби ҳама фарбеҳ шаванду пари шер . Он гуҳи баҳамаи замин фаро расад магар бимикау Мадина ки раби Алъоламин Фриштгонро фиристад бо шамшерҳои кашида то вайро аз Маккау Мадина боз доранд . Он гуҳи бнздикии Мадина фурӯд ояду бФрмони худои ъзу ҷли се бор Мадина билразад ва биҷунбад то ҳар чаҳ мунофиқон бошанд аз мардону занон аз Мадина ба даҷоли аўФтнд . Ва Мадина аз кофарону мунофиқон ва бидон пок шавад . Мустафо ( с ) гуфт : он рӯзро рӯз ихлос гӯйанд ки некони Мадина аз бидон пок шаванд ва холис гирданд .

Ам шарики бинти абӣ алъскр гуфт : ё расӯли аллоҳи араби он рӯз куҷо бошанд ?

Расӯл ( с ) гуфт араби он рӯз андак бошанд ба байти алмуқаддаси фурӯди омадау эмоми эшон мардии солеҳ , намози бомдодро муаззин иқомат гуяд дар масҷиди байти алмуқаддасу эмоми фаро пеш шавад . Ва такбири эҳроми бандад , ногоҳ исо ( ъ ) фурӯ ояд , ва он эмоми қадами бози пас май наад , яъне ки : то исои фаро пеш шавад . Исои дасти миёни китфи ваии Фронҳд : « тақаддуми фасли ?фонҳо лаки ақимт » .

Гуяд : пас чун намоз гзордаҳ бошанд , исо гуяд : дар бгшоӣид , дар бигушоӣанд даҷолро бенанд бо ҳафтод ҳазор ҷуҳуди баҳри яке тилсонии броФгндаҳу шамшерӣ ҳмоӣл карда , даҷол чун дар исо нигарад бгдозд , чунонк намак дар оби бгдозд ,у баргардад то бигурезад , ва исо гуяд : « ани лии Фики зарбаи лни тсбқнии баҳо »

Марои зарбатӣ бар ту заданеаст ки аз он Фропиш натавонӣ шудан , он гуҳи буи дар расад ва ӯро бикашад , ҷуҳудони ҳама бҳзимт шаванд . Ҳар дарахтӣу хорӣу сангӣ ки ҷуҳудӣ дар пас ваии гурезад , раби алъзти онро бсхни орад то ҷуҳудро бисипорад магари дарахти ғарқад ки аз дарахт эшонаст . Он гуҳи Мустафо ( с ) гуфт : рӯзгори даҷол чиҳил соласт ҳар як сол чун як моҳ , ва як моҳ чун як ҳафта аз одина то бодинаҳ . Ва охиртарин рӯзи вай чун шарорае буд ! гуфтанд : ё расӯли аллоҳ дар он рӯзҳои кӯтоҳи намоз чун кунанд ? расӯл гуфт : намозҳо буқат хеш тавонанд кард чунон ки дарин рӯзҳо . Он гуҳи Мустафо ( с ) гуфт : исои бен Марям дар уммати ман ҳукмӣ додгар бошад ,у пеш рӯй устувораст , ӯ салибро бишиканад ,у хӯки бикашад , ва куфр бардорад ,у кину адовату буғзу ҳақад дар ҳеҷ дил намонад , газандагон безаҳр шаванду дадон бо мардуми нарм ва ром шаванд , кӯдакони даст дар даҳан мор кунанд ва эшонро газандӣ нарасад ,у даст дар гардан шер афкананд ва натарсанд ,у гург дар миён гӯсфандон шаванд чунон ки сегон , ва ҳеҷ нарманд ,у наботи замин чунон шавад ки дар аҳди одам ( ъ ) буд , ҷамоатӣ аз хӯшае ангур сайр шаванд . Ва як анори нафариро бтмомӣ бирасад ,у говони кишти зории гарон баҳо шаванд , аз онкии ҳамаи ҷаҳони кишти зору ҷои набот буд ,у асбони ғозён арзон бошанд . Аз онкии ҳарб ва қаттол набошад ки кофарону бади дайнон ҳеҷ намонанд ,у ҷаҳонёни ҳама бар калимаи ҳақу ибодати аллоҳ гирд оянд ,у ҷузи худои ъз ва ҷл напарастанд .