Қавлаи таъолӣ : лни тнолўои албр ҳатто тнФқўои ммои тҳбўни ман анФқи маҳбӯбаи ман алднёи ваҷди матлӯбаи ман алмўлӣ . Ва ман анФқи алднёу алъқбӣу ҷад алҳақ таъолӣ ,у шатони мо бинҳмо . Яке моли бохт дар дунёи бабр аллоҳ расед , яке савоби бохт ва дар уқбои бўсл аллоҳ расед .

Ҳар ки имрӯз бимол ва ҷоҳ бимонад фардо аз нозу неъмати дармонд , ва ҳар ки фардо бо ноз ва неъмат бимонад , аз роз вале неъмат боз монад .

Ҳатто тнФқўои ммои тҳбўн « ман » табъиз дар сухан оварад . Мегуяд : агар баъзе ҳазина кунӣ аз ончии дӯсти дории бабри мавлои рисӣ , далел кунад ки агар ҳама ҳазина кунӣ бқрби мавлои рисӣ . эй бечора чун майдонӣ ки бабр ӯ менарисӣ то ончии дӯст дорӣ надиҳӣ , пас чаҳ тамаъи дорӣ ки бабори рисӣ бо ин ҳамаи ғавғоу савдо ки дар сари дорӣ ? !

Гуфтаанд : инфоқ бар се ртбтаст : аввали сахо , дигари ҷӯад , сдигри эсор . Соҳиби сахо баъзе диҳад ва баъзе надиҳад , соҳиби ҷӯад бештар диҳад ва қадре зарурати худро бигузорад ,у соҳиби эсор ҳама бидиҳад ва худроу аёлро бхдо ва расӯл сипорад . Ва ин ртбт садиқ Акбараст ки ҳар чаҳ дошт бидод ва дар роҳи ҳақ ҳазина кард ,у фии злки мо

Рӯй ани умри бен улхитоби қол : амрнои расӯли аллоҳ ( с ) ани нтсдқ , ФўоФқи злки молои кони ъндӣ , Фқлти алиўми асбақи абои бикри ани сабқата , Фҷӣти бнсФи молӣ . Фқоли расӯли аллоҳ ( с ) мо зои абқити лоҳлк ? Фқлт мислаи . Ва ?утии абӯи бикри бакули мо ъндаҳ . Фқол ё أбои бикри мо зои абқити лоҳлк ? Фқол : аллоҳу расӯлаи Фқлти лои асобқки илои шайъи ء абадан .

Он рӯз ки Мустафо ( с ) ёронро бар садақа дошт ва аз эшон дар роҳи ҳақи инфоқи хост , умр гуфт он рӯзи марои молии ҷамъ шуда буд , бо худ гуфтам агар ман рӯзӣ бар абӯи бикр пешӣ хоҳам баради имрӯз он рӯзаст ки ман бар ваии пешӣ барам . Як нима аз он моли бардоштаму бҳзрти набавии барадам . Мустафо ( с ) гуфт : аёлу зердастонро чаҳ гузоштӣ ё умр ?

Умр гуфт : чандон ки оварадам эшонро бгзоштм . Гуфт аз он пас бӯи бикрро дидам ки ҳар чаҳ дошт ҳама оварда буд , ва худроу аёлро ҳичизии бнгзоштаҳ буд ,у Мустафо ( с ) вайро мегуяд : аҳлу аёлро чаҳ бгзоштӣ ?у бӯ бикр мегуяд « худоу расӯл ӯ , » пас умр гуфт : ё абои бикр ! ҳаргиз то ман бошам бтў нарасм .

Овардаанд ки рӯзии умр дар хонаи бӯ бикр шуд . Аҳли байти вайро гуфт ки бӯи бикри бшб чаҳ кунад ? магари намоз фаровон кунад ,у тасбеҳу тҳлил бисёр гуяд ? эшон гуфтанд на ки ваии намоз бисёр накунаду овозии надиҳад . Локини ҳамаи шаб дар пас зону нишаста , чун вақт саҳар бошад нафасӣ бар орад ки аз он нафаси ваии ҳамаи хонаи буии ҷигар сӯхта бигирад .

Умри оҳӣ сард баркашид , гуфт : агар намоз будӣ кори вай бо тасбеҳу тҳлили фаровон будӣ ман низ кардамӣ , аммо сӯхтани ҷигарро дармон надонам .

Ва мо тнФқўои ман шайъи ءи Фإни аллоҳ ба алӣами яке ҳазина кунад чашм бар подошу ивази ниҳода , яке дил дар дафъи музирату бгрдонидни офати баста , яке бон кунад ки аллоҳ медонад ва мебинад , ки худ мегуяд : Фإни аллоҳ ба алӣаму аншдўои фии маъноа :

Кули алтъоми кони ҳлои лабании إсроӣили алоиаҳ . . . Гуфтаанд ки : дарин ояти баёни шарафу фазилати пайғомбари мости Муҳамад ( с ) бар ёқӯб ( ъ ) , ки ёқӯби таомии ҳалол бар худ ҳаром кард , ва он ҳаром бар вай муқарар карданду вайро дар он таҳрими бгзоштнд . Ва Муҳамад ( с ) Марӣаи қибтӣаро ки бар худ ҳаром кард , ӯро дар он таҳрими бнгзоштнд ва он кушода бар вай баста накарданд ,у тҳлаҳи имони вайро падед карданд , чунон ки гуфт ъзи исма : « қади фарзи аллоҳи лаками тҳлаҳи аимонкм » .

Ваҷҳе дигар гуфтаанд ки банӣ Исроили корӣ дар худ гирифтанд , ва илтизом намуданд онро ки дар асли шариъат на тоъат буд , пас вФоءи он эшонро лозим омад , ва бо эшон ташдид рафт , то кор бар эшон дшхўор шуд . Ва ин дар хабараст ки Мустафо ( с ) гуфт : « ан банӣ Исроили шддўои алии анФсҳми Фшдди аллоҳи алайҳим » .

Пас навбат ки бойен уммат расед он ташдид боишон нарафт ,у фазилату шарафи Мустафо ( с )ро кор бар эшон осон барграфтанд . Ва он чунон назр ки дар мубоҳот равад онро худ ҳукмӣ наниҳоданд ,у вФоءи он илзом накарданд . Он ваҷҳи аввали тафзили Мустафо ( с ) бар ёқӯб ( ъ )аст ва ин ваҷҳи дувуми тафзили уммати Муҳамад ( с ) бар банӣ Исроил .