Қавлаи таъолӣ : إни أўли байти вазъи ллнос . . . Кирдигори қадим , ҷаббори номи дор , азим , худованди доно , Карими ъзи ҷалолау азми шаънаи дарин ояти фазилати каъбау шараф ӯ нашр кард ,у бузургвории он фаро ҷаҳонён намӯд , гуфт ҷли ҷалола : нахустин хонае ки ниҳода шуд мардумонро онаст ки ба Макка . Хонае ки мардумони ҳамаи зҳом дар он оранд ,у ҷаҳонён рӯй бидон ниҳанду муъминони гирд он гирданд , муҷовиратро ,у намозроу дуоро ,у салавоту зиёратро . Хонае бо хайр ва бо баракат , бо шиква ва бо каромат . Кас дар он нашуд магар бо нисори раҳмат , ва кас бознагашт магар бо тӯҳфаи мағфират .

Қол алнабӣ ( с ) : « ман ҳаҷи ҳаҷаи алисломи ирҷъи мғФўрои ?ла » .

Хонае ки намоз бидон тамом , ва ҳаҷ бидон тамом , ва қасд бидон наҷоҳ ,у дуои онҷои мустаҷоб ,у зиндагонии онҷои қурбат ,у марги онҷои шаҳодат .

Қоли алайҳи алслоаҳу ассалом « ман мот бимика Фкأнмои моти фии алсмоءи алднё , ва ман моти фии ҳаҷ ӯ умраи лами иҳосб . Ва қили адхли алҷнаҳ » .

Хонае ки ҳар ки дар он рафт боямону ҳасбату таъзиму талаби қурбату тасдиқи въду мурооти ҳурмат , эминаст аз оташи уқубат .

Қоли аллоҳи ъзу ҷли фии баъзи мо анзлаҳи ман алктб : « ании анои аллоҳи лои илоҳи алои анои вҳдӣ , алкъбаҳи лӣ ,у албити байтӣ ,у алҳрми ҳарамӣ , ман дахли байтии амни азобӣ » .

Хонае ки ҳаргизи ҳеҷ ҷаббори махлуқро чашм дар он наёяд , магар ки бози шикваад ва руъб занаду Фрўшкнд , ва ҳеҷ парандае зер ӯ натавонад ки гузарад ,у ваҳши кӯҳ бон расад أмни шиносад , ором гирад . Ва агар ҳамаи халқи ҷаҳон дар он хонаи раванд , ҷой ёбанд .

Фӣаи оёти байнот дар он хонаи нишонҳои равшанаст ки он ҳақасту ҳақиқат , яке аз он нишонҳо мақом иброҳӣмаст , аз рӯй зоҳири асари қадами иброҳӣм ( ъ )аст бар санги хора ки рӯзии бўФоءи махлуқӣ , он қадами бардошт , лои ҷурми раби Алъоламин асари он қадами қиблаи ҷаҳонёни сохт . Ишоратӣ азимаст касеро ки як қадами бўФоءи ҳақ аз баҳр ҳақ бардорад ва чаҳ аҷаб агар ботини ваии қиблаи назар ҳақ шавад ! аммо аз рӯй ботин , гуфтаанд : мақоми иброҳӣми истодан гоҳ ӯст дар хулат ,у онкии қадами вай дар роҳи хулати чунон дуруст омад ки ҳар чаҳ дошт ҳамаи дрбохт , ҳам кул ва ҳам ҷузъ ва ҳам ғайр . Кул нафас ӯст , ҷузъи фарзанд ӯ , ғайри мол ӯ , нафаси бғир он дод ,у фарзанд бқрбон дод ,у мол бмҳмон дод .

Гуфтанд : ё иброҳӣм ! дил аз ҳама барграфтӣ , чист ин ки ҳамаи дрбохтӣ ? гуфт : оре ! султони хулати султонӣ қоҳираст , ҷой холӣ хоҳад бо каси бнсозд . إни алмулуки إзои дхлўои қарияи أФсдўҳо .

Чун аз ниҳоду ғайри хеши пок берун шуд , бар маншури хулати ваии ин тўқиъ заданд ки :у атхзи аллоҳи إброҳими хлило . Бо ин ҳамаи манқибату мартабат нафир мекард ва мегуфт :у аҷнбнӣ ва банӣ أн наабд алأсном ! иззати қуръон дар навохтанаши биФзўд киу отиноаҳи фии алднёи ҳасанау إнаҳи фии алохраҳи лмни алсолҳин . Ва ӯ мегуфт :у лои тхзнии явми ибъсўн .

Эътиқодаш дар ҳақи хеши бқҳр буд . Бо худ ҷангии бароварда буд ки ҳеҷ сулҳи нмикрд !

Мақоми иброҳӣм ва ман дахлаи кони омнои шарафи он мақом на он санги рост ки асари қадами иброҳӣм ( ъ ) рост . Ва лосор Алхалӣл ъанд алҷлили асару хатари азим .

Он кӯҳи тавр ки қуръони Маҷиди ҷилва гоҳ онаст ,у маҳали савганд худоӣ ҷаҳонаст , на аз худ ёфт он ртбт ки аз муҷовирати қадами Мӯсо ( ъ ) ёфт , ки бо ҳақ роз гуфт ,у дарди дили хеши онҷо боз гуфт :у ллأрзи ман кأси алкроми насиб ҳаминаст ҳадиси ғори тъззу тақаддус . Ва шикваи он бар дилҳо ва бар дидҳо на аз онаст ки ғораст , ки дар ҷаҳони ғор фаровонаст аммо на чунон ғор ки нузули гоҳи Сайид анбёءаст ,у мأўои меҳтар авлиёъаст , иқўли аллоҳи табораку таъолӣу тақаддус : « сонии аснини إзи ҳумои фии алғор » .

Қавла :у ллаҳи алии анноси ҳаҷи албити ман асттоъи إлиаҳи сбилои бдонкаҳи ин сафари ҳаҷ бар мисоли сафар охират ниҳоданд . Ва ҳар чаҳ дар сафари охират пеш ояд аз аҳволу аҳўоли маргу растохези нмўдгори он дарин сафар падед карданд , то доноёну зиракон чун ин сафар пеш гиранд баҳр чаҳ расанд ва ҳар чаҳ кунанд манозилу мақомоти он роҳи охират ёд кунанд , ва ибрат гиранд ,у зоду сози он бадасти оранд , ки саъб тарасту азимтар . Аввал онаст ки чун аҳлу аёлу дӯстонро видоъ кунад бидонад ки ин мисол сакарот маргаст , он соъат ки банда дар назъ бошаду хешу пайванду дӯстони гирд вай даройанд , ва ӯро видоъ кунанд .

Ва он гуҳи зоди сафар аз ҳамаи навъҳо сохтан гирад ,у эҳтиёт дар он биҷои орад , то ҳар чаҳ базӯдӣ табоҳ шавад брнагирад , донад ки он бо вай бинмоанд ,у зод бодия нишоед . Дарёбаду биҷои орад ки тоъат бо риё ва бо тақсири зоди охиратро нишоед . Ва ба

Қол алнабӣ : « лои иқбли аллоҳи таъолӣ амалан фӣаи миқдори зарраи ман алрё » .

Ва он гуҳ ки бар роҳила нишинад мураккаби хеш дар сафари охират ки онро наъш гӯйанд ёди орад .

Ва чун ақабаҳо ва хатарҳои бодия бибинад аз мункиру накиру ҳаёту ъқорб дар гӯр ки шаръ аз он нишон дода ёд кунад , ва бҳқиқт донад ки аз лаҳад то ҳашари бодия эй азим дар пешаст ки бе бадарғаи тоъат баридан он дшхўораст . Агар дарин бодияи бад-ӣни осонии бадарға Эй бакораст , пас дар бодияи қиёмат , бе бадарғаи тоъат чун растгораст ? !

Ва он гуҳ ки лаббайк гуяд бҷўоби ндоءи ҳақ то аз ндоءи қиёмати брондишд ки фардо бигӯаш вай хоҳад расед ва надонад ки он ндоء саодат хоҳад буд ё ндоءи шақоват .

Алии бен ҳусайни ъалиҳумо ассалом дар вақти эҳром ӯро диданд , зард рӯйу музтариб ! ва ҳеҷ сухан намегуфт . Гуфтанд : чаҳ расед меҳтари дайнро ки буқати эҳром лаббайк намегуяд ?

Гуфт : тарсам ки агар гӯям лаббайк ҷавоб диҳанд : « лои лаббайку лои съдик » ва он гуҳ гуфт : шунидаам ки ҳар ки ҳаҷ аз мол шабаҳат кунад , ӯро гӯйанд : « лои лаббайк ,у лои съдик , ҳаттотарад мо фии идик » .

Ва чун тавоф ва саъй кунад қиссаи ваии бқўмӣ бечорагон монад ки бадаргоҳ мулӯк шаванд ниёзироу ҳоҷатиро ки доранд ,у гирди сарой малик мегирданд ,у андари майдон дар сарой тараддуд мекунанд , ва касеро май ҷӯянд ки аз баҳри эшон шафоат кунад , ва умед медоранд ки магар ногоҳ худ чашми малик бар эшон уфтад ва бибахшоед ,у кори эшон сира шавад .

Аммо вуқуфи арафа ва он иҷтимои аснофи халқ дар он сҳроءи Арафот , ва он хурӯшу тазаррӯъ ва он зорӣу гиряи эшон , ва он дуоу зикри эшон бзбонҳои мухталиф , бърсот қиёмат монад ки хлоӣқи ҳама ҷамъ шаванд , ва ҳар каси бахуди машғӯл , дар интизори раду қабул . Ва дар ҷумлаи ин мақомот ки баршумурдем , ҳеҷ мақом нест умедвортару раҳмати худои бони наздиктар аз он соъат ки ҳуҷҷоҷ бърФот боистанд . Дар осори биоранд ки : дарҳои ҳафт торами пирӯзаи бргшоинди он соъат ,у айвони Фродиси аълоро дарҳо боз ниҳанд , ва ҷонҳои пайғомбарону шаҳидони андари алӣин дар тараби оранд . Азизаст он соъат ! бузургвораст он вақт ! ки аз шуъоъи анфоси ҳуҷҷоҷу аммори рӯз мадад мехоҳад , ва аз дӯст хитоб меояд ки : « ҳилли ман доъ ? ҳилли ман соил ? »

Рӯй инси бен молики қоли қоли расӯли аллоҳ ( с ) : « аммо ъшиаҳи арафа , ?фони аллоҳи иҳбти илои алсмоءи алднёи сами ибоҳии баҳами алмлоӣкаҳ , Фиқўли анзрўои илои ибодии шъсои ғброи ҷоءўнии ман кули Фҷи амиқи ирҷўни раҳматӣу мағфиратӣ , Флўи канти къдди алрмл ӯ кзбди албҳри лғФртҳои лакам , аФизўои ибодии мғФўрои лакаму лмни шФътми фӣа . »