Овардаанд ки дар кӯҳии баланд , дарахтӣ буд бузург , шохаҳои оҳхтаҳи азуи ҷуста ,у барг бисёр гирд ӯ даромада . Ва дар он , қариби ҳазор хонаи зоғ буд . Ва он зоғонро мулкӣ буд ки ҳама дар фармону мтобът ӯ будандӣ ,у овомир ва навоҳӣ ӯро дар ҳалу ақд , амтсол намудандӣ . Шабии малики бӯмон ; ба сабаби дшмноигӣ ки миёни бум ва зоғаст ; берун омад ва ба тариқи шабихун бар зоғон заду ком тамом баранд ,у Музаффару Мансуру муаййиду масрури бозгашт .

Дигари рӯз , малики зоғони лашкарро ҷумла кард ва гуфт : « дидед шабихуни буму далерии эшон ?у имрӯзи миёни шумо чанд куштау маҷрӯҳу пуркандау бол гусастааст ? ва аз ин душвортари ҷуръат эшонасту вуқуф бар ҷойгоҳу маскан , ва шак накунам ки зуди бозоинди вбори дувуми дасти баради бор аввал бинмоӣанд . Ва ҳам аз он шарбат нахуст бичашонанд . Дар ин кор тааммул кунеду ваҷҳи маслиҳат боз байнед . »

Ва дар миёни зоғони панҷ зоғ буд ба фазилати ройу мазияти ақли мазкӯр ва ба Ямани носиту исобати тадбири машҳур ,у зоғон дар корҳо эътимод бар ишорату мушовират эшон кардандӣ ; дар ҳаводис ба ҷониби эшон муроҷиат намудандӣ ,у малики рои эшонро муборак доштӣ ва дар абвоби масолеҳ аз сухан эшон нагузаштӣ . Якеро аз эшон пурсед ки : « рои ту дарини ҳодиса , чаҳ бинад ? » гуфт : « ин роеаст ки пеш аз мо уламо бӯдаанду фармӯда ки « чун касе аз муқовимати душман оҷиз омад ба тарки аҳлу молу маншау муваллид бибояд гуфт ва рӯй битофт , ки ҷанг кардан хатар бузургаст , хоссаи пас аз ҳазимат ,у ҳарки бе тааммули қадам дарон ниҳоди бргзри сайл , хўобгаҳ карда бошад . Ва дар тизоб , хишт зада , чаҳ бар қӯти худ такя кардан ва ба зӯру шуҷоати хеши фирефта шудан аз ҳзм давр уфтад , ки шамшери ду рӯй дорад , ва ин сипеҳри кўжпшти шӯхи чашм рўзкўраст , мардонро некӯ нашносаду қадар эшон надонад ,у гардиш ӯ эътимодро нишоед . »

Малик рӯй ба дайгарӣ овараду прсидкаҳ : « ту чаҳ андешӣдае ? » гуфт : « ончӣ ӯ ишорат мекунад . Аз гурехтану маркази холии гузоштан , ман борӣ ҳаргиз нагӯям , ва дар хирад чигуна дархурад ? дар садумати нахуст , хории бхўиштни роҳ додану маскану ватанро падрӯд кардан ? ба савоби он наздиктар ки атроф фароҳам гирем ва рӯй ба ҷанги орем .

Ки подшоҳи комгор он бошад ки барроқи ҳимматаши авҷи кайвонро биспурад ,у шаҳоби савлаташи деви фитнаро бисӯзад . Ва ҳолеи маслиҳат дар онаст ки дидбонон нишонем ва аз ҳар ҷониб ки уратӣаст хештан нигоҳ дорем . Агар қасдӣ пайванданд сохтау омода пеш рӯем ,у корзор ба ваҷҳ букунему рӯзгори дароз дар он мақотилат бигузаронем . ё зафар рӯй намояд ё маъзӯр гашта пушти бидиҳем . Чаҳ подшоҳон бояд ки рӯзи ҷангу вақти ному нанг ба авоқиби корҳо илтифот нанамоянд ва ба ҳангоми набарди масолеҳи ҳолу молро бехатар шимуранд .

Малики вазири сеюмро гуфт : « рой ту чист ? » гуфт : « ман надонам ки эшон чаҳ мегӯйанд , локини он некӯтар ки ҷосусон фиристем ва манеҳён мутавотир гардонему тафаҳҳуси ҳоли душман ба ҷои орем ва маълум кунем ки эшонро ба масолеҳат майлӣ ҳаст , ва ба хароҷ аз мо хушнӯд шаванду мулотафати моро ба қабули истиқболи намоянд . Агар аз ин боб муяссар тавонад гашт ,у бўсъи тоқату қадари имкон дар он маънӣ ризо уфтад , сулҳи қарори диҳему хароҷӣ илтизом намоем то аз бأси эшон эмин гирдему бёромим ; ки мулӯкро яке аз ройҳои соиб ва тадбирҳои мсиб онаст ки чун душман ба мазиди истило ва ба мазияти истеъло мустасно шуд ,у шавкату қудрат ӯ зоҳири гашту хавфи он буд ки фасод дар мамолик мунташир гардад ,у раият дар маърази талаф ва ҳалок оянд къбтини душман ба лутф боз моланду молро сипари малику вилоят ва раият гардонанд , ки дар шаш дар дов додану мулкии бндбӣ бохтан аз хираду ҳсоФту тҷрбту муморасат давр бошад .

Агар замона насозад ту бо замона бисоз

Малики вазири чаҳорумро гуфт : « ту ҳам ишоратӣ бикуну ончӣ фароз меояд боз намой . » гуфт : « видоъи ватану ранҷи ғурбат ба наздики ман сутӯдатар аз онкии ҳасбу насаб дар ман язид кардан ,у душманиро ки ҳамеша аз мо кам бӯда сети тавозуъи намӯдан .

Бо ончӣ агар такаллуфҳо воҷиб дорему мўўннтҳо таҳаммул кунем бидон розӣ нигараданд ва дар қалъу истисол мо кӯшанд . Ва гуфтаанд ки « ки наздикӣ ба душмани он қадр бояд ҷуст ки ҳоҷат худ биёбӣ , ва дарон ғулув нишоед кард , ки нафаси ту хор шаваду душманро далерӣ афзоед , ва мисли он чун чӯб аистонидаҳаст бар рӯй офтоб , ки агар андакӣ каж карда ояд соя ӯ дароз гардад , вагар дарон ифрот равад сояи камтари намояд . »у ҳаргизи эшон аз мо ба хароҷи андак қаноат накунад ; рои мо сабрасту ҷанг .

Ҳарчанд уламо аз муҳорибати эҳтироз фармӯдаанд , локини тҳрз ба ваҷҳе ки марг дар муқобилаи он ғолиб бошад сутӯда нест . »

Панҷумро фармуд : « биор чаҳ дорӣ , ҷанги аввалитар , ё сулҳ , ё ҷило ? » гуфт : « нзибди моро ҷанг ихтиёр кунем модом ки берун шуд кори эшонро тариқ дигар ёбем . Зеро ки эшон дар ҷанг аз мо ҷира таранду қӯту шавкат зиёдат доранд . Ва оқили душманро заъиф нашимурд , ки дар мақом ғурур уфтад ,у ҳаркии мағрури гашт ҳалок шуд . Ва пеш аз ин воқеа аз хавфи эшон май андешам , ва аз инча дидам метарсидам , агарчӣ аз таъаррузи мо маъраз буданд , ки соҳиби ҳзм дар ҳеҷ ҳол аз душман эмин нагардад , дрҳнгоми наздикӣ аз мФоҷои андешад , ва чун масофат дар миён уфтад аз мъоўдт , вагар ҳазимат шавад аз камӣн , ва агар танҳо монад аз макр . Ва хирадмандтар халқ онаст ки аз ҷанг бипарҳезад чун азон мустағнӣ гардад ва зарурат набошад , ки дар ҷанги нафақау мўўнт аз нафас ва ҷон бошад , дар дигари корҳо аз молу матоъ . Ва нишоед ки малики азимат бар ҷанги бум мусаммам гирданд , ки ҳарки бо пели дроўизд зер ояд . »

Малик гуфт : « агар ҷанги кроҳит май дории пас чаҳ бинӣ ? »