Чун фикрати ман бар ин ҷумла ба корҳои дунёи муҳӣти гашт ва бишнохтам ки одамии шарифтар хилоиқ ва азизтар мавҷӯдотаст ,у қадари айёми умр хеш намедонад ва дар наҷот нафас намекӯшад , аз мшоҳдти ин ҳол дар шигифти азими афтодам ва чун бнгристми монеъи ин саодати роҳати андак ва наҳиммат ҳақираст ки мардумон бидон мубтало гаштаанд , ва он лаззот ҳавосаст , хӯрдану бўиидн ва дидану псўдну шунидан ,у онгоҳи худ ин маъонӣ бар қзити ҳоҷату андозаи амнияти ҳаргиз тисир напазирад , ва низ аз заволу фано дар он амн сӯрат набандад ,у ҳосили он агар муяссар гардад хусрони дунё ва охират бошад , ва ҳар ки ҳиммат дар он басту муҳимоти охиратро мӯҳмал гузошт ҳамчуи он мардаст ки аз пеши уштур маст бигурехт ва ба зарурати хештан дар чоҳӣ овехту даст дар ду шох зад ки бар болои он рӯида буду пойҳояш бар ҷое қарор гирифт . Дар ин миёни беҳтари бнгрист , ҳар ду пой бар сари чаҳор мор буд ки сар аз сӯрох берун гузошта буданд . Назар ба қаър чоҳ афганд аждаҳое сҳмнок дид даҳони кушодау афтодан ӯро интизор мекард . Ба сари чоҳ илтифот намӯд мӯашони сиёҳу сифеди бехи он шохҳо доим беФтўр мебуриданд . Ва ӯ дар аснои ин меҳнат тадбирӣ меандешеду халоси худро тариқӣ май ҷуст . Пеши хеши занбӯри хонае ва қадре шаҳд ёфт , чизе аз он ба лаби барад , аз навъе дар ҳаловати он машғӯли гашт ки аз кори худ ғофил монад ва на андешед ки пой ӯ бар сари чаҳор мораст ва натавон донист ки кадоми вақт дар ҳаракат оянд ,у мӯашон дар баридани шохҳо ҷади балиғ май намоянд ва албата Фтўрӣ бидон роҳ намеёфт , ва чандон ки шохи бигусаст дар ком аждаҳо афтод . Ва он лиззати ҳақири бадви чунин ғифлатӣ роҳ доду ҳиҷоби торики баробари нури ақл ӯ бдошт то мӯашон аз баридани шох ҳо бипардохтанду бечораи ҳарис дар даҳон аждаҳо афтод .

Пас ман дунёро бидон чоҳи пари офату мхоФт монанд кардаму мӯашони сипеду сиёҳу мудовимати эшон бар баридани шохҳо ба шабу рӯз ки тъоқби эшон бар фонии гардонӣдани ҷонварону тақрйви оҷоли эшон мқсўраст ва он чаҳор морро ба табоиъ ки имоди хилқат одамӣасту ҳаргоҳ ки яке аз он дар ҳаракат ояд заҳри қотилу марг ҳозир бошад ва чашедани шаҳду ширинии онро ба лаззоти ин ҷаҳонӣ ки фоидаи он андакасту ранҷу табаъат бисёр , одамиро беҳуда аз кори охират боз медораду роҳи наҷот бар вай баста мегирданду аждаҳоро ба марҷаъӣ ки ба ҳеҷ тоўил аз он чораи натавонад буд ва чандон ки шарбати марг тҷръ уфтаду зарбати бўиҳиии салавоти аллоҳи алайҳ пазируфта ояд ҳар оинаи бадв бояд пайвасту ҳавлу хатару хавфу фазаъ ӯ мшоҳдт кард , он гоҳи надомат суд надораду тўбту инобат муфид набошад , на роҳ бозгаштани муҳайё ва на узри тақсироти ммҳд ,у баёни муноҷоти эшон дар қуръони азим бар ин нсқи ворид ки ё вилнои ман бъснои ман мрқднои ҳозои моўъди арраҳмону сидқи алмрслўн .