Ва бар мардумон воҷибаст ки дар касб илм кӯшанду фаҳмро дар он муътабар доранд , ки талаби илму сохтани тӯшаи охират аз муҳимотаст . Ва зиндаро аз донишу кирдори нек чора нест , ва низ нури адаби дилро равшан кунад ,у доруии тҷрбти мардумро аз ҳалок ҷаҳл барраанд , чунон ки ҷамоли хуршед рӯй заминро мунаввар гирданд ,у оби зиндагонии умр ҷовид диҳад . Ва илм ба кирдори нек ҷамол гирад ки миваи дарахти дониш некӯкорӣаст ва кам озорӣ .

Ва ҳаркии илми бидонад ва бидон кор накунад ба манзалат касе бошад ки мхоФти роҳӣ май шиносад аммо иртикоб кунад то ба қатъу ғорат мубтало гардад , ё беморӣ ки музирати хӯрданӣ ҳо медонад ва ҳамчунон бар он иқдом май намояд то дар маъраз талаф уфтад . Ва ҳар оинаи он кас ки зиштӣ чизе бишнохт агар хештан дар он афканди нишонаи тир маломат шавад , чунон ки ду мард дар чоҳӣ уфтанд яке биноу дигари нобӣно , агар чаҳ ҳалоки миён ҳар ду муштаракаст аммо узри нобӣно ба наздики аҳли хираду бсорти мақбул тар бошад .