Овардаанд ки ба фалони шаҳри дарахтӣ буд , ва дар зери дарахти сӯрохи мӯш ,у наздики он гурбае хона дошт ;у сайёдони онҷо бисёр омадандӣ . Рӯзии сайёд дом биниҳод . Гурба дар дом афтод ва бимонад . Ва мӯш ба талаби туъма аз сӯрох берун рафт . Ба ҳар ҷониб барои эҳтиёти чашм май андохту роҳ сира мекард , ногоҳ назар бар гурба афганд . Чун гурбаро баста дид шоди гашт . Дар ин миён аз пас нагирист росуе аз ҷиҳат ӯ камӣн карда буд , сӯии дарахт илтифотӣ намӯд бӯмии қасд ӯ дошт . Битарсед ва андешед ки : агар бозгардам росу дар ман овезам , ва агар бар ҷои қарори гирами бум фурӯд ояд , ва агар пештари рӯми гурба дар роҳи сет . Бо худ гуфт : дар балоҳо бозасту анвоъи офат ба ман муҳӣту роҳи махуф , ва бо ин ҳамаи дил аз худ нишоед барад .

Ва ҳеҷ паноҳии маро ба аз сояи ақл ва ҳеҷ каси дасти гиртар аз солор хирад нест . Ва қавии рой ба ҳеҷ ҳоли даҳшатро ба худ роҳи надиҳаду хавфу ҳайратро дар ҳавошии дил маҷол нагузорад , чаҳ меҳнат аҳл киёсту ҳсоФт то он ҳад нарасад ки ақлро бапушанд ,у роҳат дар замири эшон ҳам он маҳали наёбад ки бтр муставле гардад ва тадбирӣ форуманд . Ва мисоли ботини эшон чун ғӯр дарёст ки қаъри он дар натавон ёфту андозаи жарфӣ он натавон шинохт , ва ҳарчӣ дар вай андохта шавад дар вай падед наёяд ва дар ҳавсилаи ваии бгнҷду асари тирагӣ дар вай зоҳир нагардад . Ва марои ҳеҷ тадбири мувофиқтар аз сулҳ гурба нест ки дар айни балои мондаи сет ва бе мъўнти ман аз он халос натавонад ёфт , ва шояд буд ки сухани ман ба гӯши хиради истимоъи намояду тмиизи оқилона дар миёни орад ва бар сидқи гуфтори ман вуқуф ёбад ,у бидонад ки онро бо хдоъу нифоқи осебӣ сӯрат набандад ва аз маърази макру зарқ давраст , ва ба тамаъи мъўнти масолеҳати ман бипазирад ,у ҳардуро ба баракоти ростӣу Ямани вифоқи наҷотӣ ҳосил ояд .

Пас наздик гурба рафт ва пурсед ки ҳол чист ? гуфт : мақрун ба абвоби балоу машаққат . Мӯш гуфт : луи лами атрки алкзби тосмои лбтрктаҳи ткрмоу тзммо . Ҳаргизи ҳеҷ шунӯдае аз ман ҷузи рост ? ва ман ҳамеша ба ғами ту шод будамӣу нокомии турои айни шоди комии худ шимурдӣ , ва наҳиммат брончаҳ ба музирати пайвандади мқсўри доштамӣ , локини имрӯзи шарики туам дар бало ,у халоси хеш дар он май пиндорам ки бар халоси ту муштамиласт , бидон сабаб меҳрбон гаштаам . Ва бар хираду ҳсоФти ту пӯшида нест ки ман рост мегӯям ва дарин хиёнат ва бадсиголӣ намедонам , ва низ росуро бар асари ману бумро бар болои дарахт метавон дид , ва ҳар ду қасд ман доранду душманон туанд ,у ҳаргоҳ ки ба ту наздик шудам тамаъи эшон аз ман мунқатиъи гашт .

Акнӯн марои эмини гардону таъкидии биҷои ор то ба ту пайвандам ,у ғарази ман ба ҳусӯл расаду бандҳои ту ҳамаи бабраму фараҷи ёбӣ . Ин суханро ёди дор ва ба ҳасани сирату таҳорати сарирати ман восиқ бош , ки ҳеҷ кас аз ёфтан ҳасаноту идроки съодот аз ду тани маҳрӯм тар набошад : аввали онкӣ бар касе эътимод накунад ва ба гуфтори хирадмандони сқт ӯ мустаҳкам нашавад , дигари онкии дигарон аз қабули ривояту тасдиқи шаҳодат ӯ имтиноъи намоянд ва дар ончӣ гуяд хирадмандонро ҷавоб набӯд . Ва ман дар аҳди вафоӣ худ меоем ва мегӯям :

Ин мулотафат бипазир ва дар ин кор тохир манимоӣ , ки оқил дар муҳимоти таваққуф ва дар корҳо тараддуд ҷоиз нашимурд ,у дил ба бақои ман хуш кун ки ман ба ҳаёти ту шодам , чаҳ растгорӣ ҳар як аз мо ба бақои дайгарӣ мутаъаллиқаст , чунон ки киштӣ ба саъии киштии бон ба карона расаду киштии бони бдолти киштӣ халос ёбад . Ва сидқи ман ба озмоиш маълум хоҳад гашт ва чун офтоб равшан шуд ки қавли ман аз амал қосирасту кирдори ман бар гуфтори роҷҳ .

Чун гурбаи сухан мӯш башнаваду ҷамоли ростӣ бар сафаҳот он бидид шод шуд ва гуфт : сухани ту ба ҳақ мемонад , ва ман ин масолеҳат майпазирам , ки фармони бории ъзи исма бар он ҷамалати сет :у ани ҷнҳўои ллслми Фоҷнҳи лҳо . Ва умед медорам ки ҳар ду ҷонибро ба Ямани он халос пайдо ояд ва ман муҷозоти он бар худ воҷиби гардонаму ҳамаи умри илтизоми шукру миннати намоям .

Мӯш гуфт : ман чун ба ту пайвастам бояд ки трҳибии тамому иҷлолӣ ба сазо равад , то қосидони ман ба мушоҳидаи он бар лутфи ҳоли масофоту истеҳкоми ақди мўолот воқиф шаванду хоиб ва хоср бозгарданд , ва ман бо фароғату масаррати бандҳои ту бабрам . Гуфт : чунин кунам .

Онгаҳ мӯш пештар омад . Гурба ӯро гарм бипурсед ,у росуу бум ҳар ду навмед бирафтанд ,у мӯш ба оҳистагии бандҳо баридан гирифт . Гурба астбтоиӣ кард ва гуфт : зуд малул шудӣ ,у эътиқоди ман дар карами аҳди ту ба хилофи ин буд , чун бар ҳоҷати хеш пирӯз омадӣ магари ният бадал кардӣ ва дар анҷози въди мудофеъат май андешӣ ? бидон ки қӯти азимату саботи рои ҳаркас дар ҳангоми накбат тавон озмуд , зеро ки ҳаводиси замонаи бутаи вафоу маҳак мардонаст .

Оташ кунад ҳроинаҳи софии айёри зар

Ин ммотлт ба ахлоқи карямон лоиқ нест ва бо одоти бузургон муносибатӣ надорад ,у манофеи маваддату фавойиди ҳуррияти ман ҳарчӣ оҷилтар бёФтӣу тамаъи душманони ғолиб аз зоти ту мунқатиъи гашт ,у ҳоле ба муруввати он лоиқтар ки мукофоти он лозими шимурдӣу зӯдтари бандҳои ман бабрӣу сўолФи ваҳшатро фурӯгузорӣ , ки ин мувофиқат ки миёни мо тозаи гашти савобиқи мноқштро , биҳамдиллоҳи вмнаҳ , бардошт ;у фазилати вафодорӣу шарафи ҳақи гузорӣ бар хираду рои ту пӯшида намонад ,у всмти ғдру мнқсти макри смитӣ карӣаасту хадшае зишт , Карими ҷамоли маноқибу оинаи маҳосин хеш бидон ноқис ва маъюб нигараданд . Вҳркаҳро ба ҳуррият майлӣаст зоҳиру ботин бо дӯстони пас аз мъоҳдт баробар дорад . Ва низ агар хоҳӣ ки къбтини каж дар миёни ореи ҳам бар он итилоъ уфтаду маъоӣиби он бар ҳаркас мастур намонад .

Ва ҳркҷои Карамии шомилу мурувватӣ шойиъаст табъи эҳмоли ҳуқуқ нФўр бошаду ҳиммати баргузоради мавоҷиби он мқсўр . Ва марди хуби сирати некӯи сарират ба як тўдди қадам дар майдони мхолст нааду баннои дӯстӣу мсодқтро ба авҷи кайвони расонад ,у ниҳоли мардумӣу мурувватро пероста ва сероб гирданд , ва агар дар замири собиқаи ваҳшатӣ ва хушунатӣ бинад сабк маҳв кунад ва онро ғанимати бузургу тиҷоратии мрбҳи шимурд , хосса ки всиқтӣ дар миён омада бошад ва ба савгандони мғлзаҳ муаккад гашта .

Ва бибояд шинохт ки уқубати ғодрони зуд нозил гардад ,у савганди дурӯғи қавоиди умру асоси зиндагонии зуд бо халал кунад ,у забони набуввати бад-ӣни дақиқа ишорат кунад ки : алимини алғъмўси тдъи алдёри блоФъ . Ва он кас ки бтўозъу тазаррӯъи муқаддамоти озори фурӯ натавонад гузошт ва дар афву таҷовузи пеши дастӣу мубодират натавонад намӯд аз перояи никўномӣ отил гардад ва дар пеши мардон сроФгндаҳ монад .

Мӯш гуфт : ҳаркас ки дар вафои ту савганди бишиканади пушту дилаш ба захми ҳаводиси замонаи шикастаи бод . Ва бидон ки дӯстони ду навъанд : аввали онкӣ ба сидқи рағбату тӯли дил ба мўолоти гроинд ;у дувуми онкӣ аз рӯй изтирори суҳбатии намоянд . Ва ҳар ду ҷинс аз илтимоси манофеу эҳтимоли мзор ғофил натавонанд буд ; аммо онкӣ бе мхоФти бдўоъии сафои ъқидт ифтитоҳӣ кунад бар вай дар ҳамаи аҳвол эътимод бошад ва ба ҳамаи вақти азуи эмин тавон зист , ва ҳар инбисот ки намӯда ояд аз хирад давр науфтад ,у онкӣ ба зарурат дар паноҳи дӯстӣ касе даройади ҳолоти миёни эшон мутафовит равад : гоҳи омехтагӣу мбостт ,у гоҳи домани дрчидну мҳонбт , ва ҳамеша зираки баъзе аз ҳоҷоти чунин касро дар сӯрати таазури фаро май намояд . Онгоҳи онро ба оҳистагӣ ба тисир май расонад , ва дар аснои он хештан нигоҳ медорад , ки сиёнати нафас дар ҳамаи аҳвол фарзаст , то ҳам ба манқибати мурувват мазкӯр гардад ва ҳам ба ртбти ройу рӯят машҳур шавад .

Ва куллӣ мўослоти оламёни ҷуз барои оҷили нафъ мумкин набошад . Ва ман бидонча қабул кардаам қиём май намоям ва дар сиёнати зоти маболиғати ҷоиз май шимурам . Чаҳ мхоФти ман аз ту зиёдат аз онаст ки аз он тайифа ки ба иҳтимоми ту аз қасди эшон эмини гаштаму қабули сулҳи ту барои ради ҳамлаи эшон фарзи гашт ,у мҷомлтӣ ки аз ҷиҳати ту дар миён омад ҳам барои маслиҳати вақту дафъи музирати ҳоле буд , ки ҳар кориро ҳилтӣаст . Ва ҳаркии салоҳи он соъатаро фурӯгузошт чигуна тавон гуфт ӯро дар авоқиби корҳо назарӣаст ? ва ман тамомии бандҳои ту май бараму ҳангоми фурсати он нигоҳ медорам , ва як уқдаро барои гарави ҷони худ гӯш медорам то ба вақте барам ки туро аз қасди ман фаризатар корӣ бошад ва бидон напардозӣ ки ба ман ранҷии расонӣ .

Ва ҳам бар ин ҷумла ки таҳрир афтод мӯш бандҳо бибаред ва яке ки умда буд бгзошт , ва он шаби ббўднд . Чандон ки симурғи саҳаргоҳ дар уфуқи машриқӣ парвозӣ карду боли нўргстри худро бар атроф олам пӯшонед сайёд аз давр падед омад . Мӯш гуфт : вақт онаст ки боқии змони худ ба адои расонам ; ва он уқда бибаред . Ва гурба ба ҳалоки чунон мтиқн буду бадгумонӣу даҳшати чунон муставле буд ки аз мӯшаш ёд наомад , пои кашон бар сар дарахт рафт ,у мӯш дар сӯрохи хазид ,у сайёди пои доми гусастау навмеду хоиби бозгашт .