Зоғ гуфт : аломати маваддат ёрон онаст ки бо дӯстони мардуми дӯст , ва бо душманон душман бошанд . Ва имрӯзи асоси муҳаббати миёни ман ва ту ҷинон таъкидӣ ёфт ки ёри ман он кас тавонад буд ки аз аизоӣ ту бипарҳезаду талаби ризои ту воҷиби шиносад . Ва хатарӣ надорад наздики ман инқитоъ аз онкӣ бо ту нпиўндду иттисоли бадв ки аз дшмноигии ту бабрад . Бъзоими марди он лоиқ ки агар аз чашму забон , ки дидбони тану тарҷумон диланд , хилофии шиносади бики ишорат ҳар дуро ботил гирданд , ва агар аз он ваҷҳе ранҷӣ бинад айни роҳати пиндорад .

Ва боғбони устодро расмаст ки агар дар миёни раёҳини гиёҳӣ нохуш бинад برارد . Мӯши қавии дил берун омаду зоғро гарм бипурсед , ва ҳараду бадӣдори як дигари шоди гаштанд .